RODZIEWICZ WŁODZIMIERZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Włodzimierz_Rodziewicz.jpg|thumb|Włodzimierz Rodziewicz]] | [[File:Włodzimierz_Rodziewicz.jpg|thumb|Włodzimierz Rodziewicz]] | ||
| − | '''WŁODZIMIERZ RODZIEWICZ''' (7 VIII 1909 Rożyszcze, województwo wołyńskie – 8 III 1976 Gdańsk), naukowiec, chemik, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Feliksa (1874 – 14 V 1963 Gdańsk), administratora rolnego i Klotyldy z domu Werzyńskiej (1885 – 1 VI 1965 Gdańsk), pielęgniarki. Młodszy brat Aleksandra, w czasie II wojny światowej oficera technicznego Dywizjonu Bombowego nr 300 „Ziemi Mazowieckiej”, po jej zakończeniu mieszkającego w Republice Południowej Afryki, oraz Jerzego, | + | '''WŁODZIMIERZ RODZIEWICZ''' (7 VIII 1909 Rożyszcze, województwo wołyńskie – 8 III 1976 Gdańsk), naukowiec, chemik, profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Feliksa (1874 – 14 V 1963 Gdańsk), administratora rolnego i Klotyldy z domu Werzyńskiej (1885 – 1 VI 1965 Gdańsk), pielęgniarki. Młodszy brat Aleksandra (1903 – 1987 Durban), w czasie II wojny światowej oficera technicznego Dywizjonu Bombowego nr 300 „Ziemi Mazowieckiej”, po jej zakończeniu mieszkającego w Republice Południowej Afryki, oraz Jerzego (1907–1946 Gdańsk), m.in. ojca Józefa Rodziewicza.<br/><br/> |
W 1927 absolwent Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, w 1934 otrzymał tytuł inżyniera chemika. W latach 1934–1938 pracował na Politechnice Warszawskiej, od 1 VIII 1938 do 13 IX 1939 był kierownikiem laboratorium chemicznego w Państwowej Fabryce Amunicji nr 2 w Kraśniku. W okresie II wojny światowej pracował w Łucku, w Artelu (Kooperatywa) Inwalidów „Charczowik”, od 1 VII do 31 XII 1941 w Instytucie Higieny, od 1 X 1942 z bratem Jerzym w młynie, od 4 II 1944 do 1 II 1945 był kierownikiem laboratorium w kolejnym młynie. <br/><br/> | W 1927 absolwent Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, w 1934 otrzymał tytuł inżyniera chemika. W latach 1934–1938 pracował na Politechnice Warszawskiej, od 1 VIII 1938 do 13 IX 1939 był kierownikiem laboratorium chemicznego w Państwowej Fabryce Amunicji nr 2 w Kraśniku. W okresie II wojny światowej pracował w Łucku, w Artelu (Kooperatywa) Inwalidów „Charczowik”, od 1 VII do 31 XII 1941 w Instytucie Higieny, od 1 X 1942 z bratem Jerzym w młynie, od 4 II 1944 do 1 II 1945 był kierownikiem laboratorium w kolejnym młynie. <br/><br/> | ||
Od lipca 1945 mieszkał w Gdańsku. Był współorganizatorem [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Chemicznego]] PG. Od 1949 doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1950 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. W latach 1945–1948 i 1950–1951 był prodziekanem, a 1951–1953 i 1958–1962 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, w latach 1946–1969 kierownikiem Katedry i Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1970–1976 Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1969–1974 dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej. Jednocześnie w okresie 1946–1950 był wykładowcą w Studium Przygotowawczym przy PG, 1947–1956 pracował w Akademii Lekarskiej, później Akademii Medycznej w Gdańsku ([[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]), gdzie kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej i Analitycznej na Wydziale Farmacji. <br/><br/> | Od lipca 1945 mieszkał w Gdańsku. Był współorganizatorem [[WYDZIAŁ CHEMICZNY POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydziału Chemicznego]] PG. Od 1949 doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1950 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. W latach 1945–1948 i 1950–1951 był prodziekanem, a 1951–1953 i 1958–1962 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, w latach 1946–1969 kierownikiem Katedry i Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1970–1976 Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1969–1974 dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej. Jednocześnie w okresie 1946–1950 był wykładowcą w Studium Przygotowawczym przy PG, 1947–1956 pracował w Akademii Lekarskiej, później Akademii Medycznej w Gdańsku ([[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Gdański Uniwersytet Medyczny]]), gdzie kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej i Analitycznej na Wydziale Farmacji. <br/><br/> | ||
| − | Twórca polskiej szkoły chemii związków krzemoorganicznych. Współautor czterech patentów, w tym odczynnika do wykrywania i odznaczania wody przy użyciu organoizotiocyjanianosyjanów oraz katalitycznego sposobu otrzymywania pięciochlorofenolu z fenolu (1957, z Wiesławem Wojnowskim i Janem Dobrowolskim). Współpracował w badaniach naukowych z przemysłem, m.in. z Gdańskimi Zakładami Nawozów Fosforowych (1966–1976), Zakładami Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa” (1967–1976) i Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w Łodzi (1969–1976). Autor i współautor publikacji na temat chemii związków krzemoorganicznych, redaktor skryptu [[DOBROWOLSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej| Jana Dobrowolskiego]] i [[WOJNOWSKI WIESŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej| Wiesława Wojnowskiego]] ''Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej'' (1963). Promotor doktora ''honoris causa'' PG prof. Michaiła G. Woronkowa. W latach 1954–1976 redaktor naczelny skryptów PG (zob. [[WYDAWNICTWO POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej]]). | + | Twórca polskiej szkoły chemii związków krzemoorganicznych. Współautor czterech patentów, w tym odczynnika do wykrywania i odznaczania wody przy użyciu organoizotiocyjanianosyjanów oraz katalitycznego sposobu otrzymywania pięciochlorofenolu z fenolu (1957, z Wiesławem Wojnowskim i Janem Dobrowolskim). Współpracował w badaniach naukowych z przemysłem, m.in. z Gdańskimi Zakładami Nawozów Fosforowych (1966–1976), Zakładami Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa” (1967–1976) i Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w Łodzi (1969–1976). Autor i współautor publikacji na temat chemii związków krzemoorganicznych, redaktor skryptu [[DOBROWOLSKI JAN, profesor Politechniki Gdańskiej| Jana Dobrowolskiego]] i [[WOJNOWSKI WIESŁAW, profesor Politechniki Gdańskiej| Wiesława Wojnowskiego]] ''Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej'' (1963). Promotor doktora ''honoris causa'' PG prof. Michaiła G. Woronkowa. W latach 1954–1976 redaktor naczelny skryptów PG (zob. [[WYDAWNICTWO POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej]]). Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], należał do Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego. <br/><br/> |
| − | Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], należał do Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego. <br/><br/> | + | Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1966), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974). Od 1953 był żonaty z Zofią z domu Kudelską (30 X 1918 – 19 I 1970), bezdzietny. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. Od 2002 Wydział Chemiczny PG przyznaje medal jego imienia za działalność dydaktyczną. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| − | Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1966), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974). | + | '''Bibliografia''': <br/> |
| − | + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 543. <br/> | |
| + | ''Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2017'', red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 126–127. | ||
Aktualna wersja na dzień 20:18, 4 lip 2024
WŁODZIMIERZ RODZIEWICZ (7 VIII 1909 Rożyszcze, województwo wołyńskie – 8 III 1976 Gdańsk), naukowiec, chemik, profesor ► Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Feliksa (1874 – 14 V 1963 Gdańsk), administratora rolnego i Klotyldy z domu Werzyńskiej (1885 – 1 VI 1965 Gdańsk), pielęgniarki. Młodszy brat Aleksandra (1903 – 1987 Durban), w czasie II wojny światowej oficera technicznego Dywizjonu Bombowego nr 300 „Ziemi Mazowieckiej”, po jej zakończeniu mieszkającego w Republice Południowej Afryki, oraz Jerzego (1907–1946 Gdańsk), m.in. ojca Józefa Rodziewicza.
W 1927 absolwent Państwowego Gimnazjum im. Tadeusza Kościuszki w Łucku. Studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Warszawskiej, w 1934 otrzymał tytuł inżyniera chemika. W latach 1934–1938 pracował na Politechnice Warszawskiej, od 1 VIII 1938 do 13 IX 1939 był kierownikiem laboratorium chemicznego w Państwowej Fabryce Amunicji nr 2 w Kraśniku. W okresie II wojny światowej pracował w Łucku, w Artelu (Kooperatywa) Inwalidów „Charczowik”, od 1 VII do 31 XII 1941 w Instytucie Higieny, od 1 X 1942 z bratem Jerzym w młynie, od 4 II 1944 do 1 II 1945 był kierownikiem laboratorium w kolejnym młynie.
Od lipca 1945 mieszkał w Gdańsku. Był współorganizatorem ► Wydziału Chemicznego PG. Od 1949 doktor (na Wydziale Chemicznym PG), od 1950 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1963 profesor zwyczajny. W latach 1945–1948 i 1950–1951 był prodziekanem, a 1951–1953 i 1958–1962 dziekanem Wydziału Chemicznego PG, w latach 1946–1969 kierownikiem Katedry i Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1970–1976 Zakładu Chemii Nieorganicznej, 1969–1974 dyrektorem Instytutu Chemii i Technologii Nieorganicznej. Jednocześnie w okresie 1946–1950 był wykładowcą w Studium Przygotowawczym przy PG, 1947–1956 pracował w Akademii Lekarskiej, później Akademii Medycznej w Gdańsku (► Gdański Uniwersytet Medyczny), gdzie kierował Katedrą Chemii Nieorganicznej i Analitycznej na Wydziale Farmacji.
Twórca polskiej szkoły chemii związków krzemoorganicznych. Współautor czterech patentów, w tym odczynnika do wykrywania i odznaczania wody przy użyciu organoizotiocyjanianosyjanów oraz katalitycznego sposobu otrzymywania pięciochlorofenolu z fenolu (1957, z Wiesławem Wojnowskim i Janem Dobrowolskim). Współpracował w badaniach naukowych z przemysłem, m.in. z Gdańskimi Zakładami Nawozów Fosforowych (1966–1976), Zakładami Przemysłu Farmaceutycznego „Polfa” (1967–1976) i Zjednoczeniem Przemysłu Gumowego w Łodzi (1969–1976). Autor i współautor publikacji na temat chemii związków krzemoorganicznych, redaktor skryptu ► Jana Dobrowolskiego i ► Wiesława Wojnowskiego Ćwiczenia laboratoryjne z chemii ogólnej i technicznej (1963). Promotor doktora honoris causa PG prof. Michaiła G. Woronkowa. W latach 1954–1976 redaktor naczelny skryptów PG (zob. ► Wydawnictwo Politechniki Gdańskiej). Członek Polskiego Towarzystwa Chemicznego, ► Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, należał do Towarzystwa Przyrodników im. M. Kopernika, Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Przemysłu Spożywczego.
Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1960), odznaką ► „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1974). Od 1953 był żonaty z Zofią z domu Kudelską (30 X 1918 – 19 I 1970), bezdzietny. Pochowany na ► cmentarzu Srebrzysko. Od 2002 Wydział Chemiczny PG przyznaje medal jego imienia za działalność dydaktyczną.
Bibliografia:
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 543.
Wydział Chemiczny Politechniki Gdańskiej 1945–2017, red. Wojciech Chrzanowski, Gdańsk 2017, s. 126–127.
