KAMIŃSKA MARIA, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| < Poprzednie | Następne > |
MARIA KAMIŃSKA (29 V 1922 Ortowa, Czechosłowacja – 12 IV 2005 Gdańsk) lekarka ze specjalizacją I stopnia z chorób dzieci (1952), profesor Akademii Medycznej w Gdańsku (AMG). Córka Jana Sikory, nauczyciela gimnazjalnego. Edukację rozpoczęła w Szkole Podstawowej w Ostrzeszowie (Wielkopolska) i kontynuowała ją od 1934 w Państwowym Gimnazjum Ogólnokształcącym w Ostrowie Wielkopolskim. W 1936, wraz z rodziną przeniosła się do Cieszyna, gdzie uczyła się w miejscowym gimnazjum. W 1938 została przyjęta do Państwowego Liceum Humanistycznego w Cieszynie. Wybuch II wojny światowej zastał ją w Brześciu nad Bugiem. W 1940 zdała w tym mieście egzamin dojrzałości, w 1942–1945 uczęszczała na tajne komplety, kształcąc się w zawodzie pielęgniarskim, pracowała w szpitalach w Bielsku–Białej i w Cieszynie.
W 1945 podjęła studia na Wydziale Lekarskim, na pierwszym powojennym roczniku Akademii Lekarskiej w Gdańsku (od 1950: AMG), dyplom lekarza uzyskała w 1951. W trakcie studiów, w 1950, otrzymała pracę w I Klinice Chorób Dzieci, kierowanej przez Henryka Brokmana. W 1952 ukończyła specjalizację I stopnia z chorób dzieci. W latach 1952–1954 była ordynatorem Oddziału Dziecięcego Szpitala w Starogardzie Gdańskim, w 1955 powróciła do pracy w I Klinice Chorób Dzieci AMG. W 1961, w oparciu o rozprawę Badania zjadliwości dla myszy gronkowców izolowanych od chorych dzieci i zdrowych nosicieli doktor medycyny (promotor: prof. Kazimierz Ereciński). Od 1967, na podstawie dorobku i rozprawy Wpływ surowic dzieci chorych na zakażenia gronkowcowe i osób zdrowych na oddychanie szczepu Staphylococcus aureus, doktor habilitowany.
W 1970 oddelegowana została do pracy w Zakładzie Propedeutyki Pediatrii, działającym przy I Klinice Chorób Dzieci AMG, gdzie pełniła stanowisko kierownika. Była organizatorką tego Zakładu, a jednym z celów jego istnienia było nauczanie podstaw pediatrii studentów III roku Wydziału Lekarskiego AMG. W 1974 została konsultantem w zakresie pediatrii dla województwa elbląskiego, w 1977 kierownikiem II Kliniki Chorób Dzieci AMG, zatrzymując jednocześnie kierownictwo Zakładu Propedeutyki Pediatrii, który w związku z tym został przeniesiony do II Kliniki Chorób Dzieci przy ul. Świerczewskiego 1-7 (ul. Nowe Ogrody). Za jej kierownictwa powstała w Klinice pierwsza Pracownia Endoskopii Dziecięcej. Kontynuowano też program propedeutyki pediatrii oraz rozwoju onkologii.
Od 5 V 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 30 III 1989 profesor zwyczajny. Na tej uczelni prowadziła seminaria, wykłady i ćwiczenia między innymi z etapów rozwoju dziecka, metod jego kontroli, odrębności związanych z różnymi okresami rozwoju oraz profilaktyki prozdrowotnej. Współpracowała z licznymi instytucjami i ośrodkami, między innymi z Akademią Wychowania Fizycznego w Gdańsku, Zakładem Psychologii Uniwersytetu Gdańskiego, gdańską Stacją Sanitarno-Epidemiologiczną i miejscowym Kuratorium Oświaty i Wychowania.
Zajmowała się badaniami między innymi stanu zdrowia dzieci urodzonych z ciąż mnogich, dzieci pracowników zakładów przemysłowych mieszkających na terenie Gdańska w budynkach o stwierdzonej toksyczności. Przeprowadzała badania poziomu sprawności fizycznej dzieci szkolnych na terenie miasta. Była pionierką w kwestii współpracy klinicysty i mikrobiologa w diagnozowaniu i leczeniu chorób dzieci. Wiele jej badań dotyczyło specyfiki uogólnionych zakażeń różnymi szczepami gronkowców, ich zjadliwości oraz udziału w patogenezie ciężkich zakażeń układu oddechowego u dzieci oraz gruźlicy. Jako lekarka opiekowała się pierwszymi pięcioraczkami gdańskimi, aż do uzyskania przez nich pełnoletniości. 1 I 1992, z jej inicjatywy, powstał Ośrodek Promocji i Sprawności Dziecka w Gdańsku, w którym pracowała również będąc już od 31 XII 1992 na emeryturze. Był to jedyny tego typu ośrodek w Polsce, zapewniający kompleksową opiekę lekarska sześcioletnim dzieciom rozpoczynającym naukę szkolną.
Autorka między innymi skryptu dla studentów medycyny: Propedeutyka pediatrii (1969, 1972, 1974, 1975, 1976, 1979), współautorka między innymi podręcznika Zapalenie płuc u małych dzieci (Warszawa 1970). Brała udział w zjazdach i konferencjach naukowych, między innymi w Europejskim Zjeździe Antropologów we Florencji (4–7 IX 1984).
Należała do Polskiego Towarzystwa Pediatrycznego, była wieloletnią przewodniczącą oddziału gdańskiego. Członkini Komitetu Rozwoju Człowieka Polskiej Akademii Nauk (od 1985), Komisji Endokrynologicznej i Komisji Patofizjologii Klinicznej i Rozwoju Dziecka PAN (od 1975). Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1991), Medalem 30-lecia Akademii Medycznej w Gdańsku (1975), Medalem 40-lecia Polski Ludowej (1985), Medalem „Zasłużonemu Akademii Medycznej w Gdańsku” (1989), odznaką Przyjaciel Dziecka, odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1970), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1983). Przebywając od 28 września do 5 października 1989 w Kopenhadze, na zaproszenie Duńskiego Towarzystwa Rycerzy Maltańskich, została odznaczona Krzyżem Maltańskim.
Bibliografia:
Bukowska Wiesława, Maria Kamińska (1922–2005), „Annales Academiae Medicae Gedanensis”, t. 36, 2006, s. 319-321.
Kronika, opracował Eugeniusz Sieńkowski, „Annales Academiae Medicae Gedanensis”, t. 2–20, 1972–1990.
Siek Bartłomiej, de Laval Józefa, Spis prac prof. der Marii Kamińskiej, „Annales Academiae Medicae Gedanensis”, t. 36, 2006, s. 322-329.
Zawistowski Stanisław, Baran Czesław, Wydawnictwa skryptowe Akademii Medycznej w Gdańsku w latach 1968-1979, „Annales Academiae Medicae Gedanensis”, t. 10, 1980, s. 387.
