DULKIEWICZ ZBIGNIEW, działacz opozycji demokratycznej
| < Poprzednie | Następne > |
ZBIGNIEW DULKIEWICZ (3 VI 1949 Gdańsk – 17 IV 2002 Gdańsk), działacz społeczny, działacz opozycji demokratycznej w Gdańsku. Syn Stanisława i Sabiny z domu Marcinkowskiej. W 1963 ukończył Szkołę Podstawową nr 58, w 1968 – Technikum Łączności, w 1981 – Wydział Ekonomiki Transportu Uniwersytetu Gdańskiego.
W latach 1968–1983 pracownik Biura Projektów Dróg i Mostów (BPDiM) w Gdańsku: do 1977 jako asystent projektanta, następnie – starszy asystent projektant, od marca 1980 – kierownik Działu Administracyjno-Gospodarczego, od listopada tego roku – samodzielny referent ekonomiczny w Dziale Organizacyjno-Ekonomicznym. Jednocześnie w latach 1972–1974 kurator społeczny dla nieletnich w I Wydziale Zamiejscowym dla Nieletnich Sądu Powiatowego w Sopocie. W latach 1983–1990 prowadził z żoną zakład rzemieślniczy (bieliźniarstwo) przy ul. Podwale Staromiejskie. Od 1990 zaangażowany w realizację w województwie gdańskim reformy samorządowej: w latach 1990–1998 dyrektor Biura Sejmiku Samorządowego Województwa Gdańskiego. Od 1999 do 2002 dyrektor Biura Poselskiego Macieja Płażyńskiego.
Od końca lat 60. XX wieku uczestnik i organizator działalności Duszpasterstwa Akademickiego organizowanego przez dominikanów przy kościele św. Mikołaja, prowadzonego przez o. Ludwika Wiśniewskiego. Od połowy lat 70. XX wieku uczestnik środowiska i kolporter niezależnego pisma „Bratniak”, od 1977 uczestnik Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela (ROPCiO); w 1979 organizator, współzałożyciel i działacz Ruchu Młodej Polski (RMP), sygnatariusz Deklaracji Ideowej RMP. 10 VI 1980 jego mieszkanie przeszukała Służba Bezpieczeństwa (SB) z powodu „sporządzania, przechowywania i rozpowszechniania nielegalnych dokumentów mogących wyrządzić szkodę PRL". Śledztwo umorzono w grudniu 1981 na mocy ogólnego dekretu „o przebaczeniu i puszczeniu w niepamięć niektórych przestępstw i wykroczeń”.
W sierpniu 1980 kolporter ulotek i pism wspierających strajk w Stoczni Gdańskiej. Od września 1980 przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ „Solidarność” w BPDiM, oddelegowany do pracy w MKZ Gdańsk, następnie w Zarządzie Regionu „Solidarności” w Gdańsku. Po wprowadzeniu stanu wojennego wspierał podziemną „Solidarność”, w tym osoby ukrywające się. Kolporter podziemnych wydawnictw. Udostępniał mieszkanie na spotkania struktur podziemnej „Solidarności”. W latach 90. XX wieku członek Koalicji Republikańskiej, następnie Partii Konserwatywnej i Stronnictwa Konserwatywno-Ludowego (sekretarz Zarządu Wojewódzkiego w Gdańsku), od 2001 – w Platformie Obywatelskiej.
Od 1974 mąż Izabeli Dulkiewicz, ojciec Aleksandry Dulkiewicz i Marty Dulkiewicz. Pochowany na cmentarzu Srebrzysko. Pośmiertnie – w 2009 – odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
