WÓJTOWIE ŻEBRACZY
| < Poprzednie | Następne > |
WÓJTOWIE ŻEBRACZY (Bettelvögte, Gassenvögte), urząd powołany przez Radę Miejską w początku XVI wieku, by ograniczyć działalność żebraków. Według ordynacji z lat 1525 i 1551 wójtowie żebraczy ochraniali żebraków wziętych w opiekę przez miasto i sprawowali dozór policyjny nad żebrakami spoza Gdańska lub niespełniającymi kryteriów stawianych przez miasto. Do obowiązków wójtów żebraczych należało między innymi wyszukiwanie i doprowadzanie do szpitali chorych żebraków, grzebanie zmarłych ubogich, wykonywanie kary chłosty na żebrakach zachowujących się nieobyczajnie, wykonywanie kary toczenia w beczce żebraków wydalanych z miasta, zapobieganie żebraniu przez nieletnich, doprowadzanie do więzienia obcych lub krnąbrnych żebraków.
Zaleceniom, aby do ubogich odnosili się z chrześcijańskim miłosierdziem, towarzyszyło uprawnienie do stosowania środków przymusu bezpośredniego (kajdany, drewniane pałki, korbacz) w czasie doprowadzania żebraków do Urzędu Dobroczynności lub w czasie ich relegowania z Gdańska. W 1551 roku powołano ośmiu wójtów żebraczych, utrzymywanych przez szpitale: św. Ducha, św. Elżbiety, św. Jakuba (wójtowie dla Głównego Miasta), Wszystkich Bożych Aniołów, Lazaret (wójtowie dla Starego Miasta) oraz św. Gertrudy i św. Barbary (wójtowie dla Przedmieścia).
W połowie XVII wieku pracowało 18 wójtów żebraczych: na Głównym Mieście ośmiu, po trzech na Starym Mieście i Starym Przedmieściu oraz czterech w pozostałych dzielnicach. Urząd przestał być sprawowany pod koniec XVIII wieku.
