CEBERTOWICZ ROMUALD ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
ROMUALD ADAM CEBERTOWICZ (7 II 1897 Głowno koło Łowicza – 14 I 1981 Łódź), profesor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Adama, naczelnika poczty w Głownie. Uczeń szkoły powszechnej w Głownie, od 1907 Szkoły Handlowej w Łowiczu, od 1912 prywatnej szkoły Radomskiego w Zduńskiej Woli, od 1914 Szkoły Realnej w Warszawie (matura 1916). W latach 1917–1919 studiował na politechnice w Rydze, ewakuowanej do Moskwy. Uczestnik Rewolucji Październikowej w Moskwie, żołnierz ochotniczego oddziału saperskiego i kompanii wartowniczej Czerwonej Gwardii i Armii Czerwonej w Moskwie 1917-1918, członek SDPRR (Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji). Od 7 II 1919 w Warszawie; uczestnik III powstania śląskiego. W okresie 1923–1936 pracował w Głównym Urzędzie Statystycznym w Warszawie, 1936–1939 w Urzędzie Budowlanym w Katowicach. Od czerwca 1940, jako żołnierz 2. Dywizji Strzelców Pieszych, internowany w Szwajcarii; nawiązał współpracę z politechniką w Zurychu, był kierownikiem obozu uniwersytetu w Winterthur.
W Gdańsku od stycznia 1946. W latach 1946–1967 pracownik PG, od 1949 profesor; od 1947 kierownik Katedry Hydrauliki i Hydrologii. Specjalista z zakresu hydrauliki, hydrodynamiki gruntów, budownictwa wodnego. Zajmował się elektroiniekcjami gruntów, mumifikacją drewna, konserwacją i konsolidacją zabytków. Jego metodę (cebertyzacja) zastosowano po raz pierwszy w 1949 podczas ratowania kościoła św. Anny w Warszawie, w latach 1952-1953 zamku w Kórniku, następnie także między innymi przy budowie puławskich Azotów. W 1959 sprawował nadzór nad pracami ratowniczymi romańskiej kolegiaty w Łęczycy, w 1960 był członkiem międzynarodowej misji UNESCO ds. ratowania zabytków w Nubii.
W latach 1923-1939 członek Polskiego Towarzystwa Statystycznego. Od 1954 członek korespondencyjny Polskiej Akademii Nauk, w latach 1969–1971 sekretarz generalny Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1972 członek honorowy. Członek korespondent Bułgarskiej Akademii Nauk.
W 1950 był gdańskim delegatem na I Ogólnokrajowy Kongres Obrońców Pokoju w Warszawie i laureatem Nagrody Państwowej I stopnia. W latach 1952–1957 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W 1954 delegat na II Zjazd PZPR, 7 I 1956 został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR, do grudnia 1956 przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, od 1957 członek jego prezydium. W latach 60. XX wieku był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1951), Złotym Krzyżem Zasługi (1949), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem Grunwaldzkim (1960), Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972). W konkursie „Wieczoru Wybrzeża” z 1970 wybrany Gdańszczaninem 25-lecia.
Żonaty od 1922. Ojciec gdyńskiej graficzki Barbary Halszki zamężnej Żukowskiej (zm. 2002), łączniczki AK w łódzkim rejonie Kedywu, absolwentki Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (u Juliusza Studnickiego); dziadek profesora fizyki na Uniwersytecie Gdańskim, Marka Żukowskiego (ur. 11 XII 1952 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu w Głownie. Od 2003 honorowy obywatel Głowna, jego imię nosi ulica w Gdańsku- Chełmie oraz w Malborku, Zespół Szkół Zawodowych nr 8 w Gdańsku- Przymorzu Dużym (od 29 VI 2017 Zespół Szkół Kreowania Wizerunku w Gdańsku) oraz od 30 IV 2003 Zespół Szkół Nr 1 w Głownie.
