WIECZORKIEWICZ HENRYK, dziennikarz, działacz gdańskiej Polonii
| (Nie pokazano 17 wersji utworzonych przez 3 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
[[File: Wieczorkiewicz Henryk.JPG|thumb|Henryk Wieczorkiewicz]] | [[File: Wieczorkiewicz Henryk.JPG|thumb|Henryk Wieczorkiewicz]] | ||
| + | [[File: Związek_Pracowników_Kupieckich.jpg |thumb| Działacze Związku Pracowników Kupieckich w Gdańsku, siedzą od lewej Henryk Wieczorkiewicz, [[KRĘCKI FRANCISZEK LEON, działacz gdańskiej Polonii, patron gdańskiej ulicy| Franciszek Kręcki]] i Błeński, stoją od lewej: Czaplewski, Wiewórkowski, Kazimierz Szulczewski, Janicki, Stanisław i Mieczysław [[CZYŻEWSKI JÓZEF, działacz gdańskiej Polonii, patron ulicy | Czyżewscy]], 1938]] | ||
| − | '''HENRYK WIECZORKIEWICZ''' (22 VI 1886 Poznań – 22 III 1940 Stutthof), dziennikarz, działacz narodowy. Po ukończeniu w 1904 | + | '''HENRYK WIECZORKIEWICZ''' (22 VI 1886 Poznań – 22 III 1940 Stutthof), dziennikarz, działacz narodowy. Syn Władysława i Marianny z domu Jankowskiej. Siostrzeniec [[KWIATKOWSKI JAN, wydawca, działacz gdańskiej Polonii | Jana Kwiatkowskiego]]. Po ukończeniu w 1904 gimnazjum w Poznaniu uczył się zawodu drukarza w poznańskim dzienniku ludowym „Postęp”, od końca tegoż roku pracował w Inowrocławiu w „Dzienniku Kujawskim”, także jako reporter i publicysta, a w latach 1905–1912 w Zakładach Wydawniczych Karola Miarki w Mikołowie na Śląsku, gdzie pomagał Janowi Kwiatkowskiemu. W 1909 ukończył w Katowicach Instytut Handlowy. <br/><br/> |
| + | Do Gdańska przybył wiosną 1913, poproszony przez Jana Kwiatkowskiego o pomoc w pracach organizacyjnych i redakcyjnych polskiej [[GAZETA GDAŃSKA (I) | „Gazety Gdańskiej”]]. M.in. 17 XII 1918, po niemieckiej manifestacji na [[TARG SIENNY | Targu Siennym]] przeciwko planom przyłączenia Gdańska do Polski, poturbowany został broniąc lokalu tej gazety. W „Gazecie Gdańskiej” pracował do 1926 (redaktor odpowiedzialny za dział gospodarczy i lokalny). Od maja 1926 do 1 IX 1939 wicedyrektor Zakładów Graficznych „Drukarnia Gdańska” ([[DRUKARSTWO I DRUKARNIE | drukarstwo i drukarnie]]) w Gdańsku-[[ORUNIA |Oruni]], przy Stadtgebiet 12 (Trakt św. Wojciecha 57). Pisywał do różnych polskich pism, aktywnie działał w polskich stowarzyszeniach na terenie [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1920–1939 | II Wolnego Miasta Gdańska]] (WMG). W latach 1918–1920 działał w Narodowym Stronnictwie Robotników i w Polskim Stronnictwie Ludowym Pomorza, w II WMG w [[GMINA POLSKA | Gminie Polskiej]], [[ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Związku Polaków]], [[GMINA POLSKA ZWIĄZEK POLAKÓW W WOLNYM MIEŚCIE GDAŃSKU | Gminie Polskiej Związku Polaków]], Towarzystwie Czytelni Ludowych, Kole Miłośników Sceny przy Gminie Polskiej (1922 członek oceniającej kandydatów komisji artystycznej), zapisał się do Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia w Gdańsku (w 1927 wśród członków nieczynnych). W 1929 prezes, w 1934 wiceprezes polskiego Związku Pracowników Kupieckich w Gdańsku, współorganizator i prezes [[POLSKIE ZRZESZENIE PRACY | Polskiego Zrzeszenia Pracy]]. W okresie 1934–1939 kierował filią oliwską Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, był członkiem Tajnej Organizacji Wojskowej. W 1927 mieszkał w Gdańsku–[[SIEDLCE |Siedlcach]] przy Ludolf-König-Weg 28 (ul. Legnicka), następnie w wilii w Gdańsku-Przymorzu, przy ul. Arkońskiej 7, od sierpnia 1939 w Gdyni–Orłowie. <br/><br/> | ||
| + | Aresztowany 14 IX 1939, był przetrzymywany w przejściowym obozie dla jeńców cywilnych w [[VICTORIASCHULE | Victoriaschule]], skierowany do prac porządkowych na Westerplatte, następnie więziony w [[OBÓZ STUTTHOF | obozie Stutthof]]. Został rozstrzelany w masowej egzekucji w pobliżu obozu. W listopadzie 1946 prochy ekshumowano, 7 IV 1947 złożono na [[CMENTARZ NA ZASPIE | cmentarzu na Zaspie]]. Patron ulicy na Zaspie. <br/><br/> | ||
| + | Od 1925 był żonaty z Ireną z domu Morawską (5 IV 1896 Gniezno – 21 XII 1986 Gdańsk), córką Stanisława i Pauliny, nauczycielką prywatną w Subkowych pod Tczewem, członkinią [[GDAŃSKA MACIERZ SZKOLNA (1921–1939) | Gdańskiej Macierzy Szkolnej]], delegatką do spraw ochronek w Gdańsku, organizatorką wieczornic dla Polonii gdańskiej w Domu Polskim w Oliwie, od 1935 kierowniczką oliwskiej filii Koła Pracy Kobiet przy Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, reżyserką ostatniej polskiej sztuki wystawionej w Gdańsku przed wybuchem II wojny światowej (3 V 1939 ''Trzeci maj swatem'' Marii Missonowej), w czasie wojny w Gnieźnie, następnie do 1953 pracowniczką Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, odznaczoną Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA GDAŃSKA | „Za Zasługi dla Gdańska”]], pochowaną (z dziećmi) na [[CMENTARZE W OLIWIE | Cmentarzu Komunalnym w Oliwie]]. <br/><br/> | ||
| + | Ojciec Danieli Barbary (20 IV 1926 Gdańsk – 1 IX 2003 Gdańsk) i Janusza (27 IX 1927 Gdańsk – 22 VIII 1992 Gdańsk). 8 IX 2023 na ścianie domu na Przymorzu, przy ul. Arkońskiej 7, odsłonięto z inicjatywy Instytutu Pamięci Narodowej upamiętniającą ich tablicę. {{author: EG}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:00, 8 gru 2023
HENRYK WIECZORKIEWICZ (22 VI 1886 Poznań – 22 III 1940 Stutthof), dziennikarz, działacz narodowy. Syn Władysława i Marianny z domu Jankowskiej. Siostrzeniec Jana Kwiatkowskiego. Po ukończeniu w 1904 gimnazjum w Poznaniu uczył się zawodu drukarza w poznańskim dzienniku ludowym „Postęp”, od końca tegoż roku pracował w Inowrocławiu w „Dzienniku Kujawskim”, także jako reporter i publicysta, a w latach 1905–1912 w Zakładach Wydawniczych Karola Miarki w Mikołowie na Śląsku, gdzie pomagał Janowi Kwiatkowskiemu. W 1909 ukończył w Katowicach Instytut Handlowy.
Do Gdańska przybył wiosną 1913, poproszony przez Jana Kwiatkowskiego o pomoc w pracach organizacyjnych i redakcyjnych polskiej „Gazety Gdańskiej”. M.in. 17 XII 1918, po niemieckiej manifestacji na Targu Siennym przeciwko planom przyłączenia Gdańska do Polski, poturbowany został broniąc lokalu tej gazety. W „Gazecie Gdańskiej” pracował do 1926 (redaktor odpowiedzialny za dział gospodarczy i lokalny). Od maja 1926 do 1 IX 1939 wicedyrektor Zakładów Graficznych „Drukarnia Gdańska” ( drukarstwo i drukarnie) w Gdańsku-Oruni, przy Stadtgebiet 12 (Trakt św. Wojciecha 57). Pisywał do różnych polskich pism, aktywnie działał w polskich stowarzyszeniach na terenie II Wolnego Miasta Gdańska (WMG). W latach 1918–1920 działał w Narodowym Stronnictwie Robotników i w Polskim Stronnictwie Ludowym Pomorza, w II WMG w Gminie Polskiej, Związku Polaków, Gminie Polskiej Związku Polaków, Towarzystwie Czytelni Ludowych, Kole Miłośników Sceny przy Gminie Polskiej (1922 członek oceniającej kandydatów komisji artystycznej), zapisał się do Towarzystwa Śpiewaczego Lutnia w Gdańsku (w 1927 wśród członków nieczynnych). W 1929 prezes, w 1934 wiceprezes polskiego Związku Pracowników Kupieckich w Gdańsku, współorganizator i prezes Polskiego Zrzeszenia Pracy. W okresie 1934–1939 kierował filią oliwską Towarzystwa Byłych Powstańców i Wojaków, był członkiem Tajnej Organizacji Wojskowej. W 1927 mieszkał w Gdańsku–Siedlcach przy Ludolf-König-Weg 28 (ul. Legnicka), następnie w wilii w Gdańsku-Przymorzu, przy ul. Arkońskiej 7, od sierpnia 1939 w Gdyni–Orłowie.
Aresztowany 14 IX 1939, był przetrzymywany w przejściowym obozie dla jeńców cywilnych w Victoriaschule, skierowany do prac porządkowych na Westerplatte, następnie więziony w obozie Stutthof. Został rozstrzelany w masowej egzekucji w pobliżu obozu. W listopadzie 1946 prochy ekshumowano, 7 IV 1947 złożono na cmentarzu na Zaspie. Patron ulicy na Zaspie.
Od 1925 był żonaty z Ireną z domu Morawską (5 IV 1896 Gniezno – 21 XII 1986 Gdańsk), córką Stanisława i Pauliny, nauczycielką prywatną w Subkowych pod Tczewem, członkinią Gdańskiej Macierzy Szkolnej, delegatką do spraw ochronek w Gdańsku, organizatorką wieczornic dla Polonii gdańskiej w Domu Polskim w Oliwie, od 1935 kierowniczką oliwskiej filii Koła Pracy Kobiet przy Związku Polaków w Wolnym Mieście Gdańsku, reżyserką ostatniej polskiej sztuki wystawionej w Gdańsku przed wybuchem II wojny światowej (3 V 1939 Trzeci maj swatem Marii Missonowej), w czasie wojny w Gnieźnie, następnie do 1953 pracowniczką Prezydium Miejskiej Rady Narodowej w Gdańsku, odznaczoną Złotym Krzyżem Zasługi (1958), Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, odznaką „Za Zasługi dla Gdańska”, pochowaną (z dziećmi) na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie.
Ojciec Danieli Barbary (20 IV 1926 Gdańsk – 1 IX 2003 Gdańsk) i Janusza (27 IX 1927 Gdańsk – 22 VIII 1992 Gdańsk). 8 IX 2023 na ścianie domu na Przymorzu, przy ul. Arkońskiej 7, odsłonięto z inicjatywy Instytutu Pamięci Narodowej upamiętniającą ich tablicę.
