DYMARSKA IRENA URSZULA, radna

Wersja z 09:37, 29 lip 2019

Irena Dymarska, 2009

IRENA URSZULA DYMARSKA z domu Boros (ur. 20 X 1950 Gdańsk), pedagog, radna Gdańska . Córka Jana, szefa zakładu krawieckiego, i Aleksandry z domu Cybulskiej, pracowniczki branży odzieżowej. Siostra Marka (ur. 1943), absolwenta Politechniki Gdańskiej (PG), oraz Grzegorza (ur. 1948), absolwenta Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych.

W 1969 roku absolwentka Liceum Pedagogicznego w Wejherowie, w 1973 Wydziału Ekonomiki Produkcji Uniwersytetu Gdańskiego (UG). W 1985 ukończyła kwalifikacyjny kurs przysposobienia do życia w rodzinie, realizowany w Centrum Edukacji Nauczycieli w Gdańsku, w 1988 Studium Oligofrenopedagogiki, a rok później podyplomowe studium UG w zakresie organizacji i zarządzania. W 2004 roku ukończyła studium podyplomowe w [WYŻSZA SZKOŁA TURYSTYKI I HOTELARSTWA | Wyższej Szkole Turystyki i Hotelarstwa]] w Gdańsku (kierunek zarządzanie turystyką i hotelarstwem), a w 2006 kształcenie w zakresie zarządzania oświatą w Powiatowym Ośrodku Doskonalenia Nauczycieli w Krakowie. W latach 2001–2006 brała udział w warsztatach szkoleniowych w zakresie edukacji specjalnej i zawodowej młodzieży, organizowanych dla dyrektorów szkół w ramach Unii Europejskich Federalistów w szkołach na terenie krajów Unii Europejskiej i Szwajcarii. Absolwentka studium podyplomowego Akademii Morskiej w Gdyni (kierunek usługi żywieniowe i dietetyka) z roku 2008.

Od 1973 roku pracowała w dziale planowania i analiz ekonomicznych Zarządu Przedsiębiorstwa Robót Kolejowych nr 12 w Gdańsku. W latach 1974–1976 była zatrudniona w Zarządzie Spółdzielni Transportu Wiejskiego w Gdańsku jako członek zespołu badawczego do spraw wykorzystania środków transportu w województwie gdańskim. Od 1976 do 1985 roku pracowała jako nauczycielka przedmiotów zawodowych w Zasadniczej Szkole Zawodowej i Średnim Studium Zawodowym przy Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Komunikacyjnym oraz w Liceum Zawodowym Gdańskich Zakładów Elektronicznych Unimor. Od 1985 nauczycielka i kierowniczka szkolenia praktycznego w Zespole Szkół Specjalnych (ZSS) nr 1 im. Stefana Batorego, w latach 2000–2006 dyrektorka tej szkoły. W okresie 1996–2004 prowadziła działalność gospodarczą w ramach własnej firmy Projektowanie, Ekspertyzy Dymar.

Na przełomie lat 1994 i 1995 we współpracy z UG i Ministerstwem Edukacji Narodowej (MEN) zainicjowała na terenie Hotelu Posejdon edukacyjny eksperyment, tworząc pierwszy w Polsce zawód dla młodzieży z lekkim deficytem intelektualnym – pracownik obsługi hotelowej. Brała udział w gdańskim eksperymencie prezydenta miasta w zakresie zawodowego kształcenia specjalnego. W periodyku MEN „Szkoła Specjalna” i „Przeglądzie Oświatowym”, wydawanym przez Wojewódzki Ośrodek Metodyczny w Gdańsku, publikowała branżowe artykuły dotyczące rewalidacji i kształcenia młodzieży z upośledzeniem umysłowym na potrzeby rynku pracy oraz jej zatrudnienia. W 1999 roku założyła Stowarzyszenie Północne Centrum Rehabilitacyjnego Kształcenia Zawodowego i Opieki Następczej „Integracja”, którego zadaniem stała się diagnostyka i przygotowanie młodzieży dotkniętej deficytem intelektualnym do uczestnictwa w otwartym i chronionym rynku pracy w kooperacji z przedsiębiorcami Trójmiasta.

W latach 2004–2005 uczestniczyła w pracach Krajowego Ośrodka Wspierania Edukacji Zawodowej i Ustawicznej (KOWEZiU) przy opracowywaniu programu nauczania zawodu pracownika pomocniczej obsługi hotelowej. W 2016 roku została powołana jako ekspert do pracy w zespole do spraw specjalnych potrzeb edukacyjnych MEN, w celu opracowania propozycji systemowych zmian w zakresie kształcenia dzieci i młodzieży ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Brała udział w pracach zespołu powołanego przez Departament Wychowania i Kształcenia Integracyjnego MEN przy współpracy Ośrodka Rozwoju Edukacji (ORE). W latach 2016–2017 została zaangażowana przez KOWEZiU i ORE do pracy nad programami nauczania i nowymi kierunkami rozwoju w branży hotelarsko-turystyczno-gastronomicznej. W ramach tego przedsięwzięcia zainicjowała zespołową pracę nauczycieli z ZSS nr 1 w celu utworzenia nowych kierunków kształcenia: pracownik obsługi gastronomicznej, pracownik obsługi zaplecza handlowego, pracownik obsługi warsztatu samochodowego oraz pracownik obsługi warsztatu mechanicznego.

Była uczestniczką wydarzeń grudniowych w 1970 roku i strajków stoczniowych w sierpniu 1980. Brała udział w rozpowszechnianiu prasy podziemnej oraz wspieraniu osób internowanych. W 1980 założyła koło NSZZ „Solidarność” przy Zasadniczej Szkole Zawodowej Wojewódzkiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Gdańsku oraz w ZSS nr 1. Od 2002 roku członkini Platformy Obywatelskiej. W latach 2010–2015 pracowała w komisjach wyborczych i w akcjach wyborczych Prezydenta Rzeczpospolitej Polskiej (RP) Bronisława Komorowskiego, a także przy kampaniach wyborczych posłów na Sejm RP oraz do Parlamentu Europejskiego. W kadencji 2006–2010 była radną Miasta Gdańska, mandat otrzymała po przejściu Macieja Lisickiego na stanowisko wiceprezydenta Gdańska. Pracowała w Komisji Budżetowej i Komisji Edukacji.

Odznaczona Medalem Komisji Edukacji Narodowej (2002).

Od 1972 roku żona Czesława Dymarskiego, profesora PG. Matka Pawła (ur. 1975), doktora inżyniera, absolwenta Wydziału Oceanotechniki i Okrętownictwa, pracownika PG, Grzegorza (ur. 1979), absolwenta Wydziału Architektury PG, i Anny (ur. 1984), absolwentki Wydziału Inżynierii Lądowej i Środowiska PG. RED