RYBICKI ARKADIUSZ, działacz opozycji demokratycznej, polityk
| < Poprzednie | Następne > |
ARKADIUSZ („Aram”) RYBICKI (12 I 1953 Gdynia – 10 IV 2010 Smoleńsk, katastrofa samolotu Tu-154M), polityk, działacz społeczny. Syn pracownika Przedsiębiorstwa Połowów Dalekomorskich Dalmor Stefana i Marii, brat Bożeny, Marii, Ewy, Mirosławai Sławomira. Od 1959 roku z rodziną w Gdańsku. Absolwent I Liceum Ogólnokształcącego, a w roku 1978 Instytutu Historii Uniwersytetu Gdańskiego. W 1976 roku współpracował z Komitetem Obrony Robotników. W latach 1976–1979 działał w Ruchu Obrony Praw Człowieka i Obywatela, drukował „Biuletyn Informacyjny”, pomorską edycję organu ROPCiO „Opinia”, pierwszego niezależnego pisma publikowanego w PRL, które ujawniło swój zespół redakcyjny. W 1977–1981 jeden z założycieli i sekretarz ukazującego się poza cenzurą pisma „Bratniak”. W 1979 wspólnie z Aleksandrem Hallem, Grzegorzem Grzelakiem i Janem Bartyzelem założył Ruch Młodej Polski. W 1978–1980 pracował jako archiwista w kościele Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni, następnie w kościele św. Krzyża w Gdańsku; napisał monografie obu parafii. Od strajku w sierpniu 1980 do maja 1981 roku był rzecznikiem prasowym NSZZ „Solidarność” regionu gdańskiego i dyrektorem agencji prasowej „S” – Biura Informacji Prasowej Solidarności. Współredagował „Głos Wolny”, organ I Krajowego Zjazdu Delegatów „Solidarności”. Wspólnie z Maciejem Grzywaczewskim 18 VIII 1980 spisał na płytach ze sklejki 21 postulatów wysuniętych przez strajkujących ( postulaty „Solidarności”), które wywieszono tego dnia na bramie nr 2 Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Od 13 XII 1981 do 15 X 1982 internowany. W latach 1983–1988 szef sekretariatu Lecha Wałęsy i jeden z jego najbliższych współpracowników. W 1984–1985 pracował w Bibliotece Gdańskiej Polskiej Akademii Nauk, 1985–1986 w redakcji „Przeglądu Katolickiego”, 1986–1990 w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych „Świetlik” (od roku 1987 SP Usług Wysokościowych Gdańsk). Podczas wyborów prezydenckich w 1990 roku był redaktorem naczelnym wyborczego serwisu informacyjnego L. Wałęsy, w 1991 mianowany szefem Zespołu Obsługi Politycznej w randze podsekretarza stanu, także przewodniczący prezydenckiej Rady Stosunków Polsko-Żydowskich. W październiku 1991 roku złożył dymisję z urzędu po konflikcie z Mieczysławem Wachowskim. W tym roku zaangażował się w powołanie Koalicji Republikańskiej, w okresie 1992–1996 wiceprzewodniczący Partii Konserwatywnej. Następnie do roku 2000 w Stronnictwie Konserwatywno-Ludowym. W 1992–1993 prowadził działalność gospodarczą, 1994–1998 dyrektor w Agencji Filmowej Profilm, był producentem m.in. programu telewizyjnego „Lalamido”. W 1999–2001 w rządzie Akcji Wyborczej Solidarność podsekretarz stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego odpowiedzialnym m.in. za współpracę z zagranicą i integrację europejską. Od roku 2001 w Platformie Obywatelskiej (PO)), był m.in. przewodniczącym tej partii w Gdańsku, z jej listy w 2001 bezskutecznie kandydował do Sejmu RP. W latach 1998–2005 radny Gdańska, pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Komisji Kultury oraz był członkiem Komisji Polityki Społecznej i Rodziny. W 2000–2002 kurator Narodowego Zakładu im. Ossolińskich (razem z Janem Nowakiem Jeziorańskim i Władysławem Bartoszewskim), 2002–2005 dyrektor Nadbałtyckiego Centrum Kultury w Gdańsku oraz Departamentu Kultury, Sportu i Turystyki Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego. Od 2005 poseł na Sejm V kadencji z listy PO, w 2007 powtórnie. Przewodniczył Parlamentarnej Grupie do spraw Autyzmu oraz Polsko-Izraelskiej Grupie Parlamentarnej. Autor publikacji z zakresu historii, polityki i kultury, m.in. był współautorem (pod ps. Czesław Leopold) monografii Więźniowie polityczni 1944–1956 (1980), współpracował przy tworzeniu drugiej części autobiografii Lecha Wałęsy Drogi do demokracji (1991), a także scenariuszy filmów dokumentalnych, m.in. Kościół wobec komunistycznej władzy (1997). Wyróżniony został odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1999), Narodowym Orderem Zasługi (przez Prezydenta Francji Jacques’a Chiraca; 2001), Medalem 25-lecia „Solidarności” (2005), pośmiertnie – Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (2010), Złotym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2010) oraz Krzyżem Wolności i Solidarności (2015). Pochowany 26 IV 2010 roku na cmentarzu Srebrzysko. 8 IV 2011 na budynku, w którym mieszkał, przy ul. Sienkiewicza 10 we Wrzeszczu, odsłonięto poświęconą mu tablicę pamiątkową (autorstwa Sławoja Ostrowskiego). Jego imię od 16 XII 2014 roku nosi tramwaj Pessa Jazz Duo nr 1051, a od 10 IV 2015 Szkoła Podstawowa przy ul. Azaliowej w Kokoszkach. W 2014 powstał film dokumentalny Aram autorstwa Krzysztofa Talczewskiego, jego imię nosi Salon Młodopolski, który gromadzi głównie środowisko Ruchu Młodej Polski. Do inicjatyw Salonu należy organizowanie spotkań z politykami i publicystami. Od 1976 roku żonaty był z Małgorzatą, od 1992 dyrektorką Specjalnego Ośrodka Rewalidacyjno-Wychowawczego dla Dzieci i Młodzieży z Autyzmem. Ojciec Magdaleny i Antoniego.
