SAMSONOWICZ JÓZEF IGNACY, proboszcz Garnizonu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
JÓZEF IGNACY SAMSONOWICZ (9 XII 1922 Kołomyja – 27 XII 1972 Gdańsk) ksiądz rzymskokatolicki, podpułkownik Ludowego Wojska Polskiego, proboszcz Garnizonu Gdańskiego. Syn kolejarza Michała i Marii. W czasie II wojny światowej ukończył naukę w szkole średniej i pracował jako ślusarz. W 1941 wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego we Lwowie, studia teologiczne dokończył w Kalwarii Zebrzydowskiej. Święcenia kapłańskie otrzymał 26 VI 1949 w Lubaczowie (archidiecezja lwowska po 1945 była oficjalnie zwana „archidiecezją w Lubaczowie”). W kolejnych latach pracował jako wikariusz i nauczyciel religii w różnych parafiach i szkołach podstawowych na Lubelszczyźnie i Podkarpaciu, a w latach 1952–1954 w Świebodzinie i Białogardzie.
14 VI 1954 wstąpił ochotniczo do czynnej służby wojskowej i został mianowany proboszczem Garnizonu Żary. Po czterech latach przeniesiony do Generalnego Dziekanatu Wojska Polskiego, gdzie pełnił funkcję kapelana. W latach 1960–1964 proboszcz Garnizonu Olsztyn, a w okresie 1964–1966 zastępca generalnego dziekana Wojska Polskiego i proboszcz kościoła garnizonowego w Warszawie. Początkowo w stopniu kapitana, a od 1960 – majora. W 1964 awansowany do stopnia podpułkownika.
25 XI 1966 objął stanowisko proboszcza Garnizonu Gdańskiego przy kościele garnizonowym św. Apostołów Piotra i Pawła w Gdańsku-Wrzeszczu. Kontynuował pracę swojego poprzednika, m.in. w latach 1970–1971 przeprowadził remont kapitalny wieży i sklepienia kościoła. Rozszerzył zakres pracy duszpasterskiej, współpracował z parafialnym kościołem Najświętszego Serca Jezusowego i duszpasterstwem akademickim. Za jego kadencji we wrześniu 1971 przy kościele garnizonowym zainstalowało się Towarzystwo Śpiewacze im. Karola Szymanowskiego, wcześniej działające przy kościele św. Krzyża w Gdańsku-Wrzeszczu. Pełnił ponadto funkcję kapelana w Zakładzie Karnym w Sztumie.
W Grudniu 1970 został zaangażowany przez władze państwowe do uczestnictwa w nocnych pogrzebach ofiar rewolty robotniczej w Trójmieście. 18 XII 1970 na cmentarzu Srebrzysko dokonał pochówków Stefana Mosiewicza, Waldemara Rebinina i Jerzego Matelskiego, 19 tego miesiąca na tym samym cmentarzu Kazimierza Zastawnego, Ludwika Piernickiego, Zygmunta Polito (zginął w Gdyni), Andrzeja Perzyńskiego, Józefa Pawłowskiego, 20 tego miesiąca na cmentarzu św. Franciszka (Emaus) jako NN: Apolinarnego Formelę, Stanisława Lewandowskiego (zginął w Gdyni), Kazimierza Stojeckiego, Bogdana Sypkę, Józefa Widerlika, Janusza Żebrowskiego, a na Cmentarzu Komunalnym w Oliwie Jerzego Kuchcika, Zygmunta Glinieckiego (zginął w Gdyni), Zbigniewa Nastałego, Jana Polechońskiego, Zbigniewa Godlewskiego. Naraził się tym na konflikt z gdańską kurią biskupią (trudności w uzyskaniu jurysdykcji kościelnej w następnym okresie).
Członek ruchu „księży patriotów”, najpierw w Okręgowych Komisjach Księży przy Związku Bojowników o Wolność i Dekorację, Komisji Świeckich i Duchownych Działaczy Katolickich przy Froncie Narodowym, a później w Kołach Księży i Zrzeszeniu Katolików Caritas. Odznaczony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Zmarł na białaczkę w Szpitalu Marynarki Wojennej w Gdańsku. 30 XII 1972 został uroczyście pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
