BELLING ANTONI, działacz gdańskiej Polonii
| < Poprzednie | Następne > |
ANTONI KAZIMIERZ BELLING (13 VI 1913 Gdańsk – 30 XII 1993 Gdańsk), pracownik Polskich Kolei Państwowych. Syn Franciszka Bellinga. Posiadał obywatelstwo II Wolnego Miasta Gdańska. Ukończył senacką szkołę powszechną ( szkolnictwo), w Gimnazjum Polskie uzyskał tzw. małą maturę (egzamin dojrzałości zdał w 1966). Od 1 IX 1932 pracownik PKP, ukończył kurs na adiunkta kolejowego, był dyżurnym ruchu. Przeszedł tajne przeszkolenie wojskowe w Kolejowym Klubie Sportowym Orzeł (zakonspirowana organizacja „Związku Strzeleckiego” dla II WMG), odbywał kursy i zgrupowania wojskowe w Gdyni i w Tczewie, był kierownikiem wychowania obywatelskiego gdańskiego ośrodka PKP.
Należał do Gminy Polskiej Związku Polaków w II WMG, był w latach 1933–1936 sekretarzem filii w Gdańsku-Siedlcach, w 1935 również sekretarzem Biura Wyborczego w wyborach do Volkstagu. W 1937 został sekretarzem Oddziału Kolejowego Zjednoczenia Zawodowego Polskiego. Należał do Towarzystwa Miłośników Sceny, Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, sekcji strzeleckiej Klubu Sportowego Gedania.
Aresztowany 1 IX 1939 wraz z ojcem, braćmi Klemensem i Franciszkiem oraz teściem. Jako jeden z pierwszych więziony był w Victoriaschule, w gdańskim więzieniu, już 2 września wysłany do pierwszych prac przy wznoszeniu obozu Stutthof. 10 X 1939 zwolniony, z obowiązkiem codziennego meldowania się na policji o 6.00 i o 18.00 (po utracie obywatelstwa gdańskiego i nieprzyjęciu niemieckiego traktowany był jako bezpaństwowiec). Pracował jako robotnik przymusowy w Gdańsku przy sprzątaniu dróg i ulic, następnie przy robotach ziemnych i budowlanych. Od wiosny 1942 pracował w Stoczni Gdańskiej przy budowie okrętów podwodnych. Został członkiem utworzonego w Gdańsku przez Alfonsa Lendziona oddziału Polskiej Armii Powstania (pseudonim „Oksza”). Aresztowany 28 VIII 1943, skierowany został do kompanii karnej w KL Stutthof z wyrokiem dożywotniego więzienia. Od 25 I 1945 uczestnik ewakuacji obozu, tzw. „Marszu Śmierci”, uwolniony 9 marca we wsi Gęś koło Lęborka. Po dotarciu do Bydgoszczy, na wieść o wyzwoleniu Gdańska, wystąpił do DOKP o zgodę na powrót do pracy na kolei ze skierowaniem do rodzinnego miasta.
Od 10 IV 1945 w Gdańsku, 18 tego miesiąca objął obowiązki dyżurnego ruchu na
stacji kolejowej Gdańsk Główny. Od 1950 zastępca naczelnika tej stacji, od 1956 jej naczelnik. Od lipca 1973 na emeryturze. Był członkiem Związku Bojowników o Wolność i Demokrację (ZBoWiD), od 1990 sekretarzem Wojewódzkiej Komisji Weryfikacyjnej Związku Kombatantów RP i Byłych Więźniów Politycznych. Odznaczony między innymi Medalem X-lecia Polski Ludowej, Medalem Rodła (1986).
Od 26 VIII 1939 żonaty był z Łucją (2 VIII 1920 – 24 XII 1998), córką Antoniego Lendziona, uczennicą Gimnazjum Polskiego i Polskich Szkół Handlowych w Gdańsku, mieszkał u teściów przy Stadtgraben 20 (ul. Podwale Grodzkie). Po wojnie mieszkał w Gdańsku- Lipcach.
