SZULCZYŃSKI TADEUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej
(uzupelnienie LM (9.04.2020)) |
|||
| (Nie pokazano 5 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | '''TADEUSZ SZULCZYŃSKI''' (31 V 1925 Wilno – 15 II 1982 Sopot), naukowiec, specjalista z dziedziny budownictwa, budownictwa żelbetowego (konstrukcji i technologii betonu). Syn Zygmunta, nauczyciela szkół średnich, i Floriany z domu Szymańskiej, nauczycielki. W Wilnie mieszkał do 1929 | + | [[File:Tadeusz_Szulczynski.jpg|thumb|Tadeusz Szulczyński]] |
| − | Od 1946 pracownik | + | |
| − | Autor i współautor publikacji oraz ekspertyz na temat budownictwa i żelbetu, | + | '''TADEUSZ SZULCZYŃSKI''' (31 V 1925 Wilno – 15 II 1982 Sopot), naukowiec, specjalista z dziedziny budownictwa, budownictwa żelbetowego (konstrukcji i technologii betonu), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Zygmunta, nauczyciela szkół średnich, i Floriany z domu Szymańskiej, nauczycielki. W Wilnie mieszkał do 1929, następnie w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Czackiego, w 1943 uzyskał maturę w tajnym nauczaniu w Gimnazjum i Liceum im. Jana Zamoyskiego. W latach 1941–1944 pracował w hurtowni książek Gebethnera i Wolffa. Po upadku powstania warszawskiego wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, uciekł z transportu. Od października 1944 do lutego 1945 był urzędnikiem w Radzie Głównej Opiekuńczej na powiat warszawski w Piastowie. W lutym 1945 podjął pracę w tartaku w Tucholi, od października tego roku mieszkał w Sopocie. <br/><br/> |
| − | W latach 1965–1970 przewodniczący Rady Technicznej Rzeczoznawców Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz | + | Od 1946 pracownik PG, jednocześnie studiował – dwustopniowe studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej ukończył w 1949 jako magister inżynier konstrukcji i budownictwa. Na PG pracował do 1982: od 1956 doktor na Wydziale Budownictwa Lądowego (zob. [[WYDZIAŁ INŻYNIERII LĄDOWEJ I ŚRODOWISKA POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG]]), od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1978 profesor zwyczajny. W latach 1951–1955 jednocześnie wykładowca na Wydziale Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W 1960–1961 przebywał na stażu naukowym na uniwersytecie Illinois w Stanach Zjednoczonych. W latach 1961–1966 prodziekan i 1966–1969 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1965–1969 kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego, 1969–1973 dyrektor Instytutu Budownictwa Lądowego, 1968–1982 kierownik Zakładu Budownictwa Żelbetowego (Betonowego). <br/><br/> |
| − | Był żonaty z Krystyną z domu Szymańską, doktor nauk medycznych, adiunktem I Kliniki Chorób Wewnętrznych [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]]; ojciec Wojciecha (ur. 1952), reżysera i wykładowcy | + | Autor i współautor publikacji oraz ekspertyz na temat budownictwa i żelbetu, m.in. monografii ''Konstrukcje z betonu'' (1978). Redaktor działu [[ZESZYTY NAUKOWE POLITECHNIKI GDAŃSKIEJ | „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej”]] z serii „Budownictwo Lądowe” (1965–1976). Autor projektów budynków, ekspertyz budowlanych. Współautor norm: PN-76B-03264 (Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone. Obliczenia statyczne i projektowanie) i PN-82/b-03010 (Ściany oporowe. Obliczenia statyczne i projektowanie). <br/><br/> |
| + | W latach 1965–1970 przewodniczący Rady Technicznej Rzeczoznawców Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz m.in. [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych, Naczelnej Organizacji Technicznej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych (1968), Złotą Odznaką Honorową Zasłużonego dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1976). <br/><br/> | ||
| + | Był żonaty z Krystyną z domu Szymańską (1 IV 1926 – 30 XII 2015), doktor nauk medycznych, adiunktem I Kliniki Chorób Wewnętrznych [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Medycznej w Gdańsku]]; ojciec Wojciecha (ur. 1952), absolwenta (1975) filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) w Krakowie oraz reżyserii (1978) na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, reżysera teatralnego, asystenta m.in. Konrada Swinarskiego, Jerzego Jarockiego i Petera Steina, od 1982 wykładowcy teatrologii na UJ, | ||
| + | oraz Magdaleny (ur. 1960), zamężnej Karamać, absolwentki psychologii [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] ze specjalizacją kliniczną I stopnia i trenera grupowego II stopnia, wykładowczyni Zakładu Psychologii Klinicznej i Zdrowia SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego w Sopocie, psychoterapeutki Sopockiego Ośrodka Psychoterapii.<br/><br/> | ||
| + | Pochowany z żoną na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. W 1983 obok sali nr 158 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska w Gmachu Głównym PG odsłonięto poświęconą mu tablicę. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe). <br/> | ||
| + | Sroka Stanisław Tadeusz, ''Tadeusz Szulczyński'', w: Polski Słownik Biograficzny, t. 49, 2014, s. 268–269.<br/> | ||
| + | ''Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga jubileuszowa'', Gdańsk 2005, s. 491. | ||
Aktualna wersja na dzień 12:14, 5 lip 2024
TADEUSZ SZULCZYŃSKI (31 V 1925 Wilno – 15 II 1982 Sopot), naukowiec, specjalista z dziedziny budownictwa, budownictwa żelbetowego (konstrukcji i technologii betonu), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Zygmunta, nauczyciela szkół średnich, i Floriany z domu Szymańskiej, nauczycielki. W Wilnie mieszkał do 1929, następnie w Warszawie. Do wybuchu II wojny światowej ukończył dwie klasy Państwowego Gimnazjum Męskiego im. Tadeusza Czackiego, w 1943 uzyskał maturę w tajnym nauczaniu w Gimnazjum i Liceum im. Jana Zamoyskiego. W latach 1941–1944 pracował w hurtowni książek Gebethnera i Wolffa. Po upadku powstania warszawskiego wywieziony do obozu przejściowego w Pruszkowie, uciekł z transportu. Od października 1944 do lutego 1945 był urzędnikiem w Radzie Głównej Opiekuńczej na powiat warszawski w Piastowie. W lutym 1945 podjął pracę w tartaku w Tucholi, od października tego roku mieszkał w Sopocie.
Od 1946 pracownik PG, jednocześnie studiował – dwustopniowe studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej ukończył w 1949 jako magister inżynier konstrukcji i budownictwa. Na PG pracował do 1982: od 1956 doktor na Wydziale Budownictwa Lądowego (zob. Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska PG), od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1978 profesor zwyczajny. W latach 1951–1955 jednocześnie wykładowca na Wydziale Budownictwa Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej w Gdańsku. W 1960–1961 przebywał na stażu naukowym na uniwersytecie Illinois w Stanach Zjednoczonych. W latach 1961–1966 prodziekan i 1966–1969 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1965–1969 kierownik Katedry Budownictwa Żelbetowego, 1969–1973 dyrektor Instytutu Budownictwa Lądowego, 1968–1982 kierownik Zakładu Budownictwa Żelbetowego (Betonowego).
Autor i współautor publikacji oraz ekspertyz na temat budownictwa i żelbetu, m.in. monografii Konstrukcje z betonu (1978). Redaktor działu „Zeszytów Naukowych Politechniki Gdańskiej” z serii „Budownictwo Lądowe” (1965–1976). Autor projektów budynków, ekspertyz budowlanych. Współautor norm: PN-76B-03264 (Konstrukcje betonowe, żelbetowe i sprężone. Obliczenia statyczne i projektowanie) i PN-82/b-03010 (Ściany oporowe. Obliczenia statyczne i projektowanie).
W latach 1965–1970 przewodniczący Rady Technicznej Rzeczoznawców Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych. Członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej Polskiej Akademii Nauk oraz m.in. Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych, Naczelnej Organizacji Technicznej. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), Złotą Odznaką Honorową Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budowlanych (1968), Złotą Odznaką Honorową Zasłużonego dla Budownictwa i Przemysłu Materiałów Budowlanych (1976).
Był żonaty z Krystyną z domu Szymańską (1 IV 1926 – 30 XII 2015), doktor nauk medycznych, adiunktem I Kliniki Chorób Wewnętrznych Akademii Medycznej w Gdańsku; ojciec Wojciecha (ur. 1952), absolwenta (1975) filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego (UJ) w Krakowie oraz reżyserii (1978) na Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie, reżysera teatralnego, asystenta m.in. Konrada Swinarskiego, Jerzego Jarockiego i Petera Steina, od 1982 wykładowcy teatrologii na UJ,
oraz Magdaleny (ur. 1960), zamężnej Karamać, absolwentki psychologii Uniwersytetu Gdańskiego ze specjalizacją kliniczną I stopnia i trenera grupowego II stopnia, wykładowczyni Zakładu Psychologii Klinicznej i Zdrowia SWPS Uniwersytetu Humanistycznospołecznego w Sopocie, psychoterapeutki Sopockiego Ośrodka Psychoterapii.
Pochowany z żoną na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. W 1983 obok sali nr 158 na Wydziale Inżynierii Lądowej i Środowiska w Gmachu Głównym PG odsłonięto poświęconą mu tablicę.
Bibliografia:
Dział Obiegu i Archiwizacji Dokumentów Politechniki Gdańskiej (akta osobowe).
Sroka Stanisław Tadeusz, Tadeusz Szulczyński, w: Polski Słownik Biograficzny, t. 49, 2014, s. 268–269.
Wydział Inżynierii Lądowej i Środowiska. Księga jubileuszowa, Gdańsk 2005, s. 491.
