LENKOWSKI JÓZEF, profesor Politechniki Gdańskiej

Wersja z 13:00, 3 wrz 2024

JÓZEF LENKOWSKI (22 I 1910 Bukmujża (obecnie Ezernieki), Łotwa – 29 XI 1988 Gdańsk), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Arnolda i Elżbiety z domu Ryży (1 X 1876 – 15 IX 1965 Gdańsk). W 1930 absolwent Gimnazjum Męskiego w Wilnie, w 1936 absolwent Wydziału Elektrycznego Politechniki Warszawskiej, magister inżynier elektryk. W latach 1937–1939 pracował w Polskim Radiu w Krakowie i Warszawie. Od listopada 1938 przebywał na studiach podyplomowych w Marconi School of Wireless w Anglii, w czerwcu 1939 powrócił do Warszawy. Od września 1939 pracował w Wilnie jako radiotechnik w zakładzie litewskim.

W latach 1945–1981 pracował na PG. W 1950 na Wydziale Elektrycznym uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Indykator elektronowy do echosondy nawigacyjnej. Od 1954 profesor nadzwyczajny, od 1967 profesor zwyczajny. W latach 1950–1952 był kierownikiem Katedry Urządzeń Radiowych na Wydziale Elektrycznym, w 1958–1964 dziekanem Wydziału Łączności, w 1952–1965 kierownikiem Katedry Urządzeń Radioodbiorczych na Wydziale Łączności, w 1965–1968 Katedry Układów Elektronicznych na Wydziale Elektroniki, w 1968–1969 dyrektor Instytutu Radiokomunikacji, w 1969–1973 kierownik Zakładu Urządzeń Radiokomunikacyjnych. W latach 1956–1972 był redaktorem serii „Łączność i Elektronika” „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”. Od 1964 do 1966 zasiadał w Senacie PG.

Jednocześnie w latach 1947–1950 pracował w Morskiej Obsłudze Radiowej Statków MORS S.A. w Gdańsku (od 1949 Przedsiębiorstwo Państwowe), w 1947 był wicedyrektorem, w latach 1948–1950 dyrektorem technicznym. W latach 1950–1958 współorganizował i był kierownikiem oddziału gdańskiego Przemysłowego Instytutu Telekomunikacji. Od 1953 do 1962 był kierownikiem Pracowni w Instytucie Podstawowych Problemów Techniki Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie oddział w Gdańsku. W latach 1974–1978 profesor i od 1975 do 1977 dziekan jednego z Wydziałów i kierownik Katedry Telekomunikacji Ahmadu Bello University w Zarii (Nigeria). W 1978 powrócił na PG i w 1980 przeszedł na emeryturę. W latach 1981–1985 pracował w University of Zambia w Lusace.

Autor i współautor publikacji na temat radionawigacji, elektroniki, radiokomunikacji morskiej, w tym trzech monografii, m.in. Technika odbioru radiowego (Warszawa 1970). Publikował w „Archiwum Elektrotechniki”, „Technice Morza i Wybrzeża”, „Technice i Gospodarce Morskiej”, „Przeglądzie Telekomunikacyjnym”, „Kwartalniku Telekomunikacyjnym”, „Wiadomościach Telekomunikacyjnych”. W latach 1938–1978 członek Institute of Electrical Engineers w Londynie, od 1978 Institute of Electronical and Electronic al Engineers w Nowym Jorku, w 1960–1972 Komitetu Elektroniki i Telekomunikacji PAN. Należał do Gdańskiego Towarzystwa Naukowego.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Medalem 10-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem Pamiątkowym NOT, odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”. Od 1943 żonaty był z Haliną z domu Ławrynowicz, architektką (1913 – 30 VIII 2001). Pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Gdańsku-Oliwie. WP.






Bibliografia:
Kto jest kim w Polsce. Informator biograficzny, red. Lidia Becela, Warszawa 1989, s. 709.
Księga jubileuszowa 40-lecia Wydziału Elektroniki Politechniki Gdańskiej 1952–1992, t. 1, Gdańsk 1992, s. 173–174.