SZCZYGIEŁ JULIUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej

Aktualna wersja na dzień 13:08, 2 lip 2024

Juliusz Szczygieł

JULIUSZ MARIAN SZCZYGIEŁ (29 XI 1915 Lwów – 26 VIII 1997 Sopot), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), przedsiębiorca, specjalista z zakresu budownictwa, konstrukcji mostów i komunikacji. Syn Franciszka, urzędnika, inżyniera dróg i mostów, oraz Marii z domu Waluszewskiej. Od końca lat 20. XX wieku mieszkał w Wilnie, w 1934 ukończył I Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi. W 1940 został absolwentem Wydziału Inżynierii Politechniki Lwowskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera dróg i mostów. W latach 1939–1941 pracował na Politechnice Lwowskiej, po jej zamknięciu w 1941 pozostawał bez posady, krótko pracował w gospodarstwie rolnym pod Lwowem. Od 1942 kierownik techniczny lwowskiego oddziału przedsiębiorstwa budowlanego K. Nieszporka, od 1943 kierował przedsiębiorstwem budowlanym we Lwowie i Nowym Sączu.

Od sierpnia 1945 w Sopocie. Od 7 IX 1945 do 28 II 1946 był kierownikiem technicznym w Oddziale Gdańskim Państwowych Zjednoczonych Przedsiębiorstw Budowalnych Kraków. Od 1 I 1946 do końca 1948 prowadził tam przedsiębiorstwo inżynieryjno-budowlane (z inż. Andrzejem Benedyktowiczem oraz inż. Janem Papużyńskim), nadzorując prace nad zabezpieczeniem i remontem obiektów zabytkowych w Gdańsku, m.in. Wieży Więziennej, Katowni, Kaplicy Królewskiej, Bramy Zielonej, Bramy Chlebnickiej, Bramy Mariackiej, Bramy Wyżynnej, Kaplicy Królewskiej, Domu Uphagena.

Od 1 XII 1946 do 1986 pracował na PG. W 1958 uzyskał stopień kandydata nauk technicznych (doktorat) i tytuł docenta na Wydziale Budownictwa Lądowego PG (zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG); od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. W latach 1952–1965 kierownik Katedry Mostów Żelbetowych, 1966–1977 Zakładu Mostów Betonowych i Metalowych, 1979–1981 i 1983–1985 Katedry Mostów. W okresie 1954–1956 i 1975–1981 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1960–1966 prodziekan do spraw studiów dla pracujących, 1982–1985 dyrektor Instytutu Inżynierii Komunikacyjnej. Założyciel Laboratorium Badań Modelowych w Katedrze Mostów Żelbetowych, współprojektant urządzeń i stanowisk pomiarowych do projektowania modeli mostów, wiaduktów, budowy nietypowych rozwiązań komunikacyjnych, takich jak np. wiadukty Błędnik i Biskupia Górka, węzeł Kliniczna w Gdańsku, wiaduktu w Rumi-Zagórzu. Autor publikacji na temat budowy mostów, w tym monografii Mosty betonowe (1965). Od 1986 na emeryturze.

Należał do Związku Nauczycielstwa Polskiego (od 1940), Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji (od 1950), Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK, 1949–1960), Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Uhonorowany Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem 10-lecia PRL (1955), Medalem 40-lecia PRL (1984), odznakami „Zasłużony Przodujący Drogowiec” (1970), „Przodujący Kolejarz”]] (1972), Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczypospolitej (1973), odznakami „Nauczyciel PRL” (1975), „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1975).

Żonaty był od 1943 z Janiną z domu Radziędą (3 XII 1918 – 5 I 2019 Sopot), miał córki Małgorzatę (ur. 5 IX 1945) i Joannę (ur. 16 V 1947), absolwentki archotektury PG. Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. WP







Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej.
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 491.