BOGACKA JOANNA, aktorka
| (Nie pokazano 10 wersji utworzonych przez jednego użytkownika) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: Joanna_Bogacka.jpeg |thumb| Joanna Bogacka, [[RONCZEWSKI RYSZARD | Ryszard Ronczewski]] (w środku) i [[IGAR STANISŁAW | Stanisław Igar]] w Teatrze Wybrzeże]] | + | [[File: Joanna_Bogacka.jpeg |thumb| Joanna Bogacka, [[RONCZEWSKI RYSZARD, aktor | Ryszard Ronczewski]] (w środku) i [[IGAR STANISŁAW, aktor, reżyser | Stanisław Igar]] w Teatrze Wybrzeże]] |
[[File: Bogacka_Joanna.jpeg |thumb| Joanna Bogacka (z lewej), Edward Ożana, Zofia Bajuk w sztuce ''Tricoche i Cacolet czyli Biuro Usług Poufnych'', Teatr Wybrzeże 1976]] | [[File: Bogacka_Joanna.jpeg |thumb| Joanna Bogacka (z lewej), Edward Ożana, Zofia Bajuk w sztuce ''Tricoche i Cacolet czyli Biuro Usług Poufnych'', Teatr Wybrzeże 1976]] | ||
| − | '''JOANNA BOGACKA''' (17 XII 1945 Gdańsk – 26 XI 2012 Sopot), aktorka teatralna i filmowa, pedagog. W 1963 | + | '''JOANNA EWA BOGACKA''' (17 XII 1945 Gdańsk – 26 XI 2012 Sopot), aktorka teatralna i filmowa, pedagog. Córka Zbigniewa (14 XII 1918 – 29 II 1992 Sopot), porucznika Armii Krajowej, żołnierza „Wachlarza”, KEDYW-u, partyzanta 30. Poleskiej Dywizji Piechoty, i Stanisławy z domu Bijak (10 XI 1919 – 15 VI 2019 Sopot). W 1963 absolwentka [[LICEUM OGÓLNOKSZTAŁCĄCE, I | I Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku]], w 1968 ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Na gdańskiej scenie zadebiutowała w ''Niech no tylko zakwitną jabłonie'' Agnieszki Osieckiej (premiera 7 IV 1967, reż. Jagienka Zychówna). Przez niemal całą karierę zawodową, od 1967, związana z [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrem Wybrzeże]]; jedynie w latach 1973–1975 była aktorką Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. W latach 90. XX wieku i w pierwszej dekadzie XXI wieku występowała także w warszawskich teatrach: Dramatycznym i Scena Prezentacje.<br/><br/> |
| − | Związana z Sopotem, w tym czasie kreowała role w sopockim Teatrze Atelier i spektaklach Teatru przy Stole w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu. W 2004 była jurorką odbywającego się w tym mieście Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji „Dwa Teatry”, na którym prezentowano również spektakle z jej udziałem. Stworzyła wiele ról teatralnych w sztukach reżyserowanych | + | Związana z Sopotem, w tym czasie kreowała role w sopockim Teatrze Atelier im. Agnieszki Osieckiej (m.in. kreacja Marleny Dietrich w sztuce Moritza Rinke ''Szary Anioł'' (premiera 28 VII 2001)) i spektaklach Teatru przy Stole w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu. W 2004 była jurorką odbywającego się w tym mieście Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji „Dwa Teatry”, na którym prezentowano również spektakle z jej udziałem. Stworzyła wiele ról teatralnych w sztukach reżyserowanych m.in. przez Piotra Paradowskiego, [[MINC TADEUSZ, aktor, reżyser | Tadeusza Minca]], [[MAJOR RYSZARD, reżyser, teatrolog, aktor | Ryszarda Majora]], [[BABICKI KRZYSZTOF, reżyser | Krzysztofa Babickiego]], [[KOCHAŃCZYK MARCEL, reżyser, scenograf | Marcela Kochańczyka]], [[OKOPIŃSKI MAREK, aktor, reżyser, dyrektor teatrów | Marka Okopińskiego]]. Za swojego teatralnego mistrza uważała [[HEBANOWSKI-DOBROGOYSKI STANISŁAW, reżyser, pisarz, patron gdańskiej ulicy | Stanisława Hebanowskiego]]. Była m.in. Aniołem w [[TRAGEDIA O BOGACZU I ŁAZARZU | ''Tragedii o bogaczu i Łazarzu'']] Anonima Gdańskiego (1968), Dilą w ''Cmentarzysku samochodów'' Ferdynanda Arrabala (1972), Mirandą w ''Burzy'' (1971) i Oliwią w ''Wieczorze Trzech Króli'' (1978) Williama Shakespeare’a, księżną Iriną w ''Szewcach'' Stanisława Ignacego Witkiewicza (1981). Kreowała rolę tytułową w ''Mary Stuart'' Wolfganga Hildesheimera (1996); była panią Wallman w ''Hanemannie'' [[CHWIN STEFAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego | Stefana Chwina]] (2002), Rozą Nikołajewną w sztuce ''Baba Chanel'' Nikołaja Kolady (2012), która była jej ostatnią rolą.<br/><br/> |
| − | W Teatrze Atelier grała | + | W Teatrze Atelier grała m.in. w ''Jubileuszu'' (1996) George’a Taboriego i w ''Szarym Aniele'' (2001) Moritza Rinkego. W 1989 w [[OPERA BAŁTYCKA | Operze i Filharmonii Bałtyckiej]] wyreżyserowała ''Mniemaną ogrodniczkę'' Wolfganga Amadeusza Mozarta. Zagrała w ponad stu przedstawieniach teatralnych oraz w ponad 30 spektaklach telewizyjnych. Występowała w filmach, m.in.: ''To ja zabiłem'' (1974), ''Linia'' (1974), ''Sto koni do stu brzegów'' (1978), ''Zero'' (2009); w serialach – np. serial dla młodzieży ''Szaleństwo Majki Skowron'' (1976), ''Sława i chwała'' (1997), ''Tygrysy Europy'' (1999), ''Boża podszewka'', część II (2005), ''Barwy szczęścia'' (2007–2010).<br/><br/> |
Wykładała sztukę aktorską w gdańskiej [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej]] (1982–2012) oraz w Studiu Wokalno-Aktorskim w Gdyni (1992–2006). Laureatka licznych nagród aktorskich na festiwalach i spotkaniach teatralnych w całej Polsce, w tym na Festiwalu Teatralnym w Toruniu w latach 1983, 1984, 1986; na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w latach 1983, 1992, 2012.<br/><br/> | Wykładała sztukę aktorską w gdańskiej [[AKADEMIA MUZYCZNA IM. STANISŁAWA MONIUSZKI | Akademii Muzycznej]] (1982–2012) oraz w Studiu Wokalno-Aktorskim w Gdyni (1992–2006). Laureatka licznych nagród aktorskich na festiwalach i spotkaniach teatralnych w całej Polsce, w tym na Festiwalu Teatralnym w Toruniu w latach 1983, 1984, 1986; na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w latach 1983, 1992, 2012.<br/><br/> | ||
| − | W 1985 | + | W 1985 odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi; w 1996 Srebrnym Krzyżem Zasługi; w latach 1987, 1993 i 1997 otrzymała nagrodę wojewody gdańskiego za role kreowane na scenie Teatru Wybrzeże; w 1993 i 2000 – nagrodę [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]]. W 2003 została laureatką Sopockiej Muzy w dziedzinie kultury i sztuki. W 2007 przyznano jej Srebrny Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. W 2008 wyróżniona [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] z okazji jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej. <br/><br/> |
| + | Żona Jerzego Surdela (10 VIII 1935 Kraków – 20 X 2018 Boża Wola pow. Grodzisk Mazowiecki), alpinisty i reżysera telewizyjnego i filmowego, z którym miała syna Tomasza Surdela (ur. 14 XII 1972), absolwenta dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie we Fryburgu (Szwajcaria), dziennikarza, fotografa, instruktora nurkowania. Z drugim mężem, [[GORDON KRZYSZTOF, aktor, reżyser | Krzysztofem Gordonem]], miała syna Łukasza Gordona (ur. 1980 Sopot), absolwenta grafiki [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademii Sztuk Pięknych]] w Gdańsku (dyplom u prof. [[GÓRSKI JANUSZ, profesor Akademii Sztuk Pięknych | Janusza Górskiego]], aneks z malarstwa u prof. [[MISZKIN TERESA, profesor Akademii Sztuk Pięknych | Teresy Miszkin]]), m.in. autora nocnych scen, inspirowanych malarstwem van Gogha, do filmu Doroty Kobieli i Hugh Welchmana ''Twój Vincent'' (2017).<br/><br/> | ||
| + | Zmarła po ciężkiej chorobie. Pochowana 3 XII 2012 w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. Od 26 XI 2013 jej imię nosi Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie, w której znajduje się jej portret, namalowany przez syna Łukasza. {{author: JAK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Aktualna wersja na dzień 12:40, 26 lut 2024
JOANNA EWA BOGACKA (17 XII 1945 Gdańsk – 26 XI 2012 Sopot), aktorka teatralna i filmowa, pedagog. Córka Zbigniewa (14 XII 1918 – 29 II 1992 Sopot), porucznika Armii Krajowej, żołnierza „Wachlarza”, KEDYW-u, partyzanta 30. Poleskiej Dywizji Piechoty, i Stanisławy z domu Bijak (10 XI 1919 – 15 VI 2019 Sopot). W 1963 absolwentka I Liceum Ogólnokształcącego w Gdańsku, w 1968 ukończyła Wydział Aktorski Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi. Na gdańskiej scenie zadebiutowała w Niech no tylko zakwitną jabłonie Agnieszki Osieckiej (premiera 7 IV 1967, reż. Jagienka Zychówna). Przez niemal całą karierę zawodową, od 1967, związana z Teatrem Wybrzeże; jedynie w latach 1973–1975 była aktorką Teatru im. Juliusza Słowackiego w Krakowie. W latach 90. XX wieku i w pierwszej dekadzie XXI wieku występowała także w warszawskich teatrach: Dramatycznym i Scena Prezentacje.
Związana z Sopotem, w tym czasie kreowała role w sopockim Teatrze Atelier im. Agnieszki Osieckiej (m.in. kreacja Marleny Dietrich w sztuce Moritza Rinke Szary Anioł (premiera 28 VII 2001)) i spektaklach Teatru przy Stole w siedzibie Towarzystwa Przyjaciół Sopotu. W 2004 była jurorką odbywającego się w tym mieście Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Telewizji „Dwa Teatry”, na którym prezentowano również spektakle z jej udziałem. Stworzyła wiele ról teatralnych w sztukach reżyserowanych m.in. przez Piotra Paradowskiego, Tadeusza Minca, Ryszarda Majora, Krzysztofa Babickiego, Marcela Kochańczyka, Marka Okopińskiego. Za swojego teatralnego mistrza uważała Stanisława Hebanowskiego. Była m.in. Aniołem w Tragedii o bogaczu i Łazarzu Anonima Gdańskiego (1968), Dilą w Cmentarzysku samochodów Ferdynanda Arrabala (1972), Mirandą w Burzy (1971) i Oliwią w Wieczorze Trzech Króli (1978) Williama Shakespeare’a, księżną Iriną w Szewcach Stanisława Ignacego Witkiewicza (1981). Kreowała rolę tytułową w Mary Stuart Wolfganga Hildesheimera (1996); była panią Wallman w Hanemannie Stefana Chwina (2002), Rozą Nikołajewną w sztuce Baba Chanel Nikołaja Kolady (2012), która była jej ostatnią rolą.
W Teatrze Atelier grała m.in. w Jubileuszu (1996) George’a Taboriego i w Szarym Aniele (2001) Moritza Rinkego. W 1989 w Operze i Filharmonii Bałtyckiej wyreżyserowała Mniemaną ogrodniczkę Wolfganga Amadeusza Mozarta. Zagrała w ponad stu przedstawieniach teatralnych oraz w ponad 30 spektaklach telewizyjnych. Występowała w filmach, m.in.: To ja zabiłem (1974), Linia (1974), Sto koni do stu brzegów (1978), Zero (2009); w serialach – np. serial dla młodzieży Szaleństwo Majki Skowron (1976), Sława i chwała (1997), Tygrysy Europy (1999), Boża podszewka, część II (2005), Barwy szczęścia (2007–2010).
Wykładała sztukę aktorską w gdańskiej Akademii Muzycznej (1982–2012) oraz w Studiu Wokalno-Aktorskim w Gdyni (1992–2006). Laureatka licznych nagród aktorskich na festiwalach i spotkaniach teatralnych w całej Polsce, w tym na Festiwalu Teatralnym w Toruniu w latach 1983, 1984, 1986; na Kaliskich Spotkaniach Teatralnych w latach 1983, 1992, 2012.
W 1985 odznaczona Brązowym Krzyżem Zasługi; w 1996 Srebrnym Krzyżem Zasługi; w latach 1987, 1993 i 1997 otrzymała nagrodę wojewody gdańskiego za role kreowane na scenie Teatru Wybrzeże; w 1993 i 2000 – nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki. W 2003 została laureatką Sopockiej Muzy w dziedzinie kultury i sztuki. W 2007 przyznano jej Srebrny Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. W 2008 wyróżniona Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury z okazji jubileuszu 40-lecia pracy artystycznej.
Żona Jerzego Surdela (10 VIII 1935 Kraków – 20 X 2018 Boża Wola pow. Grodzisk Mazowiecki), alpinisty i reżysera telewizyjnego i filmowego, z którym miała syna Tomasza Surdela (ur. 14 XII 1972), absolwenta dziennikarstwa i komunikacji społecznej na Uniwersytecie we Fryburgu (Szwajcaria), dziennikarza, fotografa, instruktora nurkowania. Z drugim mężem, Krzysztofem Gordonem, miała syna Łukasza Gordona (ur. 1980 Sopot), absolwenta grafiki Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (dyplom u prof. Janusza Górskiego, aneks z malarstwa u prof. Teresy Miszkin), m.in. autora nocnych scen, inspirowanych malarstwem van Gogha, do filmu Doroty Kobieli i Hugh Welchmana Twój Vincent (2017).
Zmarła po ciężkiej chorobie. Pochowana 3 XII 2012 w grobie rodzinnym na Cmentarzu Komunalnym w Sopocie. Od 26 XI 2013 jej imię nosi Scena Kameralna Teatru Wybrzeże w Sopocie, w której znajduje się jej portret, namalowany przez syna Łukasza.
