CEBERTOWICZ ROMUALD ADAM, profesor Politechniki Gdańskiej, patron ulicy
| < Poprzednie | Następne > |
ROMUALD ADAM CEBERTOWICZ (7 II 1897 Głowno koło Łowicza – 14 I 1981 Łódź), profesor ► Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Adama Wojciecha (zm. 1919), naczelnika poczty w Głownie i Stanisławy Florentyny z domu Krzyżańskiej. Brat Franciszki i Krystyny, po mężu Suchockiej. Uczeń szkoły powszechnej w Głownie, od 1907 Szkoły Handlowej w Łowiczu, od 1912 prywatnej szkoły Radomskiego w Zduńskiej Woli. Po wybuchu I wojny światowej wywieziony z rodziną do Moskwy, w 1917 zdał maturę w także przeniesionej do Moskwy Warszawskiej Szkole Realnej.
Do jesieni 1917 pracował w Sokolnickich Warsztatach Mechanicznych, rozpoczął studia na Wydziale Inżynierii Politechniki Ryskiej, ewakuowanej do Moskwy, przerwane 28 października tego roku wcieleniem do wojska. W 1917–1918 był uczestnikiem Rewolucji Październikowej w Moskwie, żołnierzem ochotniczego oddziału saperskiego i kompanii wartowniczej Czerwonej Gwardii i Armii Czerwonej, członkiem SDPRR (Socjaldemokratyczna Partia Robotnicza Rosji). 7 II 1919 w z matką i siostrami powrócił do Głowna, pracował w Zarzadzie Miejskim. Podjął studia na Politechnice Warszawskiej (PW), przerwał je w 1920 wysłany do Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. W 1921 uczestnik III powstania śląskiego. W okresie 1923–1936 pracował w Głównym Urzędzie Statystycznym w Warszawie, był kierownikiem Biura Kartograficznego, opracowującego mapy województw centralnych i wschodnich. Jednocześnie kontynuował studia, w czerwcu 1936 ukończył Wydział Dróg i Mostów PW i od listopada 1936 był inspektorem budowy szkół w Urzędzie Wojewódzkim w Katowicach.
Podczas kampanii wrześniowej 1939 w randze podporucznika artylerii 21 września został internowany w obozie Targu In w Rumunii. W grudniu uciekł do Francji. W kampanii francuskiej w 1940 walczył na linii Maginota, jako żołnierz 2. Dywizji Strzelców Pieszych, internowany w Szwajcarii, osadzony został w obozie w Winterthur. Od listopada 1941 pracował jako asystent w Zakładzie Doświadczalnym Budownictwa Wodnego, Hydrologii i Glacjologii Związkowej Wyższej Szkoły Technicznej w Zurychu. W marcu 1945 wyjechał do Anglii i wstąpił do Wojska Polskiego, do grudnia służąc w randze porucznika w 2. Dywizji Zwalczania Moździerzy i w 4. Dyzwizji Grenadierów.
W Gdańsku od 7 I 1946, od 1 lutego tego roku do emerytury 30 IX 1967 pracownik PG, jednocześnie od 1 III 1946 do 1 I 1947 zatrudniony był jako referent w ► Biurze Odbudowy Portów. Na PG od lipca 1947 doktor, na podstawie rozprawy Parcie statyczne Ziemi, od 1 IX 1947 był zastępcą profesora i kierownikiem Katedry Hydrauliki i Hydrologii. Od 1949 profesor nadzwyczajny, od 1954 profesor zwyczajny. Już w maju 1946 uruchomił na PG Instytut Wodny z Laboratorium Wodnym i Zakładem Mechaniki Okruchów Skalnych, na bazie którego w 1953 powstał ► Instytut Budownictwa Wodnego PAN, którego w latach 1953–1957 był pierwszym dyrektorem. Specjalista z zakresu hydrauliki, hydrodynamiki gruntów, budownictwa wodnego. Zajmował się elektroiniekcjami gruntów, mumifikacją drewna, konserwacją i konsolidacją zabytków. Jego metodę (cebertyzacja) zastosowano po raz pierwszy w 1949 podczas ratowania kościoła św. Anny w Warszawie, w latach 1952–1953 zamku w Kórniku, następnie także m.in. przy budowie puławskich Azotów. W 1959 sprawował nadzór nad pracami ratowniczymi romańskiej kolegiaty w Łęczycy, w 1960 był członkiem międzynarodowej misji UNESCO ds. ratowania zabytków w Nubii.
W latach 1923-1939 członek Polskiego Towarzystwa Statystycznego. Od 1954 członek korespondencyjny Polskiej Akademii Nauk, w latach 1969–1971 sekretarz generalny ► Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1972 członek honorowy. Członek korespondent Bułgarskiej Akademii Nauk. W 1950 był gdańskim delegatem na I Ogólnokrajowy Kongres Obrońców Pokoju w Warszawie i laureatem Nagrody Państwowej I stopnia. W latach 1952–1957 poseł na Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. W 1954 delegat na II Zjazd PZPR, 7 I 1956 został członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR, do grudnia 1956 przewodniczący Wojewódzkiego Komitetu Frontu Jedności Narodu, od 1957 członek jego prezydium. W latach 60. XX wieku był przewodniczącym Zarządu Wojewódzkiego Towarzystwa Przyjaźni Polsko-Radzieckiej.
Odznaczony Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1951), Złotym Krzyżem Zasługi (1949), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1955), Medalem X-lecia Polski Ludowej (1955), Medalem Grunwaldzkim (1960), Orderem Budowniczych Polski Ludowej (1972). W konkursie ► „Wieczoru Wybrzeża” z 1970 wybrany Gdańszczaninem 25-lecia.
Był dwukrotnie żonaty. Z pierwszego związku, zawartego w 1922, ojciec Wojciecha (zgniął 26 VIII 1944 w powstaniu warszawskim) i gdyńskiej graficzki Barbary Halszki zamężnej Żukowskiej (zm. 2002), łączniczki AK w łódzkim rejonie Kedywu, absolwentki ► Państwowej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych (u ► Juliusza Studnickiego), matki profesora fizyki na Uniwersytecie Gdańskim, Marka Żukowskiego (ur. 11 XII 1952 Gdańsk). Po raz drugi żonaty od 1950 z lekarką Janiną Rawicz-Dabrowską z domu Stankiewicz (ur. 18 VIII 1923). Pod koniec lat 70. XX wieku zamieszkał w Łodzi, pochowany na cmentarzu w Głownie. Od 2003 honorowy obywatel Głowna, jego imię nosi ulica w Gdańsku-► Chełmie oraz w Malborku, Zespół Szkół Zawodowych nr 8 w Gdańsku-► Przymorzu Dużym (od 29 VI 2017 Zespół Szkół Kreowania Wizerunku w Gdańsku) oraz od 30 IV 2003 Zespół Szkół Nr 1 w Głownie.
