SZCZYGIEŁ JULIUSZ, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''JULIUSZ SZCZYGIEŁ''' (29 XI 1915 Lwów – 26 VIII 1997 Sopot), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), przedsiębiorca, specjalista z zakresu budownictwa, konstrukcji mostów i komunikacji. Syn Franciszka, urzędnika, inżyniera dróg i mostów, oraz Marii z domu Waluszewskiej. Od końca lat 20. XX wieku mieszkał w Wilnie, w 1934 ukończył I Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi. W 1940 został absolwentem Wydziału Inżynierii Politechniki Lwowskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera dróg i mostów. W latach 1939–1941 pracował na Politechnice Lwowskiej, po jej zamknięciu w 1941 pozostawał bez posady, krótko pracował w gospodarstwie rolnym pod Lwowem. Od 1942 kierownik techniczny lwowskiego oddziału przedsiębiorstwa budowlanego K. Nieszporka, od 1943 kierował przedsiębiorstwem budowlanym we Lwowie i Nowym Sączu. <br/><br/> | '''JULIUSZ SZCZYGIEŁ''' (29 XI 1915 Lwów – 26 VIII 1997 Sopot), profesor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), przedsiębiorca, specjalista z zakresu budownictwa, konstrukcji mostów i komunikacji. Syn Franciszka, urzędnika, inżyniera dróg i mostów, oraz Marii z domu Waluszewskiej. Od końca lat 20. XX wieku mieszkał w Wilnie, w 1934 ukończył I Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi. W 1940 został absolwentem Wydziału Inżynierii Politechniki Lwowskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera dróg i mostów. W latach 1939–1941 pracował na Politechnice Lwowskiej, po jej zamknięciu w 1941 pozostawał bez posady, krótko pracował w gospodarstwie rolnym pod Lwowem. Od 1942 kierownik techniczny lwowskiego oddziału przedsiębiorstwa budowlanego K. Nieszporka, od 1943 kierował przedsiębiorstwem budowlanym we Lwowie i Nowym Sączu. <br/><br/> | ||
Od 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1949 prowadził w Sopocie przedsiębiorstwo inżynieryjno-budowlane (z inż. Andrzejem Benedyktowiczem oraz inż. Janem Papużyńskim), nadzorując prace nad zabezpieczeniem i remontem obiektów zabytkowych w Gdańsku, między innymi [[WIEŻA WIĘZIENNA | Wieży Więziennej]], [[KATOWNIA | Katowni]], [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], [[BRAMA ZIELONA | Bramy Zielonej]], [[BRAMA CHLEBNICKA | Bramy Chlebnickiej]], [[BRAMA MARIACKA | Bramy Mariackiej]] i [[BRAMA WYŻYNNA | Bramy Wyżynnej]]. <br/><br/> | Od 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1949 prowadził w Sopocie przedsiębiorstwo inżynieryjno-budowlane (z inż. Andrzejem Benedyktowiczem oraz inż. Janem Papużyńskim), nadzorując prace nad zabezpieczeniem i remontem obiektów zabytkowych w Gdańsku, między innymi [[WIEŻA WIĘZIENNA | Wieży Więziennej]], [[KATOWNIA | Katowni]], [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]], [[BRAMA ZIELONA | Bramy Zielonej]], [[BRAMA CHLEBNICKA | Bramy Chlebnickiej]], [[BRAMA MARIACKA | Bramy Mariackiej]] i [[BRAMA WYŻYNNA | Bramy Wyżynnej]]. <br/><br/> | ||
| − | W latach 1946–1986 pracował na PG. W 1958 uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Lądowego PG; od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. W latach 1952–1965 kierownik Katedry Mostów Żelbetowych, 1966–1977 Zakładu Mostów Betonowych i Metalowych, 1979–1981 i 1983–1985 Katedry Mostów. W okresie 1954–1956 i 1975–1981 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1960–1966 prodziekan do spraw studiów dla pracujących, 1982–1985 dyrektor Instytutu Inżynierii Komunikacyjnej. Założyciel Laboratorium Badań Modelowych w Katedrze Mostów Żelbetowych, współprojektant urządzeń i stanowisk pomiarowych do projektowania modeli mostów, wiaduktów, budowy nietypowych rozwiązań komunikacyjnych, takich jak na przykład wiadukty [[BŁĘDNIK, wiadukt | Błędnik]] i [[BISKUPIA GÓRKA | Biskupia Górka]] oraz węzeł Kliniczna w Gdańsku. Autor wielu publikacji na temat budowy mostów, w tym monografii ''Mosty betonowe'' (1965). Od 1986 | + | W latach 1946–1986 pracował na PG. W 1958 uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Lądowego PG; od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. W latach 1952–1965 kierownik Katedry Mostów Żelbetowych, 1966–1977 Zakładu Mostów Betonowych i Metalowych, 1979–1981 i 1983–1985 Katedry Mostów. W okresie 1954–1956 i 1975–1981 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1960–1966 prodziekan do spraw studiów dla pracujących, 1982–1985 dyrektor Instytutu Inżynierii Komunikacyjnej. Założyciel Laboratorium Badań Modelowych w Katedrze Mostów Żelbetowych, współprojektant urządzeń i stanowisk pomiarowych do projektowania modeli mostów, wiaduktów, budowy nietypowych rozwiązań komunikacyjnych, takich jak na przykład wiadukty [[BŁĘDNIK, wiadukt | Błędnik]] i [[BISKUPIA GÓRKA | Biskupia Górka]] oraz węzeł Kliniczna w Gdańsku. Autor wielu publikacji na temat budowy mostów, w tym monografii ''Mosty betonowe'' (1965). Od 1986 a emeryturze. <br/><br/> |
Uhonorowany między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1975), Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczypospolitej (1973). <br/><br/> | Uhonorowany między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1975), Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczypospolitej (1973). <br/><br/> | ||
Żonaty był z Janiną z domu Radziędą (3 XII 1918 – 5 I 2019 Sopot), miał córki Małgorzatę (ur. 1945) i Joannę (ur. 1947). Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty był z Janiną z domu Radziędą (3 XII 1918 – 5 I 2019 Sopot), miał córki Małgorzatę (ur. 1945) i Joannę (ur. 1947). Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 08:43, 2 lip 2022
JULIUSZ SZCZYGIEŁ (29 XI 1915 Lwów – 26 VIII 1997 Sopot), profesor Politechniki Gdańskiej (PG), przedsiębiorca, specjalista z zakresu budownictwa, konstrukcji mostów i komunikacji. Syn Franciszka, urzędnika, inżyniera dróg i mostów, oraz Marii z domu Waluszewskiej. Od końca lat 20. XX wieku mieszkał w Wilnie, w 1934 ukończył I Państwowe Liceum i Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika w Łodzi. W 1940 został absolwentem Wydziału Inżynierii Politechniki Lwowskiej, uzyskując tytuł magistra inżyniera dróg i mostów. W latach 1939–1941 pracował na Politechnice Lwowskiej, po jej zamknięciu w 1941 pozostawał bez posady, krótko pracował w gospodarstwie rolnym pod Lwowem. Od 1942 kierownik techniczny lwowskiego oddziału przedsiębiorstwa budowlanego K. Nieszporka, od 1943 kierował przedsiębiorstwem budowlanym we Lwowie i Nowym Sączu.
Od 1945 w Gdańsku. W latach 1945–1949 prowadził w Sopocie przedsiębiorstwo inżynieryjno-budowlane (z inż. Andrzejem Benedyktowiczem oraz inż. Janem Papużyńskim), nadzorując prace nad zabezpieczeniem i remontem obiektów zabytkowych w Gdańsku, między innymi Wieży Więziennej, Katowni, Kaplicy Królewskiej, Bramy Zielonej, Bramy Chlebnickiej, Bramy Mariackiej i Bramy Wyżynnej.
W latach 1946–1986 pracował na PG. W 1958 uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Lądowego PG; od 1958 docent, od 1967 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1974 profesor zwyczajny. W latach 1952–1965 kierownik Katedry Mostów Żelbetowych, 1966–1977 Zakładu Mostów Betonowych i Metalowych, 1979–1981 i 1983–1985 Katedry Mostów. W okresie 1954–1956 i 1975–1981 dziekan Wydziału Budownictwa Lądowego, 1960–1966 prodziekan do spraw studiów dla pracujących, 1982–1985 dyrektor Instytutu Inżynierii Komunikacyjnej. Założyciel Laboratorium Badań Modelowych w Katedrze Mostów Żelbetowych, współprojektant urządzeń i stanowisk pomiarowych do projektowania modeli mostów, wiaduktów, budowy nietypowych rozwiązań komunikacyjnych, takich jak na przykład wiadukty Błędnik i Biskupia Górka oraz węzeł Kliniczna w Gdańsku. Autor wielu publikacji na temat budowy mostów, w tym monografii Mosty betonowe (1965). Od 1986 a emeryturze.
Uhonorowany między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1973), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1975), Złotą Odznaką Stowarzyszenia Inżynierów i Techników Komunikacji Rzeczypospolitej (1973).
Żonaty był z Janiną z domu Radziędą (3 XII 1918 – 5 I 2019 Sopot), miał córki Małgorzatę (ur. 1945) i Joannę (ur. 1947). Pochowany w grobie rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
