SCHULTZ JOHANN CARL, artysta malarz, pedagog

< Poprzednie

Następne >

Johann Carl Schultz, portret autorstwa Matthäusa Langusa, 1826

Johann Carl Schultz, Portret rodziny artysty, 1843: malarz z żoną i dziećmi, po 1945 brak wizerunku syna

Barokowa klatka schodowa rodzinnej kamienicy Johanna Carla Schultza przy Jopengasse 607 (ul. Piwna 25), wedle jego rysunku

Johann Carl Schultz Katedra
w Strasburgu, 1833

Johann Carl Schultz Długie Pobrzeże w Gdańsku, 1837

Johann Carl Schultz Dwór Artusa w Gdańsku, 1845–1850

Johann Carl Schultz, Widok na Gdańsk, 1844

Johann Carl Schultz Kościół
św. Elżbiety i kościół św. Józefa, 1850

Johann Carl Schulz Budowa korwet „Arkona” i „Gazelle”
w Stoczni Królewskiej
w Gdańsku, 1857

Kamlaria, Johann Carl Schultz, 1858

Johann Carl Schultz Sala Czerwona Ratusza Głównego Miasta, 1855–1868

Johann Carl Schultz, posąg króla Zygmunta Augusta
z ryciny Ratusz Głównego Miasta, około 1860

Johann Carl Schultz
Przedproże kamienicy przy
ul. Korzennej, 1867

Johann Carl Schultz Wielka Zbrojownia, widok od strony zachodniej (u góry)
i wschodniej, 1872

Johann Carl Schultz Kościół
św. Mikołaja, około 1872

Johann Carl Schultz Kościół
i klasztor franciszkanów
św. Trójcy, 1873

JOHANN CARL SCHULTZ (5 V 1801 Gdańsk – 12 VI 1873 Gdańsk), artysta malarz, grafik, pedagog, społecznik. Syn kupca Martina (zm. 1807 Gdańsk) i Jakobiny Henrietty, córki kaznodziei w kościele św. Bartłomieja Karla Heinricha Röhra. Urodził się w kamienicy przy Jopengasse 607 (ul. Piwna 25), ukończył szkołę św. Jana. Od 1818 kształcił się u Johanna Adama Breysiga w Szkole Sztuk Pięknych, od 1820 dzięki stypendium Towarzystwa Pokoju studiował w Akademii Sztuk Pięknych (Akademie der Bildenden Künste) w Berlinie, w 1823 w Monachium. Ze sprzedaży prac przysłanych do Gdańska na wystawę w 1824 w Ratuszu Starego Miasta (widoki miast i kościołów) uzyskał środki na pobyt w latach 1824–1828 we Włoszech, głównie w Rzymie. Do Włoch wrócił jeszcze raz, w 1839–1840.

W latach 1828–1832 był nauczycielem w akademii berlińskiej. W Gdańsku od 9 VI 1832 (zamieszkał na piętrze Dworu św. Jerzego), do 1872 był profesorem Królewskiej Szkoły Sztuk Pięknych, w okresie 1843–1873 jej dyrektorem. W 1835 współzałożyciel Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, członek pierwszego, trzyosobowego zarządu, odszedł (wraz z Friedrichem Wilhelmem Engelhardtem) po konflikcie z przewodniczącym, Johnem Simpsonem. Pionier naukowego opracowania dziejów sztuki i architektury Gdańska, w 1841 postulował zachowanie i ochronę zabytków. W 1856 współzałożyciel i działacz Stowarzyszenia na Rzecz Zachowania Starodawnych Budowli i Zabytków Sztuki Gdańska, współpracował z malborskim Zarządem Odbudowy Zamku.

Od 1829 członek berlińskiego Towarzystwa Malarzy, Rzeźbiarzy, Architektów i Miłośników Sztuki (Verein der Maler, Bildhauer, Baukünstler und Kunstgenossen), od 1836 – Królewskiej Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie (Akademie der Künste), od 1861 – Carskiej Akademii Sztuk Pięknych w Petersburgu i Śląskiego Towarzystwa na rzecz Rodzimej Kultury we Wrocławiu (Schlesische Gesellschaft für Vaterländische Kultur zu Breslau).

Specjalizował się w przedstawieniach architektury, pozostawił obrazy olejne, rysunki i prace graficzne. Podejmował tematykę gdańską, malborską, także włoską i niemiecką. Szczególne uznanie zyskał cykl graficzny 54 miedziorytów wykonanych w latach 1842–1867 (wyd. 1855–1868): Danzig und seine Bauwerke (Gdańsk i jego budowle), nad którym pracował blisko 20 lat. Grafiki te wykorzystano między innymi przy odbudowie Głównego Miasta Gdańska po 1945. EBSZ

22 XI 1829 zawarł w kościele św. Trójcy związek małżeński z Caroliną Mathildą Johanną (1807 – 21 X 1867 Gdańsk), córką Georga Grötha z Berlina. W chwili jej śmierci żyło pięcioro ich dorosłych już dzieci. Pochowany został na cmentarzu Bożego Ciała. Jego imię nosi odbudowana baszta Schultza ( baszty) w zespole Dworu Miejskiego (obecny Dom Harcerza). MrGl