PISKORSKI MAREK, architekt, radny
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę PISKORSKI MAREK, architek, radny na PISKORSKI MAREK, architekt, radny) |
|||
| Linia 5: | Linia 5: | ||
Od 1974 pracował w Biurze Studiów i Projektów Rozwoju Przestrzennego Województwa w Szczecinie, doszedł do stanowiska starszego projektanta. W latach 1975–1976 jako ekspert Instytutu Kształtowania Środowiska został oddelegowany do placówki zagranicznej tej instytucji w Hajfongu w Wietnamie. W 1979 jako projektant pracował na kontrakcie w Centrum Techniki Komunalnej Urbimex w Libii. Od 1980 był zatrudniony w Biurze Planowania Przestrzennego w Gdańsku, a w latach 1984–1990 na stanowisku generalnego projektanta aglomeracji gdańskiej. W 1989 wraz ze wspólnikami założył Biuro Urbanistyczne PPP Spółka z o.o., w której działał do 1999. <br/><br/> | Od 1974 pracował w Biurze Studiów i Projektów Rozwoju Przestrzennego Województwa w Szczecinie, doszedł do stanowiska starszego projektanta. W latach 1975–1976 jako ekspert Instytutu Kształtowania Środowiska został oddelegowany do placówki zagranicznej tej instytucji w Hajfongu w Wietnamie. W 1979 jako projektant pracował na kontrakcie w Centrum Techniki Komunalnej Urbimex w Libii. Od 1980 był zatrudniony w Biurze Planowania Przestrzennego w Gdańsku, a w latach 1984–1990 na stanowisku generalnego projektanta aglomeracji gdańskiej. W 1989 wraz ze wspólnikami założył Biuro Urbanistyczne PPP Spółka z o.o., w której działał do 1999. <br/><br/> | ||
W latach 1980–1981 należał do [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]]. Z listy Komitetu Obywatelskiego został wybrany do Rady Miasta Gdańska na kadencję 1990–1994. Pracował w Komisji do spraw Rozwoju Miasta (od 1993 Komisji do spraw Rozwoju Przestrzennego) oraz Komisji do spraw Samorządu. Był współautorem pierwszego statutu Gdańska, pełnił funkcję szefa Koła Liberałów w Radzie Miasta, od 17 VII 1990 do rezygnacji 22 I 1991 był członkiem Zarządu Miasta. <br/><br/> | W latach 1980–1981 należał do [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]]. Z listy Komitetu Obywatelskiego został wybrany do Rady Miasta Gdańska na kadencję 1990–1994. Pracował w Komisji do spraw Rozwoju Miasta (od 1993 Komisji do spraw Rozwoju Przestrzennego) oraz Komisji do spraw Samorządu. Był współautorem pierwszego statutu Gdańska, pełnił funkcję szefa Koła Liberałów w Radzie Miasta, od 17 VII 1990 do rezygnacji 22 I 1991 był członkiem Zarządu Miasta. <br/><br/> | ||
| − | Od 1990 do 1992 pełnił obowiązki naczelnika Wydziału Rozwoju Miasta Urzędu Miejskiego w Gdańsku, w latach 1992–1999 był generalnym projektantem planu miasta Szczecina. Od 1999 pracownik Biura Rozwoju Gdańska, do 2015 jego dyrektor i generalny projektant. <br/><br/> | + | Od 1990 do 1992 pełnił obowiązki naczelnika Wydziału Rozwoju Miasta Urzędu Miejskiego w Gdańsku, w latach 1992–1999 był generalnym projektantem planu miasta Szczecina. Od 1999 pracownik [[BIURO ROZWOJU GDAŃSKA| Biura Rozwoju Gdańska]], do 2015 jego dyrektor i generalny projektant. <br/><br/> |
Autor planów zagospodarowania przestrzennego, koncepcji rozwojowych, studiów, ekspertyz i analiz, między innymi „Planu zagospodarowania przestrzennego zespołu miejskiego Hai Phong – Wietnam” (1976), „Planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego dzielnicy «Nad Odrą» w Szczecinie” (1978), „Analizy warunków realizacji planu zagospodarowania przestrzennego aglomeracji szczecińskiej” (1978), „Masterplanu miasta Al Yuma w Libii” (1979), „Projektu regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego aglomeracji gdańskiej” (1990), „Regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego parku krajobrazowego «Wzniesienia Elbląskie»” (1990), „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Szczecina” (1994), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina” (1998), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gdańska” (2001, 2007). <br/><br/> | Autor planów zagospodarowania przestrzennego, koncepcji rozwojowych, studiów, ekspertyz i analiz, między innymi „Planu zagospodarowania przestrzennego zespołu miejskiego Hai Phong – Wietnam” (1976), „Planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego dzielnicy «Nad Odrą» w Szczecinie” (1978), „Analizy warunków realizacji planu zagospodarowania przestrzennego aglomeracji szczecińskiej” (1978), „Masterplanu miasta Al Yuma w Libii” (1979), „Projektu regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego aglomeracji gdańskiej” (1990), „Regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego parku krajobrazowego «Wzniesienia Elbląskie»” (1990), „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Szczecina” (1994), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina” (1998), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gdańska” (2001, 2007). <br/><br/> | ||
W latach 1991–1994 był członkiem Głównej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Ministrze Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, a w okresie 2001–2015 należał do Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej Województwa Pomorskiego. Członek TUP (od 1976), Stowarzyszenia Architektów Polskich (1978–2002), Północnej Okręgowej Izby Urbanistów w Gdańsku (do czasu rozwiązania jej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2002). <br/><br/> | W latach 1991–1994 był członkiem Głównej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Ministrze Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, a w okresie 2001–2015 należał do Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej Województwa Pomorskiego. Członek TUP (od 1976), Stowarzyszenia Architektów Polskich (1978–2002), Północnej Okręgowej Izby Urbanistów w Gdańsku (do czasu rozwiązania jej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2002). <br/><br/> | ||
Otrzymał Nagrodę Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (MAGTiOŚ) II stopnia za koncepcję rozwoju Aglomeracji Szczecińskiej (1975), Nagrodę Honorową MAGTiOŚ za plan zespołu miejskiego w Hajfongu (1977). Jako kierownik projektu został uhonorowany pierwszą nagrodą w 49. konkursie TUP na opracowanie koncepcji zagospodarowania przestrzennego północnych terenów lewobrzeżnego Szczecina (1997) oraz Nagrodą MAGTiOŚ II stopnia za plan gminy i miasta Łobez w województwie szczecińskim (1980). Otrzymał nagrodę za studium planu rozwoju gdańskiego regionu zurbanizowanego do 1985 (1982), został wyróżniony w 70. konkursie TUP za „Studium kształtowania Gdyni-Zachód jako nowej jednostki strukturalnej aglomeracji gdańskiej” (1983). Uhonorowany pierwszą nagrodą w konkursie Związku Miast Polskich „Innowacje w miastach” za projekt kompleksowej renowacji kwartałów śródmieścia Szczecina (1993), a jako generalny projektant planu Nagrodą Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa III stopnia za miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego Szczecina (1995). W 2004, będąc dyrektorem Biura Rozwoju Gdańska, odebrał Nagrodę Bentley Empowered Award of Excellence w dziedzinie geoinżynieria, w kategorii zintegrowane miasto. W 2008 został wyróżniony Nagrodą Ministra Infrastruktury II stopnia za miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego [[WRZESZCZ | Dolnego Wrzeszcza]], rejonu Kolonii Żeńce i Kolonii Uroda. Za ten sam plan odebrał w 2009 Nagrodę Krajowej Rady Izby Urbanistów. <br/><br/> | Otrzymał Nagrodę Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (MAGTiOŚ) II stopnia za koncepcję rozwoju Aglomeracji Szczecińskiej (1975), Nagrodę Honorową MAGTiOŚ za plan zespołu miejskiego w Hajfongu (1977). Jako kierownik projektu został uhonorowany pierwszą nagrodą w 49. konkursie TUP na opracowanie koncepcji zagospodarowania przestrzennego północnych terenów lewobrzeżnego Szczecina (1997) oraz Nagrodą MAGTiOŚ II stopnia za plan gminy i miasta Łobez w województwie szczecińskim (1980). Otrzymał nagrodę za studium planu rozwoju gdańskiego regionu zurbanizowanego do 1985 (1982), został wyróżniony w 70. konkursie TUP za „Studium kształtowania Gdyni-Zachód jako nowej jednostki strukturalnej aglomeracji gdańskiej” (1983). Uhonorowany pierwszą nagrodą w konkursie Związku Miast Polskich „Innowacje w miastach” za projekt kompleksowej renowacji kwartałów śródmieścia Szczecina (1993), a jako generalny projektant planu Nagrodą Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa III stopnia za miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego Szczecina (1995). W 2004, będąc dyrektorem Biura Rozwoju Gdańska, odebrał Nagrodę Bentley Empowered Award of Excellence w dziedzinie geoinżynieria, w kategorii zintegrowane miasto. W 2008 został wyróżniony Nagrodą Ministra Infrastruktury II stopnia za miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego [[WRZESZCZ | Dolnego Wrzeszcza]], rejonu Kolonii Żeńce i Kolonii Uroda. Za ten sam plan odebrał w 2009 Nagrodę Krajowej Rady Izby Urbanistów. <br/><br/> | ||
Od 1981 żonaty z Aleksandrą Szałucką, architektem-urbanistą. Ojciec Magdaleny (ur. 1982), Pawła (ur. 1983) i Krzysztofa (ur. 1985). {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Od 1981 żonaty z Aleksandrą Szałucką, architektem-urbanistą. Ojciec Magdaleny (ur. 1982), Pawła (ur. 1983) i Krzysztofa (ur. 1985). {{author: RED}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 18:32, 18 lis 2022
MAREK PISKORSKI (ur. 30 VII 1949 Szczecin), architekt, radny Gdańska. Syn Bogusława, dyplomowanego ekonomisty, magistra inżyniera mechanika, dyrektora technicznego Stoczni Remontowej Parnica w Szczecinie, i Bożeny z domu Stęczniewskiej, prowadzącej biuro parafialne w Szczecinie. Brat Tomasza (ur. 1948), Pawła (ur. 1951), Łukasza (ur. 1960) i Magdaleny (1954–1997).
Ukończył II Liceum Ogólnokształcące im. Mieszka I w Szczecinie, w 1973 roku uzyskał tytuł magistra inżyniera w Instytucie Architektury i Urbanistyki Politechniki Gdańskiej. Od 1982 rzeczoznawca Towarzystwa Urbanistów Polskich (TUP) w zakresie kształtowania struktur funkcjonalno-przestrzennych oraz studiów i ekspertyz techniczno-ekonomicznych. W 1988 zdobył uprawnienia do wykonywania projektów w ramach planowania przestrzennego.
Od 1974 pracował w Biurze Studiów i Projektów Rozwoju Przestrzennego Województwa w Szczecinie, doszedł do stanowiska starszego projektanta. W latach 1975–1976 jako ekspert Instytutu Kształtowania Środowiska został oddelegowany do placówki zagranicznej tej instytucji w Hajfongu w Wietnamie. W 1979 jako projektant pracował na kontrakcie w Centrum Techniki Komunalnej Urbimex w Libii. Od 1980 był zatrudniony w Biurze Planowania Przestrzennego w Gdańsku, a w latach 1984–1990 na stanowisku generalnego projektanta aglomeracji gdańskiej. W 1989 wraz ze wspólnikami założył Biuro Urbanistyczne PPP Spółka z o.o., w której działał do 1999.
W latach 1980–1981 należał do Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. Z listy Komitetu Obywatelskiego został wybrany do Rady Miasta Gdańska na kadencję 1990–1994. Pracował w Komisji do spraw Rozwoju Miasta (od 1993 Komisji do spraw Rozwoju Przestrzennego) oraz Komisji do spraw Samorządu. Był współautorem pierwszego statutu Gdańska, pełnił funkcję szefa Koła Liberałów w Radzie Miasta, od 17 VII 1990 do rezygnacji 22 I 1991 był członkiem Zarządu Miasta.
Od 1990 do 1992 pełnił obowiązki naczelnika Wydziału Rozwoju Miasta Urzędu Miejskiego w Gdańsku, w latach 1992–1999 był generalnym projektantem planu miasta Szczecina. Od 1999 pracownik Biura Rozwoju Gdańska, do 2015 jego dyrektor i generalny projektant.
Autor planów zagospodarowania przestrzennego, koncepcji rozwojowych, studiów, ekspertyz i analiz, między innymi „Planu zagospodarowania przestrzennego zespołu miejskiego Hai Phong – Wietnam” (1976), „Planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego dzielnicy «Nad Odrą» w Szczecinie” (1978), „Analizy warunków realizacji planu zagospodarowania przestrzennego aglomeracji szczecińskiej” (1978), „Masterplanu miasta Al Yuma w Libii” (1979), „Projektu regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego aglomeracji gdańskiej” (1990), „Regionalnego planu zagospodarowania przestrzennego parku krajobrazowego «Wzniesienia Elbląskie»” (1990), „Miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego Szczecina” (1994), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego miasta Szczecina” (1998), „Studium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania przestrzennego Gdańska” (2001, 2007).
W latach 1991–1994 był członkiem Głównej Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej przy Ministrze Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa, a w okresie 2001–2015 należał do Komisji Urbanistyczno-Architektonicznej Województwa Pomorskiego. Członek TUP (od 1976), Stowarzyszenia Architektów Polskich (1978–2002), Północnej Okręgowej Izby Urbanistów w Gdańsku (do czasu rozwiązania jej przez Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w 2002).
Otrzymał Nagrodę Ministra Administracji, Gospodarki Terenowej i Ochrony Środowiska (MAGTiOŚ) II stopnia za koncepcję rozwoju Aglomeracji Szczecińskiej (1975), Nagrodę Honorową MAGTiOŚ za plan zespołu miejskiego w Hajfongu (1977). Jako kierownik projektu został uhonorowany pierwszą nagrodą w 49. konkursie TUP na opracowanie koncepcji zagospodarowania przestrzennego północnych terenów lewobrzeżnego Szczecina (1997) oraz Nagrodą MAGTiOŚ II stopnia za plan gminy i miasta Łobez w województwie szczecińskim (1980). Otrzymał nagrodę za studium planu rozwoju gdańskiego regionu zurbanizowanego do 1985 (1982), został wyróżniony w 70. konkursie TUP za „Studium kształtowania Gdyni-Zachód jako nowej jednostki strukturalnej aglomeracji gdańskiej” (1983). Uhonorowany pierwszą nagrodą w konkursie Związku Miast Polskich „Innowacje w miastach” za projekt kompleksowej renowacji kwartałów śródmieścia Szczecina (1993), a jako generalny projektant planu Nagrodą Ministra Gospodarki Przestrzennej i Budownictwa III stopnia za miejscowy plan ogólny zagospodarowania przestrzennego Szczecina (1995). W 2004, będąc dyrektorem Biura Rozwoju Gdańska, odebrał Nagrodę Bentley Empowered Award of Excellence w dziedzinie geoinżynieria, w kategorii zintegrowane miasto. W 2008 został wyróżniony Nagrodą Ministra Infrastruktury II stopnia za miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego Dolnego Wrzeszcza, rejonu Kolonii Żeńce i Kolonii Uroda. Za ten sam plan odebrał w 2009 Nagrodę Krajowej Rady Izby Urbanistów.
Od 1981 żonaty z Aleksandrą Szałucką, architektem-urbanistą. Ojciec Magdaleny (ur. 1982), Pawła (ur. 1983) i Krzysztofa (ur. 1985).
