BIM-BOM, teatr studencki
| < Poprzednie | Następne > |
BIM-BOM, amatorski teatr studencki działający w Gdańsku między 1954 a 1960. W jego skład w różnych latach wchodzili: Jerzy Afanasjew, Wowo (Włodzimierz) Bielicki, Tadeusz Chrzanowski, Tadeusz Chyła, Zbigniew Cybulski, Jacek Fedorowicz, Janusz Hajdun, Jerzy Karwowski, Bogumił Kobiela, Mieczysław Kochanowski, Edward Pałłasz, Tadeusz Wojtych i inni. Początkowo zespół tworzyli studenci Politechniki Gdańskiej, wywodzący się przede wszystkim ze środowiska architektów. W miarę upływu czasu dołączali do niego studenci innych trójmiejskich uczelni: gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych, a także Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Sopocie i Akademii Medycznej w Gdańsku ( Gdański Uniwersytet Medyczny).
Po pierwszym okresie działalności grupę wzięli pod swoją opiekę aktorzy Teatru Wybrzeże, Zbigniew Cybulski i Bogumił Kobiela. Pierwszym przejawem aktywności teatru Bim-Bom był wystawiony jesienią 1954 „program zerowy”, zwany też „programem na stołach”; spektakl odbył się w sali przy ul. Siedlickiej 4, w której obecnie funkcjonuje klub Kwadratowa. Kolejne spektakle to: Ahaa (premiera 2 V 1955), Radość poważna (16 III 1956), Toast (czerwiec 1957) oraz Coś by trzeba (1959). Teatr nie miał stałej siedziby, dawał przedstawienia między innymi w Teatrze Lalek w Gdańsku-Wrzeszczu i na Scenie Kameralnej Teatru Wybrzeże w Sopocie; dopiero w późniejszym okresie działalności (1957) wprowadził się do nowo powstałego Klubu Studentów Wybrzeża Żak. Występował na scenach polskich (między innymi Katowice, Kraków, Warszawa), a także za granicą: na Festiwalu Młodzieży Krajów Nadbałtyckich w Rostoku (czerwiec 1956), na kolejnych międzynarodowych festiwalach młodzieży i studentów: w Warszawie (1955), w Moskwie (1957), w Wiedniu (1959). Zwieńczeniem jego działalności był występ na Międzynarodowym Festiwalu Teatrów Awangardowych (MFTA) w Brukseli, wiosną 1960.
Teatr wytworzył oryginalny styl, oparty w dużej mierze na improwizacji i operowaniu pozaaktorskimi, wizualnymi środkami: ruchem scenicznym, elementami pantomimy, grą świateł, metaforą. Operował poetyckim nastrojem, liryzmem, kreował bogatą materię sceniczną; tekst mówiony, słowo, odgrywało w jego spektaklach mniejszą rolę. Programy współtworzyli i byli ich autorami na równych prawach wszyscy członkowie zespołu; punktem wyjścia były pomysły – mające zaskakiwać, wprawiać w zadumę, skłaniać do refleksji, szokować. Na scenie starano się ukazać zwykłych ludzi, ich śmieszności i wzloty, dzień powszedni i romantyczne marzenia. Największym sukcesem Bim-Bomu było przedstawienie Radość poważna. To w nim pojawiła się koncepcja, iż każdy człowiek może okazać się Kogutem – ponurym uosobieniem złych cech, lub Kataryniarzem – marzycielem pełnym poezji, radości i dobra. Kolejny spektakl, Toast, stanowił próbę przekroczenia granic teatru amatorskiego, według opinii większości krytyków nie do końca udaną.
Ostatni program, zatytułowany Coś by trzeba, był luźną składanką scen komponowanych na zasadzie skojarzeń i kontrapunktów. Pojawiła się w nim też jednak „część polska”, odnosząca się do narodowych mitów i nawiązująca z nimi dialog. Na występie podczas MFTA w Brukseli Bim-Bom przedstawił specjalny program złożony z wybranych fragmentów wcześniejszych przedstawień. Po ukończeniu studiów przez osoby zaangażowane w działalność sceniczną, wobec braku ich następców, teatr przestał istnieć.
