BOLDUAN TADEUSZ, dziennikarz

Wersja z 17:13, 21 cze 2022

Tadeusz Bolduan

Tadeusz Bolduan i redaktor Jerzy Gebert

Tadeusz Bolduan

Nagrobek Tadeusza Bolduana i jego małżonki na cmentarzu Srebrzysko

TADEUSZ BOLDUAN (5 IV 1930 Kościerzyna – 10 VI 2005 Gdynia), dziennikarz, publicysta. Syn Teodora Bolduana, burmistrza Wejherowa, rozstrzelanego w 1939 przez Niemców, i Marii, brat Rajmunda Bolduana; po śmierci matki w 1945 wychowanek Domu Dziecka w Sopocie. W latach 1964–1967 studiował historię na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu (nie ukończył).

W latach 1947–1951 członek Związku Młodzieży Polskiej (ZMP) i Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich, od 1949 PZPR. Razem z bratem dorabiał jako terenowy korespondent „Dziennika Bałtyckiego” i jako wyróżniający się współpracownicy otrzymali w 1950 etatowe zatrudnienie w tej redakcji. W tym samym roku powołany do wojska. Po odbyciu zasadniczej służby wojskowej skierowany do pracy w prasie wojskowej, w latach 1952–1957 był w Warszawie korespondentem i następnie kierownikiem działu kultury w „Głosie Żołnierza”, sekretarzem redakcji i zastępcą redaktora naczelnego gazety Wojsk Lotniczych „Skrzydła Wolności”, zastępcą redaktora naczelnego wydawanego w Bydgoszczy „Żołnierza Polski Ludowej”, dosłużył się stopnia kapitana.

Członek założyciel Zrzeszenia Kaszubsko-Pomorskiego, od 1956 członek Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. Redaktor naczelny Kaszëbë” (1957–1961), zastępca redaktora naczelnego „Liter” (1962–1974) i jednocześnie sekretarz redakcji (1968–1973), dziennikarz i kierownik działu społecznego „Czasu” (1975–1981). Nie chcąc służyć propagandzie stanu wojennego, od 1 I 1982 na emeryturze. W 1989 redaktor w „Tygodniku Gdańskim”, od 2 VII 1990 do 15 II 1991 redaktor naczelny „Dziennika Bałtyckiego”. Od 1994 prowadził konwersatorium z publicystyki regionalnej Pomorza na Podyplomowym Studium Dziennikarstwa Uniwersytetu Gdańskiego.

Autor książek o szeroko rozumianej tematyce pomorskiej, między innymi W krainie Słowińców (1953), Książę Świętopełk (1966), albumu Gdańsk 1945–1965 (1967), Apostoł narodowej sprawy. O Antonim Abrahamie (1970), Syn ziemi gdańskiej. Opowieść o Erazmie Czarneckim (1989), Nie dali się złamać. Spojrzenie na ruch kaszubski 1939–1995 (1996), Nowy bedeker kaszubski (2003).

Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Stolema (1969), odznakami „Za Zasługi dla Gdańska”, „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”, „Zasłużonym Ziemi Wejherowskiej”, „Zasłużony Działacz Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich". Od 1996 kanclerz Medalu św. Wojciecha i Medalu Księcia Mściwoja II. W 2002, za całokształt twórczości, pierwszy (wraz z Marią Truskolaską) laureat Bursztynowego Notesu, nagrody Morskiego Oddziału Stowarzyszenia Dziennikarzy RP. W 2006 pośmiertnie odznaczony Medalem św. Wojciecha.

Od 1959 żonaty był z Urszulą z domu Szornak (28 I 1930 Domatowo – 16 VIII 2017 Puck), córką rolników Ignacego i Anieli Blaszke, pracującą w Centrali Nasiennej w Gdańsku. Zmarł w wyniku potrącenia przez samochód w Sopocie, pochowany (także żona) na cmentarzu Srebrzysko. Od 29 IX 2016 jego imię nosi rondo w Gdańsku- Chełmie (skrzyżowanie ul. Cienistej, Worcella i Zamiejskiej). MA