KACZYŃSKI LECH, prezydent Polski, patron ulicy
| (Nie pokazano 32 wersji utworzonych przez 6 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File:Lech_Kaczyński. | + | [[File:Lech_Kaczyński.png|thumb|Prezydent RP Lech Kaczyński podczas przemówienia w 70 rocznicę wybuchu II wojny światowej na Westerplatte, 2009]] |
| + | [[File:Lech_Kaczyński.jpg|thumb|Tablica pamiątkowa Lecha Kaczyńskiego, Wydział Prawa i Administracji Uniwersytetu Gdańskiego, 2019]] | ||
| + | |||
| + | '''LECH KACZYŃSKI''' (18 VI 1949 Warszawa – 10 IV 2010 Smoleńsk, katastrofa samolotu Tu-154M), prawnik, polityk, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (RP) w latach 2005–2010. W 1967 ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego w Warszawie (Bielany). W 1971 absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik naukowy Katedry Prawa Pracy [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]] (UG) w latach 1971–1997 (zamieszkał w Sopocie); od 1980 doktor (rozprawa ''Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy'' została nagrodzona przez miesięcznik „Państwo i Prawo”), od 1990 doktor habilitowany (rozprawa ''Renta socjalna''), 1996–1999 na stanowisku profesora nadzwyczajnego UG. Od 1999 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (urlopowany w związku z objęciem urzędu prezydenta RP). <br/><br/> | ||
| + | W 1977 został współpracownikiem Biura Interwencyjnego Komitetu Obrony Robotników, 1978–1980 publikował w „Robotniku Wybrzeża”, od 1978 działał w [[WOLNE ZWIĄZKI ZAWODOWE WYBRZEŻA | Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża]], prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z prawa pracy i historii. W [[SIERPIEŃ 1980 | sierpniu 1980]] przebywał w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] 13 XII 1981 – 15 X 1982 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. W latach 1982–1988 należał do zespołu doradców [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsy]], od stycznia 1986 członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej [[SOLIDARNOŚĆ | Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”]], 1987–1989 pracował w sekretariacie Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, od 1985 w regionalnej Radzie Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. We wrześniu 1988 brał udział w rozmowach opozycji solidarnościowej z przedstawicielami władz w Magdalence koło Warszawy, od 18 XII 1988 członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. W 1989 brał udział w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od maja 1989 członek Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”. <br/><br/> | ||
| + | W latach 1989–1991 senator RP z okręgu gdańskiego (w wyborach otrzymał 423 640 głosów). W latach 1990–1991 pierwszy wiceprzewodniczący „Solidarności”, po wyborze w 1990 [[WAŁĘSA LECH, prezydent Polski | Lecha Wałęsy]] na prezydenta RP kandydował w lutym 1991 (obok [[KRZAKLEWSKI MARIAN, polityk, działacz związkowy | Mariana Krzaklewskiego]] i [[BORUSEWICZ BOGDAN, polityk, honorowy obywatel Gdańska | Bogdana Borusewicza]]) na stanowisko przewodniczącego NSZZ „Solidarność”. Od 29 XII 1990 do 31 X 1991 na stanowisku ministra stanu i szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, skąd odszedł po konflikcie z prezydentem. W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP z listy założonego wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim Porozumienia Obywatelskiego Centrum, od 14 II 1992 prezes Najwyższej Izby Kontroli, odwołany uchwałami Sejmu (26 V 1995) i Senatu (8 VI 1995), od 14 VI 2000 do 4 VII 2001 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Jerzego Buzka. W 2001–2003 współzałożyciel i pierwszy prezes Prawa i Sprawiedliwości (PiS; od 2003 honorowy), w 2001–2002 z okręgu gdańskiego poseł na Sejm RP z listy PiS (w wyborach otrzymał 53 236 głosów). Od listopada 2002 prezydent Warszawy, 23 X 2005 wybrany w II turze na urząd prezydenta RP. <br/><br/> | ||
| + | Kawaler Orderu Orła Białego (2005), Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski (2005), gruzińskiego Orderu Świętego Jerzego (2007), ukraińskiego Orderu Jarosława Mądrego I stopnia. Pochowany 18 IV 2010 z małżonką Marią Heleną Mackiewicz-Kaczyńską w katedrze na Wawelu.<br/><br/> | ||
| + | Od 8 IV 2016, z inicjatywy wojewody pomorskiego Dariusza Drelicharza, patron sali konferencyjnej w budynku (na pierwszym piętrze) Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego przy ul. Okopowej (tablicę pamiątkową odsłoniły [[FOTYGA ANNA ELŻBIETA, polityk | Anna Fotyga]] i Hanna Fołtyn-Kubicka, zawieszono portret), w grudniu 2023 z inicjatywy wojewody pomorskiego Beaty Rutkiewicz portret usunięto, zapowiedziano przeniesienie tablicy i zmianę nazwy sali. Od 13 XII 2017 jego imię nosi aleja na [[PRZYMORZE | Przymorzu]] Wielkim, 24 III 2019 przed budynkiem Wydziału Prawa i Administracji UG odsłonięto upamiętniającą go tablicę, powstałą z inicjatywy Fundacji Tożsamość i Solidarność. W 2019 Stowarzyszenie Polski Instytut Praw Głuchych złożył wniosek o przyznanie mu [[HONOROWE OBYWATELSTWO MIASTA | honorowego obywatelstwa miasta]], co odrzuciła Komisja do spraw Skarg, Wniosków i Petycji [[RADA MIEJSKA | Rady Miasta]] podnosząc argument o nieprzyznawaniu tytułu osobom zmarłym. 12 II 2024 w siedzibie gdańskiego oddziału [[INSTYTUT PAMIĘCI NARODOWEJ | Instytutu Pamięci Narodowej]], m.in w obecności córki Marty Kaczyńskiej-Zielińskiej i prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosława Kaczyńskiego, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową. {{author: JMY}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 18:30, 12 lut 2024
LECH KACZYŃSKI (18 VI 1949 Warszawa – 10 IV 2010 Smoleńsk, katastrofa samolotu Tu-154M), prawnik, polityk, prezydent Rzeczypospolitej Polskiej (RP) w latach 2005–2010. W 1967 ukończył XXXIX Liceum Ogólnokształcące im. Lotnictwa Polskiego w Warszawie (Bielany). W 1971 absolwent Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego. Pracownik naukowy Katedry Prawa Pracy Uniwersytetu Gdańskiego (UG) w latach 1971–1997 (zamieszkał w Sopocie); od 1980 doktor (rozprawa Zakres swobody stron w zakresie kształtowania treści stosunku pracy została nagrodzona przez miesięcznik „Państwo i Prawo”), od 1990 doktor habilitowany (rozprawa Renta socjalna), 1996–1999 na stanowisku profesora nadzwyczajnego UG. Od 1999 profesor nadzwyczajny Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie (urlopowany w związku z objęciem urzędu prezydenta RP).
W 1977 został współpracownikiem Biura Interwencyjnego Komitetu Obrony Robotników, 1978–1980 publikował w „Robotniku Wybrzeża”, od 1978 działał w Wolnych Związkach Zawodowych Wybrzeża, prowadził szkolenia i wykłady dla robotników z prawa pracy i historii. W sierpniu 1980 przebywał w Stoczni Gdańskiej. W stanie wojennym 13 XII 1981 – 15 X 1982 internowany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku. W latach 1982–1988 należał do zespołu doradców Lecha Wałęsy, od stycznia 1986 członek Tymczasowej Komisji Koordynacyjnej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”, 1987–1989 pracował w sekretariacie Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”, od 1985 w regionalnej Radzie Pomocy Więźniom Politycznym w Gdańsku. We wrześniu 1988 brał udział w rozmowach opozycji solidarnościowej z przedstawicielami władz w Magdalence koło Warszawy, od 18 XII 1988 członek Komitetu Obywatelskiego przy Przewodniczącym „Solidarności” Lechu Wałęsie. W 1989 brał udział w obradach okrągłego stołu w zespole do spraw pluralizmu związkowego. Od maja 1989 członek Prezydium Krajowej Komisji Wykonawczej „Solidarności”.
W latach 1989–1991 senator RP z okręgu gdańskiego (w wyborach otrzymał 423 640 głosów). W latach 1990–1991 pierwszy wiceprzewodniczący „Solidarności”, po wyborze w 1990 Lecha Wałęsy na prezydenta RP kandydował w lutym 1991 (obok Mariana Krzaklewskiego i Bogdana Borusewicza) na stanowisko przewodniczącego NSZZ „Solidarność”. Od 29 XII 1990 do 31 X 1991 na stanowisku ministra stanu i szefa Kancelarii Prezydenta Lecha Wałęsy, skąd odszedł po konflikcie z prezydentem. W latach 1991–1993 poseł na Sejm RP z listy założonego wraz z bratem Jarosławem Kaczyńskim Porozumienia Obywatelskiego Centrum, od 14 II 1992 prezes Najwyższej Izby Kontroli, odwołany uchwałami Sejmu (26 V 1995) i Senatu (8 VI 1995), od 14 VI 2000 do 4 VII 2001 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządzie Jerzego Buzka. W 2001–2003 współzałożyciel i pierwszy prezes Prawa i Sprawiedliwości (PiS; od 2003 honorowy), w 2001–2002 z okręgu gdańskiego poseł na Sejm RP z listy PiS (w wyborach otrzymał 53 236 głosów). Od listopada 2002 prezydent Warszawy, 23 X 2005 wybrany w II turze na urząd prezydenta RP.
Kawaler Orderu Orła Białego (2005), Krzyża Wielkiego Orderu Odrodzenia Polski (2005), gruzińskiego Orderu Świętego Jerzego (2007), ukraińskiego Orderu Jarosława Mądrego I stopnia. Pochowany 18 IV 2010 z małżonką Marią Heleną Mackiewicz-Kaczyńską w katedrze na Wawelu.
Od 8 IV 2016, z inicjatywy wojewody pomorskiego Dariusza Drelicharza, patron sali konferencyjnej w budynku (na pierwszym piętrze) Pomorskiego Urzędu Wojewódzkiego przy ul. Okopowej (tablicę pamiątkową odsłoniły Anna Fotyga i Hanna Fołtyn-Kubicka, zawieszono portret), w grudniu 2023 z inicjatywy wojewody pomorskiego Beaty Rutkiewicz portret usunięto, zapowiedziano przeniesienie tablicy i zmianę nazwy sali. Od 13 XII 2017 jego imię nosi aleja na Przymorzu Wielkim, 24 III 2019 przed budynkiem Wydziału Prawa i Administracji UG odsłonięto upamiętniającą go tablicę, powstałą z inicjatywy Fundacji Tożsamość i Solidarność. W 2019 Stowarzyszenie Polski Instytut Praw Głuchych złożył wniosek o przyznanie mu honorowego obywatelstwa miasta, co odrzuciła Komisja do spraw Skarg, Wniosków i Petycji Rady Miasta podnosząc argument o nieprzyznawaniu tytułu osobom zmarłym. 12 II 2024 w siedzibie gdańskiego oddziału Instytutu Pamięci Narodowej, m.in w obecności córki Marty Kaczyńskiej-Zielińskiej i prezes Prawa i Sprawiedliwości Jarosława Kaczyńskiego, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową.
