WAHL JOHANN, burmistrz Gdańska

Wersja z 17:24, 20 paź 2023

Plakietka portretowa burmistrza Johanna Wahla

JOHANN WAHL (11 XII 1682 Gdańsk – 12 VI 1757 Gdańsk), burmistrz Gdańska. Wnuk burgrabiego gdańskiego Johanna, syn Salomona (31 III 1632 Gdańsk – 21 XII 1701 Gdańsk) ławnika (od 1683) i rajcy (od 1694) oraz Florentiny, córki Heinricha Schradera, ławnika (od 1655). Brat m.in. Salomona (chrzest 3 XI 1664 – pochowany 16 IX 1718), który 14 II 1690 uzyskał potwierdzenie posiadania kupieckiego obywatelstwa Gdańska jako tzw. Bürger-Kind (dziecko gdańskich obywateli), Eleonory Konstancji, żony ławnika Karla Jantzena (zob. Salomon Jantzen).

Od 1697 uczył się w Gimnazjum Akademickim, odbył też zapewne studia wyższe. Od 1707 sekretarz Rady Miejskiej, stanowisko to piastował przez kolejnych 12 lat (co było rzadko spotykane w karierze urzędniczej gdańskich patrycjuszy), w latach 1719–1722 ławnik, 1727–1736 rajca, 1735–1757 burmistrz (wybrany zaocznie, podczas pobytu z poselstwem gdańskim w Petersburgu). Urząd pierwszego burmistrza pełnił w 1736, 1740, 1744, 1746, 1752 i 1754, drugiego w 1735, 1739, 1743, 1751 i 1757, trzeciego w 1738, 1742, 1748, 1750 i 1756, czwartego w 1737, 1741, 1745, 1747, 1749, 1753 i 1755. W 1738, 1746, 1748 i 1749 był burgrabią. Pełnił również funkcje protoscholarchy przy Gimnazjum Akademickim.

Jeszcze jako sekretarz Rady Miejskiej był częstym wysłannikiem Gdańska na sejmy walne Rzeczpospolitej, gdzie – głównie w rozmowach zakulisowych z polskimi dygnitarzami – dbał o interesy miasta. Redagował ze swojej działalności sprawozdania, które wysyłał do Rady Miasta Gdańska (zachowała się między innymi relacja z sejmu warszawskiego z 1704).

W czasie wojny o sukcesję polską w latach 1733–1734 oraz podczas oblężenia Gdańska w 1734 oddelegowany przez Radę Miejską wraz z Carlem Gottliebem Ehlerem do uzgodnienia z królem polskim Stanisławem Leszczyńskim (który schronił się w mieście, oczekując na francuską pomoc) wszelkich posunięć dotyczących obrony miasta przed wojskami saskimi i rosyjskimi. 22 VI 1734 wraz z Nathanaelem Gottfriedem Ferberem wszedł w skład delegacji gdańskiej na rozmowy dotyczące ustalenia warunków kapitulacji miasta z dowodzącym oblężeniem Gdańska rosyjskim feldmarszałkiem Burkchardem Christofem von Münnichen. 1 VII 1734 wyznaczony przez Radę Miejską do pertraktacji z oblegającymi miasto dowódcami wojsk saskich i rosyjskich w sprawie warunków kapitulacji Gdańska, której akt podpisał (z rajcą Nathanaelem Gottfriedem Ferberem) w imieniu władz miejskich 7 lipca.

We wrześniu 1735 stanął na czele poselstwa (między innymi ówczesny rajca Carl Gottlieb Ehler oraz ławnicy Friedrich Reyger i Constantin Bonhorst) wysłanego do Petersburga, by (bezskutecznie) prosić carycę Annę o zmniejszenie narzuconej miastu kontrybucji, która miała wynosić milion talarów. Miasto uzyskało co prawda od monarchini akt przebaczenia, jednak musiało na rzecz skarbu carskiego zapłacić kontrybucję. Mimo to gdańskie ordynki wysoko oceniły jego zabiegi dyplomatyczne, przyznając mu dotację z kasy miasta w wysokości 8000 florenów tytułem zwrotu poniesionych podczas misji kosztów, które wyłożył z własnej szkatuły.

W początkach 1736 zabiegał o porozumienie z królem polskim Augustem III, któremu Gdańsk naraził się, popierając konsekwentnie jego konkurenta do polskiego tronu, Stanisława Leszczyńskiego. Dzięki jego staraniom w maju 1736 król potwierdził przywileje miasta za cenę 900 000 florenów. 22 V 1736 uczestniczył wraz z burmistrzem Joachimem Jakobem Schraderem w uroczystym przejęciu przez Gdańsk z rąk saskich twierdzy w Wisłoujściu, która została ponownie obsadzona wojskami gdańskimi.

Jako jeden z najbardziej konsekwentnych obrońców praw i przywilejów Gdańska (wraz z rajcami Christianem Gabrielem Schröderem i między innymi Danielem Elertem Jantzenem) był niechętny wprowadzeniu narzuconej Gdańskowi przez króla polskiego Augusta III w 1750 tzw. ordynacji królewskiej (zakładającej ściślejsze podporządkowanie miasta władzy monarszej). Zajmował stanowisko dość radykalne, nie godząc się nawet na rozważaną wówczas kompromisową propozycję dworu królewskiego, by gdańskie władze miejskie zgodziły się na warunkowe przyjęcie ordynacji z zastrzeżeniem poszanowania praw i przywilejów miasta. 23 XII 1750 głosował na forum Rady Miejskiej za jej jednoznacznym odrzuceniem. 23 VI 1751 wezwany z Christianem Gabrielem Schröderem przez Augusta III na dwór do Drezna, był tam przez rok trzymany w areszcie, co miało wymusić na władzach Gdańska zgodę na przyjęcie ordynacji królewskiej, a także skłonić je do ustępstw na rzecz popieranego przez monarchę Trzeciego Ordynku.

Przejawiał, zwłaszcza w czasie, gdy był sekretarzem Rady, żywe zainteresowanie gdańskim prawem, które konsekwentnie zgłębiał, gromadząc odpowiednie materiały źródłowe; interesowały go zwłaszcza kwestie prawa spadkowego i dziedziczenia. Był wrażliwy na zagadnienia naukowe i artystyczne; sam tworzył poezję łacińską, posiadał bogaty księgozbiór prywatny. Z jego inicjatywy w 1754 wybito medal pamiątkowy (autorstwa Johanna, syna Samuela Donneta) z okazji trzechselecia inkorporcji Prus do Polski (po wojnie trzynastoletniej), w 1758 medal pamiątkowy (autorstwa Christiana Siegmunda Wermutha) z okazji dwusetnej rocznicy powstania gdańskiego Gimnazjum Akademickiego. Z okazji pierwszego w karierze wyboru na stanowisko burmistrza, w 1735 doczekał się okolicznościowego wiersza gratulacyjnego autorstwa Anne Renate Breyn, w 1745 jego urodziny uczcił specjalnym utowrem Andreas Schott.

Ożenił się 28 II 1708 z Adelgunde Concordią (10 IV 1684 – 1744), córką rajcy Karla Ehlera i siostrą burmistrza Carla Gottlieba Ehlera. Przez politykę mariaży był również spokrewniony z wieloma innymi gdańskimi rodzinami patrycjuszowskimi: Schlieffów, Schmidtów i Zernecke. Ojciec Friedricha (1710–1775), Eleonory Constantii (1714–1749?), żony burmistrza Heinricha Zernecke, Heinricha (1718–1734), Aldegundy Renaty (1719–1765), drugiej żony ławnika Johanna Daniela Schmidta (1701–1761), Florentyny (1722–1760), żony Nathaniela Sulera (1713–1781), Anny Elisabeth (1724–1753), drugiej żony ławnika Daniela Gabriela Schlieffa (1694–1753), Agathy Christiny (1727–1787), drugiej żony rajcy Johanna Tessina (1708–1781). Jego syn Johann pełnił funkcję sekretarza miejskiego oraz rolę rezydenta (ambasadora) Gdańska przy dworze królewskim w Warszawie. Pochowany w kościele Najświętszej Marii Panny, kantatę pogrzebową skomponował Johann Balthasar Christian Freislich. DK







Bibliografia:
Księga przyjęć do prawa miejskiego w Gdańsku 1536–1814, wyd. Andrzej Groth, Ewa Łączyńska-Bartoszek, Dariusz Kaczor, Gdańsk 2019, t. VI, s. 485.
Weichbrodt Dorothea, Patrizier, Bürger, Einwohner der Freien und Hansestadt Danzig in Stamm- und Namentafeln vom 14.–18. Jahrhundert, Klausdorf–Schwentine 1986–1992, Bd. 5, 105.
Zdrenka Joachim, Urzędnicy miejscy Gdańska w latach 1342-1792 i 1807-1814, t. II, Gdańsk 2008, s. 360.