GOSTKOWSKI STANISŁAW, poeta
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File:Okładka_książki_Stanisława_Gostkowskiego.JPG|thumb|Okładka książki Stanisława Gostkowskiego]] | [[File:Okładka_książki_Stanisława_Gostkowskiego.JPG|thumb|Okładka książki Stanisława Gostkowskiego]] | ||
| − | '''STANISŁAW GOSTKOWSKI''' (1 VIII 1948 Kościerzyna – 28 X 2000 Warszawa), poeta. W 1966 absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Józefa Wybickiego w Kościerzynie, w 1971 Instytutu Filologii Polskiej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]. Po studiach pracował w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kościerzynie. W latach 1977–1979 słuchacz Studium Krytyki Literackiej i Artystycznej w Warszawie.<br/><br/> | + | '''STANISŁAW GOSTKOWSKI''' (1 VIII 1948 Kościerzyna – 28 X 2000 Warszawa), poeta. Syn Jana i Walerii z domu Kropidłowskiej. Miał sześcioro rodzeństwa. W 1966 absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Józefa Wybickiego w Kościerzynie, w 1971 Instytutu Filologii Polskiej [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]. Po studiach pracował w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kościerzynie. W latach 1977–1979 słuchacz Studium Krytyki Literackiej i Artystycznej w Warszawie.<br/><br/> |
| − | Od 1978 mieszkał w Gdańsku, gdzie pracował | + | Od 1978 mieszkał z rodziną w Gdańsku, gdzie pracował m.in. w [[WOJEWÓDZKA I MIEJSKA BIBLIOTEKA PUBLICZNA IM. JOSEPHA CONRADA-KORZENIOWSKIEGO W GDAŃSKU | Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej]]. Od 1985 na rencie, od 1986 wychowawca w internacie Technikum Budownictwa Komunalnego. Debiutował w 1967 wierszem ''Zmęczenie'', opublikowanym w dwutygodniku „Kamena”. Jego wiersze, szkice i recenzje ukazywały się w wielu czasopismach, między innymi w [[LITERY, pismo | „Literach”]], [[PUNKT, pismo | „Punkcie”]], „Pomeranii”, [[GDAŃSKI ROCZNIK KULTURALNY | „Gdańskim Roczniku Kulturalnym”]], [[AUTOGRAF, pismo | „Autografie”]] i [[AUTOGRAF-POST, pismo | „Autograf-Post”]]; wiersze – także w antologiach, między innymi ''Nowy transport posągów'' (1977), ''Spalony raj'' (1986), ''Poeta jest jak dziecko'' (1987), ''Tylko modlitwa ocaleje'' (1988), ''Po Wojaczku'' (1991), ''Czerwona Róża'' (2010). W 1973 ukazał się jego arkusz poetycki ''Poświęcenie uczciwości'' (suplement do „Nowego Wyrazu”), w 1974 debiutancki tom poezji ''Nie chowajcie mnie żyjącego'', za który otrzymał kilka nagród, m.in. Wiatr od Morza. Opublikował zbiory wierszy: ''Wyłącznie twoja osobista sprawa'' (1978), ''Marsz gladiatorów'' (1983), ''Śmierć ma słodki zapach'' (1989), ''Ja jestem piekłem nie inni'' (1998), ''Z każdym dniem narasta lęk'' (2008).<br/><br/> |
| − | Jego wiersze tłumaczono | + | W 1970 zwiedził Moskwę, Kijów oraz Krym, w latach 80. XX wieku był jako poeta w Rumunii, Uzbekistanie oraz Kazachstanie, w 1997 wziął udział w 24-dniowej wymianie pisarzy pomiędzy Gdańskiem i Leningradem. Nawiązywał do utworów nowofalowych oraz tzw. poezji lingwistycznej, czasem uznawany za prekursora [[NOWA PRYWATNOŚĆ, formacja poetycka | „Nowej Prywatności”]].Jego wiersze tłumaczono m.in. na język rosyjski, czeski, słowacki, słoweński. W 1984 otrzymał poetycką Nagrodę Pierścienia, w 1995 nagrodę główną Czerwonej Róży, w 1998 laureat Nagrody Artystycznej [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]].<br/><br/> |
| + | Od 1971 mąż Anny z domu Fajnd, absolwentki filologii polskiej UG, ojciec dwóch synów. Zmarł podczas Warszawskiej Jesieni Poetyckiej. Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]] w Gdańsku. W latach 2006–2010 w [[CENTRUM KULTURY IM. JANA PAWŁA II | Domu Kultury „Morena” w Gdańsku]] odbywał się Konkurs Jednego Wiersza im. Stanisława Gostkowskiego. {{author: LRB}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 08:28, 3 wrz 2024
STANISŁAW GOSTKOWSKI (1 VIII 1948 Kościerzyna – 28 X 2000 Warszawa), poeta. Syn Jana i Walerii z domu Kropidłowskiej. Miał sześcioro rodzeństwa. W 1966 absolwent Liceum Ogólnokształcącego im. Józefa Wybickiego w Kościerzynie, w 1971 Instytutu Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego. Po studiach pracował w Miejskiej Bibliotece Publicznej w Kościerzynie. W latach 1977–1979 słuchacz Studium Krytyki Literackiej i Artystycznej w Warszawie.
Od 1978 mieszkał z rodziną w Gdańsku, gdzie pracował m.in. w Wojewódzkiej i Miejskiej Bibliotece Publicznej. Od 1985 na rencie, od 1986 wychowawca w internacie Technikum Budownictwa Komunalnego. Debiutował w 1967 wierszem Zmęczenie, opublikowanym w dwutygodniku „Kamena”. Jego wiersze, szkice i recenzje ukazywały się w wielu czasopismach, między innymi w „Literach”, „Punkcie”, „Pomeranii”, „Gdańskim Roczniku Kulturalnym”, „Autografie” i „Autograf-Post”; wiersze – także w antologiach, między innymi Nowy transport posągów (1977), Spalony raj (1986), Poeta jest jak dziecko (1987), Tylko modlitwa ocaleje (1988), Po Wojaczku (1991), Czerwona Róża (2010). W 1973 ukazał się jego arkusz poetycki Poświęcenie uczciwości (suplement do „Nowego Wyrazu”), w 1974 debiutancki tom poezji Nie chowajcie mnie żyjącego, za który otrzymał kilka nagród, m.in. Wiatr od Morza. Opublikował zbiory wierszy: Wyłącznie twoja osobista sprawa (1978), Marsz gladiatorów (1983), Śmierć ma słodki zapach (1989), Ja jestem piekłem nie inni (1998), Z każdym dniem narasta lęk (2008).
W 1970 zwiedził Moskwę, Kijów oraz Krym, w latach 80. XX wieku był jako poeta w Rumunii, Uzbekistanie oraz Kazachstanie, w 1997 wziął udział w 24-dniowej wymianie pisarzy pomiędzy Gdańskiem i Leningradem. Nawiązywał do utworów nowofalowych oraz tzw. poezji lingwistycznej, czasem uznawany za prekursora „Nowej Prywatności”.Jego wiersze tłumaczono m.in. na język rosyjski, czeski, słowacki, słoweński. W 1984 otrzymał poetycką Nagrodę Pierścienia, w 1995 nagrodę główną Czerwonej Róży, w 1998 laureat Nagrody Artystycznej Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki.
Od 1971 mąż Anny z domu Fajnd, absolwentki filologii polskiej UG, ojciec dwóch synów. Zmarł podczas Warszawskiej Jesieni Poetyckiej. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko w Gdańsku. W latach 2006–2010 w Domu Kultury „Morena” w Gdańsku odbywał się Konkurs Jednego Wiersza im. Stanisława Gostkowskiego.
