KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY
| < Poprzednie | Następne > |
św. Brygidy, 1695
Julius Greth, 1857
KOŚCIÓŁ ŚW. BRYGIDY, Stare Miasto, ul. Profesorska 17 (historycznie prawidłowo: ul Brygidki 17). Początkowo kościół klasztorny, przybyłych z Vadstena w 1392 roku brygidek, poświęcony w 1397 roku, ”dobudowany” do gotyckiej kaplicy pw. św. Marii Magdaleny, należącej do pokutnic. W czasie drugiego etapu budowy kościoła, zakończonego w roku 1416, wyburzono ścianę zachodnią kaplicy, tworząc łuk tęczowy łączący ją bezpośrednio z bryłą kościoła. W pierwszych latach reformacji znalazł się przejściowo w rękach protestantów, którzy na przełomie lat 1524–1525 zniszczyli część średniowiecznego wyposażenia. 16/17 I 1587 spłonął, śmierć poniósł młody zakonnik. Odbudowany z pomocą bp. włocławskiego Jana Tarnowskiego, między innymi wzniesiono nowe szczyty naw. W roku 1616 nad wschodnim przęsłem nawy południowej wzniesiono wieżę, w 1617 umieszczono na niej dzwon, w 1673 zwieńczono ją hełmem zaprojektowanym przez Petera Willera. Pojawienie się zarysowania na sklepieniach nawy południowej spowodowało konieczność przeprowadzenia w roku 1690 prac naprawczych, którymi kierował Peter Willer. W latach 1724–1733 przebudowano zakrystię, podwyższając ją o jedno piętro, na którym urządzono salę kapituły zgromadzenia, a nad dachem prezbiterium powstała sygnaturka.
Po kasacji klasztoru brygidek przez władze pruskie kościół w okresie 1840–1920 był siedzibą nowo utworzonej katolickiej parafii garnizonowej (kaplica wschodnia przeznaczona została dla więźniów). W miejscu zburzonej męskiej części klasztoru ( brygidianie) postawiono budynek parafialny (historyczny adres ul. Brygidki 17, obecnie ul. Profesorska 17). Między innymi w latach 1871–1892 kapelanem (w randze proboszcza dywizyjnego) był tu ks. dr Leon Dionizy Mieczkowski, były wikary kościoła św. Józefa, uczestnik wojny prusko-francuskiej (1870–1871), odznaczony Krzyżem Żelaznym. Około roku 1897 zewnętrzne ściany kościoła zostały przelicowane cegłą maszynową.
W 1920 bp chełmiński Augustyn Rosentreter ustanowił kościół siedzibą odrębnej parafii terytorialnej, wydzielonej z parafii św. Katarzyny, obejmującej Główne i Stare Miasto, Osiek, tereny stoczniowe, Zielony Trójkąt, Młyniska z okolicami.
W 1945 roku częściowo zniszczony. Runęły sklepienia południowej i środkowej nawy. Budowla długo pozostawała bez opieki, będąc formalnie własnością państwa. W roku 1957 wybuchł pożar, który zniszczył więźbę dachową, zachodnie szczyty i kolejne przęsła sklepień, a także zachowane jeszcze elementy wyposażenia (między innymi ambonę i ołtarz główny). Kolejny pożar wybuchł w 1969. 19 II 1970 zrujnowany kościół przekazano gdańskiej diecezji. W latach 1972–1974 odbudowany według projektu architektów Kazimierza Macura i Zenona Sykutery. Założono wówczas stalową więźbę dachową, wspartą na wzmocnionych żelbetem filarach, zrekonstruowano szczyty wschodnie, a także wieżę z hełmem, natomiast rekonstrukcji zniszczonych sklepień dokonał murarz Marek Mężyk. Ponownie konsekrowany w roku 1983.
Do 1987 trwały prace we wnętrzu, które otrzymało nowy wystrój, zaprojektowany przez Elżbietę Szczodrowską-Peplińską i Roberta Peplińskiego. 23 XI 1991 papież Jan Paweł II nadał kościołowi tytuł bazyliki mniejszej.
W 1994 roku z terenu parafii wydzielono nową parafię Najświętszej Maryi Panny Matki Kościoła i św. Katarzyny Szwedzkiej na Zielonym Trójkącie. W 2010, przy finansowym wsparciu Rady Miasta, dokonano renowacji zewnętrznej elewacji nawy południowej i wieży.
Kościół ma nietypowy układ przestrzenny, charakterystyczny dla zakonnych świątyń użytkowanych przez zakon brygidek. Niewielkie, jednonawowe, trójprzęsłowe prezbiterium umieszczono na zachód od trójnawowego halowego korpusu. Korpus ma kształt trapezu, dopasowanego do sieci ulic istniejącej w czasie jego budowy. Prezbiterium ma przypory wysunięte na zewnątrz, natomiast poziome siły ze sklepień korpusu przenoszone są przez przypory wciągnięte do wnętrza kościoła. W przyporach na wysokości ponad 3 m znajdują się otwory, które łączyły ganki umieszczone wzdłuż bocznych ścian. We wschodnich przęsłach naw i we wschodnim chórze znajdowała się empora dla mniszek, dostępna bezpośrednio z budynku klasztoru. Takie rozwiązanie zapewniało zakonnicom możliwość uczestnictwa w nabożeństwach bez potrzeby schodzenia na poziom użytkowany przez wiernych z miasta. Ganki i empora nie zachowały się i nie zostały zrekonstruowane. Odbudowano natomiast sklepienia.
Korpus kościoła przykryty jest żebrowymi sklepieniami sieciowymi z motywem ośmioramiennych gwiazd w nawach bocznych. W prezbiterium i kaplicy znajdują się sklepienia kryształowe. W odróżnieniu od wnętrza, które niewiele ma obecnie wspólnego z tym sprzed roku 1945, zewnętrzny kształt kościoła po odbudowie przypomina stan z XVII wieku. Każda z naw jest przykryta odrębnym dachem, zakończonym stosunkowo skromnym szczytem. Nieco bogatsza jest forma szczytu prezbiterium z umieszczoną na osi ośmioboczną wieżyczką zwieńczoną hełmem. Nieco podobny, lecz o wiele większy hełm ma wieża w południowo-wschodnim narożniku. Trzy kondygnacje wieży są rozdzielone belkowaniami, rozczłonkowane przez pilastry i półkoliście zwieńczone wnęki i okna.
Zachowały się tylko nieliczne elementy dawnego wyposażenia. Najważniejsze to barokowa grupa rzeźbiarska Ukrzyżowanie z początku XVII wieku na belce w łuku tęczowym (przywrócona w 1971 roku) oraz obraz Hermanna Hana Alegoria Kościoła z początku XVII wieku (pierwotnie w centralnym miejscu nastawy ołtarza głównego), ponadto marmurowy ołtarz Ecce Homo, przeniesiony do kościoła św. Piotra i Pawła. Zachowały się też kamienne płyty nagrobne i epitafia z XVI–XVIII wieku oraz pozostałości malowideł ściennych. W prezbiterium powstaje bursztynowy ołtarz pomysłu Mariusza Drapikowskiego, który ma osiągnąć powierzchnię 120 m² ( Stanisław Radwański). Za zgodą abp. Sławoja Leszka Głódzia 17 VII 2010 roku w kościele został pochowany jego pierwszy proboszcz po 1945, ks. Henryk Jankowski, grób przykryto kamiennym sarkofagiem.
| 1838*–1840 | Anzelm Grotzmann |
| 1840–1855 | Adalbert Fiebag |
| 1855–1866 | Karl Juretschke |
| 1866–1898 | Abdon Stengert |
| 1898–1907 | Johann Behrendt |
| 1907–1919 | Franciszek Michalski |
| 1920–1945 | Emil Moske |
| 1945–1970 | pod administracją proboszcza kościoła św. Mikołaja |
| 1 VIII 1971 – 17 XI 2004 | Henryk Jankowski (do 1 VI 1976 administrator, następnie proboszcz) |
| 17 XI 2004 – 8 XII 2005 | Krzysztof Czaja (administrator) |
| 5 XII 2005 – 1 VII 2008 | Tadeusz Balicki (administrator) |
| 1 VII 2008 – 15 XI 2008 | Jan Jasiewicz (administrator) |
| 15 XI 2008 – 1 IX 2009 | Tadeusz Ławicki (administrator) |
| 1 IX 2009 – | Ludwik Kowalski (1 IX 2009 – 1 X 2009 administrator, następnie proboszcz) |
| *Do roku 1838 funkcje proboszczów pełnili przeorzy brygidianów. |
