GODLEWSKI WIESŁAW, inżynier
| < Poprzednie | Następne > |
WIESŁAW GODLEWSKI (20 IX 1918 Częstochowa – 14 V 1994 Gdańsk), inżynier mechanik, student Technische Hochschule Danzig (THD) w II Wolnym Mieście Gdańsku. Syn Stefana i Heleny z domu Kałuskiej. Od 1931 działał w Związku Harcerstwa Polskiego, był członkiem Harcerskich Drużyn Żeglarskich. W 1936 absolwent Gimnazjum i Liceum im. Stanisława Staszica. Od tego roku w Gdańsku, dzięki Bratniej Pomocy Zrzeszenia Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej, między 26 VIII 1936 a 5 III 1937 odbył praktykę warsztatową w Stoczni Gdańskiej ( Stocznia Królewska). W 26 VIII 1937 rozpoczął studia na Wydziale Techniki Okrętowej i Lotniczej THD. Był członkiem Koła Studentów Polaków Techniki Okrętowej „Korab” i Aeroklubu Gdańskiego. Należał też do Gdańskiej Chorągwi Harcerzy ZHP w Harcerstwie Morskim, w 1938 był organizatorem Starszoharcerskiego Kręgu Lotniczo-Morskiego na THD. W latach 1937–1938 był członkiem Legii Akademickiej. W lutym 1939 wraz z innymi polskimi studentami usunięty z THD.
Od lutego 1939 do lipca 1940 pracował w Hurtowni Udziałowej w Częstochowie. W czerwcu 1941 ukończył Państwową Wyższą Szkołę Budowy Maszyn i Elektrotechniki im. Hipolita Wawelberga i Stanisława Rotwanda w Warszawie. W 1943 absolwent Państwowej Wyższej Szkoły Technicznej w Warszawie na Wydziale Budowy Maszyn (oddział konstrukcyjny). Do maja 1943 kontynuował studia na konspiracyjnym Wydziale Mechanicznym Politechniki Lwowskiej. W 1943 ukończył kurs budowy okrętów tajnej Politechniki Warszawskiej, w 1944 zaś tajną Akademię Nauk Politycznych w Warszawie. Od listopada 1943 do stycznia 1945 pracował w firmie inż. Krauzego w Częstochowie jako technik budowy maszyn. W latach 1942–1944 żołnierz Komendy Głównej Armii Krajowej w Wydziale Marynarki Wojennej „Alfa”.
W kwietniu 1945 przybył do Gdańska w składzie Morskiej Grupy Operacyjnej Departamentu Morskiego Ministerstwa Przemysłu. Od czerwca do listopada 1945 pracował jako referent prac mechanicznych w Biurze Odbudowy Portów w Wydziale Planowania. W październiku 1945, po nostryfikacji studiów odbytych podczas okupacji, otrzymał „stopień akademickiego inżyniera mechanika” przyznany przez Politechnikę Śląską w Krakowie. W 1949 uzyskał dyplom inżyniera mechanika w zakresie technologii warsztatowej w Szkole Inżynierskiej im. Wawelberga i Rotwanda w Warszawie.
Od 27 XI 1945 do listopada 1947 pracował w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego, kierownikiem Biura Planowania, a od 17 II 1947 do X 1983 jako inspektor i główny rzeczoznawca pracował w Polskim Rejestrze Statków (PRS) w Gdańsku. Od czerwca 1951 do marca 1954 był kierownikiem Inspektoratu Kadłubowego i Pionu Morskiego, od lutego 1954 do marca 1957 zastępcą dyrektora do spraw technicznych, w latach 1957–1958 kierownikiem Działu Przepisów, od marca 1958 do grudnia 1969 kierownikiem placówki w Gdyni. Od grudnia 1969 do września 1972 kierował placówką PRS w Turnu Severin w Rumunii, gdzie nadzorował budowę dwunastu drobnicowców serii „Zdrojowce” (nazwy statków od nazw polskich uzdrowisk) dla Polskich Linii Oceanicznych. Od października 1972 do października 1983 był kierownikiem Krajowego Ośrodka Międzynarodowej Organizacji Morskiej (IMO, IMCO) przy PRS, w latach 1948-1984 sekretarzem Rady Technicznej PRS. Od 1983 na emeryturze.
W latach 1962–1983 był ławnikiem Izby Morskiej z siedzibą w Gdyni, w 1964 ekspertem Polskiej Izby Handlu Zagranicznego, od 1974 biegłym Sądu Wojewódzkiego w Gdańsku w zakresie awarii statków morskich i jachtów.
Członek Koła Byłych Studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w Wolnym Mieście Gdańsku, ZHP, Polskiego Związku Żeglarskiego (od 1964 sprawował nadzór techniczny nad jachtami). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1973), Honorową Odznaką „Zasłużony Działacz Żeglarstwa Polskiego” (1962), złotą odznaką honorową „Zasłużony Pracownik Morza” (1961), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1966). Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Księga pamiątkowa studentów Polaków Politechniki Gdańskiej w latach 1904–1939, red. Henryk Hadrian, Marian Rakowski, Roman Wieloch, Gdańsk 1993, s. 76.
