KOWALCZYS ANDRZEJ PAWEŁ, samorządowiec, radny
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: Kowalczys_Andrzej.jpg |thumb| Andrzej Kowalczys, 2018]] | [[File: Kowalczys_Andrzej.jpg |thumb| Andrzej Kowalczys, 2018]] | ||
'''ANDRZEJ PAWEŁ KOWALCZYS''' (ur. 16 V 1959 Gdańsk), samorządowiec, [[RADA MIEJSKA, po 1945 | radny Gdańska]]. Syn Józefa (1 I 1921 – 14 IV 1975 Gdańsk) i Ewy Teodozji z domu Radziun (24 XII 1925 – 22 IV 2005 Gdańsk), brat Marii (ur. 1947), Józefa (ur. 1951) i Piotra (ur. 1954). W 2001 ukończył studia licencjackie ze specjalizacją pedagogika resocjalizacyjna w [[GDAŃSKA WYŻSZA SZKOŁA HUMANISTYCZNA| Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej]], w 2004 uzyskał stopień magistra na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytecie Gdańskim]]. W 2006 otrzymał tytuł specjalisty psychoterapii uzależnień i współuzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie. W 2008 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania personelem w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Sopocie, a w 2012 studia menedżerskie w [[WYŻSZA SZKOŁA BANKOWA| Wyższej Szkole Bankowej w Gdańsku]]. Odbył kurs zarządzania projektami PRINCE 2 oraz kursy z zakresu psychologii, pedagogiki i zarządzania. <br/><br/> | '''ANDRZEJ PAWEŁ KOWALCZYS''' (ur. 16 V 1959 Gdańsk), samorządowiec, [[RADA MIEJSKA, po 1945 | radny Gdańska]]. Syn Józefa (1 I 1921 – 14 IV 1975 Gdańsk) i Ewy Teodozji z domu Radziun (24 XII 1925 – 22 IV 2005 Gdańsk), brat Marii (ur. 1947), Józefa (ur. 1951) i Piotra (ur. 1954). W 2001 ukończył studia licencjackie ze specjalizacją pedagogika resocjalizacyjna w [[GDAŃSKA WYŻSZA SZKOŁA HUMANISTYCZNA| Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej]], w 2004 uzyskał stopień magistra na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytecie Gdańskim]]. W 2006 otrzymał tytuł specjalisty psychoterapii uzależnień i współuzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie. W 2008 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania personelem w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Sopocie, a w 2012 studia menedżerskie w [[WYŻSZA SZKOŁA BANKOWA| Wyższej Szkole Bankowej w Gdańsku]]. Odbył kurs zarządzania projektami PRINCE 2 oraz kursy z zakresu psychologii, pedagogiki i zarządzania. <br/><br/> | ||
| − | Do 13 XII 1981 pracował w Biurze Informacji Prasowej [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI| Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”]]. W latach 1983–1984 był zatrudniony jako doręczyciel telegramów w Poczcie Polskiej w Gdańsku. Od 1985 do 1994 pracował w [[SPÓŁDZIELNIA PRACY USŁUG WYSOKOŚCIOWYCH „ŚWIETLIK” | Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych „Świetlik”]], a w 1997–2001 w Telekomunikacji Polskiej. Do 2010 zatrudniony jako terapeuta w Poradni Leczenia Uzależnień w Sopocie, gdzie współtworzył programy terapeutyczne i profilaktyczne. W latach 2002–2010 pełnił funkcję inspektora, a później pełnomocnika do spraw organizacji pozarządowych Urzędu Miasta w Sopocie. Od 2010 pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego; zastępca dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej do spraw współpracy z organizacjami pozarządowymi. <br/><br/> | + | Do 13 XII 1981 pracował w Biurze Informacji Prasowej [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI| Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”]]. W latach 1983–1984 był zatrudniony jako doręczyciel telegramów w Poczcie Polskiej w Gdańsku. Od 1985 do 1994 pracował w [[SPÓŁDZIELNIA PRACY USŁUG WYSOKOŚCIOWYCH „ŚWIETLIK” | Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych „Świetlik”]], a w 1997–2001 w Telekomunikacji Polskiej. W początkach lat 90. XX wieku przeszedł kurację antyalkoholową w Wojewódzkiej Poradni Odwykowej. Do 2010 zatrudniony jako terapeuta w Poradni Leczenia Uzależnień w Sopocie, gdzie współtworzył programy terapeutyczne i profilaktyczne. W latach 2002–2010 pełnił funkcję inspektora, a później pełnomocnika do spraw organizacji pozarządowych Urzędu Miasta w Sopocie. Od 2010 pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego; zastępca dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej do spraw współpracy z organizacjami pozarządowymi. <br/><br/> |
W latach 70. był sympatykiem [[RUCH MŁODEJ POLSKI| Ruchu Młodej Polski]], zatrzymany przez służby PRL za kolportaż ulotek oraz organizację manifestacji opozycji demokratycznej i udział w nich. W pierwszych dniach [[STAN WOJENNY| stanu wojennego]] uczestniczył m.in. w akcji oklejania znakiem NSZZ „Solidarność” czołgów stacjonujących w sąsiedztwie [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]]. 28 IX 1983 był w grupie pomagającej [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski| Lechowi Wałęsie]] przedostać się na stadion [[LECHIA| Lechii Gdańsk]] przy ul. Traugutta, na którym w ramach europejskich rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów odbywał się mecz z Juventusem Turyn, co miało wówczas ogromną wymowę polityczną. <br/><br/> | W latach 70. był sympatykiem [[RUCH MŁODEJ POLSKI| Ruchu Młodej Polski]], zatrzymany przez służby PRL za kolportaż ulotek oraz organizację manifestacji opozycji demokratycznej i udział w nich. W pierwszych dniach [[STAN WOJENNY| stanu wojennego]] uczestniczył m.in. w akcji oklejania znakiem NSZZ „Solidarność” czołgów stacjonujących w sąsiedztwie [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]]. 28 IX 1983 był w grupie pomagającej [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski| Lechowi Wałęsie]] przedostać się na stadion [[LECHIA| Lechii Gdańsk]] przy ul. Traugutta, na którym w ramach europejskich rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów odbywał się mecz z Juventusem Turyn, co miało wówczas ogromną wymowę polityczną. <br/><br/> | ||
Od grudnia 2010 do maja 2011 był członkiem Rady Nadzorczej [[LECHIA| Lechii Gdańsk]]. Wraz z Gdańską Fundacją Dobroczynności był pomysłodawcą i organizatorem pomorskich turniejów dzikich drużyn „Do Przerwy 0:1”, wydarzenia uznanego w plebiscycie [[DZIENNIK BAŁTYCKI| „Dziennika Bałtyckiego”]] za najlepszą imprezę sportowo-rekreacyjną w 2011 oraz uhonorowanego [[NAGRODA PREZYDENTA MIASTA GDAŃSKA IM. LECHA BĄDKOWSKIEGO| Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska]] w 2017. | Od grudnia 2010 do maja 2011 był członkiem Rady Nadzorczej [[LECHIA| Lechii Gdańsk]]. Wraz z Gdańską Fundacją Dobroczynności był pomysłodawcą i organizatorem pomorskich turniejów dzikich drużyn „Do Przerwy 0:1”, wydarzenia uznanego w plebiscycie [[DZIENNIK BAŁTYCKI| „Dziennika Bałtyckiego”]] za najlepszą imprezę sportowo-rekreacyjną w 2011 oraz uhonorowanego [[NAGRODA PREZYDENTA MIASTA GDAŃSKA IM. LECHA BĄDKOWSKIEGO| Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska]] w 2017. | ||
Wersja z 11:38, 2 kwi 2024
ANDRZEJ PAWEŁ KOWALCZYS (ur. 16 V 1959 Gdańsk), samorządowiec, radny Gdańska. Syn Józefa (1 I 1921 – 14 IV 1975 Gdańsk) i Ewy Teodozji z domu Radziun (24 XII 1925 – 22 IV 2005 Gdańsk), brat Marii (ur. 1947), Józefa (ur. 1951) i Piotra (ur. 1954). W 2001 ukończył studia licencjackie ze specjalizacją pedagogika resocjalizacyjna w Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej, w 2004 uzyskał stopień magistra na Uniwersytecie Gdańskim. W 2006 otrzymał tytuł specjalisty psychoterapii uzależnień i współuzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie. W 2008 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania personelem w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Sopocie, a w 2012 studia menedżerskie w Wyższej Szkole Bankowej w Gdańsku. Odbył kurs zarządzania projektami PRINCE 2 oraz kursy z zakresu psychologii, pedagogiki i zarządzania.
Do 13 XII 1981 pracował w Biurze Informacji Prasowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”. W latach 1983–1984 był zatrudniony jako doręczyciel telegramów w Poczcie Polskiej w Gdańsku. Od 1985 do 1994 pracował w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych „Świetlik”, a w 1997–2001 w Telekomunikacji Polskiej. W początkach lat 90. XX wieku przeszedł kurację antyalkoholową w Wojewódzkiej Poradni Odwykowej. Do 2010 zatrudniony jako terapeuta w Poradni Leczenia Uzależnień w Sopocie, gdzie współtworzył programy terapeutyczne i profilaktyczne. W latach 2002–2010 pełnił funkcję inspektora, a później pełnomocnika do spraw organizacji pozarządowych Urzędu Miasta w Sopocie. Od 2010 pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego; zastępca dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej do spraw współpracy z organizacjami pozarządowymi.
W latach 70. był sympatykiem Ruchu Młodej Polski, zatrzymany przez służby PRL za kolportaż ulotek oraz organizację manifestacji opozycji demokratycznej i udział w nich. W pierwszych dniach stanu wojennego uczestniczył m.in. w akcji oklejania znakiem NSZZ „Solidarność” czołgów stacjonujących w sąsiedztwie Stoczni Gdańskiej. 28 IX 1983 był w grupie pomagającej Lechowi Wałęsie przedostać się na stadion Lechii Gdańsk przy ul. Traugutta, na którym w ramach europejskich rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów odbywał się mecz z Juventusem Turyn, co miało wówczas ogromną wymowę polityczną.
Od grudnia 2010 do maja 2011 był członkiem Rady Nadzorczej Lechii Gdańsk. Wraz z Gdańską Fundacją Dobroczynności był pomysłodawcą i organizatorem pomorskich turniejów dzikich drużyn „Do Przerwy 0:1”, wydarzenia uznanego w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” za najlepszą imprezę sportowo-rekreacyjną w 2011 oraz uhonorowanego Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w 2017.
Od 1990 kapitan drużyny piłkarskiej Politycy i Przyjaciele. W latach 2010–2014 zasiadał w Gdańskiej Radzie Sportu.
W latach 2014–2018 był radnym Gdańska z listy Platformy Obywatelskiej (PO). Zasiadał w Komisji Edukacji oraz Komisji Spraw Społecznych i Ochrony Zdrowia. Z listy Koalicji Obywatelskiej (PO i Nowoczesna) wybrany ponownie na radnego w 2018, przewodniczący Komisji Edukacji, członek Komisji Rodziny i Polityki Społecznej.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2011), medalem „Pro Patria” (2012), uhonorowany medalami okolicznościowymi przez Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, Związek Byłych Więźniów Obozów Koncentracyjnych i Więźniów Politycznych, Ruch Młodej Polski oraz Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Przez Zarząd Główny Związku Byłych Więźniów Politycznych został odznaczony Złotą Odznaką Honorową. Był nominowany do nagrody Osobowość Roku 2016 w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego”, w 2016 i 2017 został uznany za najlepszego samorządowca województwa pomorskiego przez czytelników „Portalu Samorządowego”.
Od 2007 żonaty z Magdaleną z domu Urban, ojciec Marty (ur. 1988) oraz Antoniny (ur. 2013).
