DAVISSON DANIEL GOTTLIEB, kupiec
| < Poprzednie | Następne > |
DANIEL GOTTLIEB DAVISSON (Davidson) (14 VII 1721 Gdańsk – 1789), kupiec. Pochodził ze szkockiej rodziny kupieckiej z Edynburga, do Polski przybył i osiadł w Zamościu w 1606 jego pradziad Andrew (1591–1660). Do Gdańska przeniósł się w 1677 dziad Daniel (8 II 1647 Zamość – 8 II 1719 Gdańsk), właściciel kamienicy przy Langer Markt (Długi Targ 15), od 28 VI 1678 mąż wdowy Anny Katheriny z domu Aidy (Eidy) (1656 – 20 X 1709), starszy kalwińskiej gminy przy kościele św. Piotra i Pawła na Starym Przedmieściu, przewodniczący zarządu Domu Chorych na ospę (zob. Szpital Miejski (Lazaretu przy Bramie Oliwskiej)), w 1690 założyciel funkcjonującej jeszcze w XVIII wieku fundacji stypendialnej dla ubogich studentów kalwińskich z Polski oraz wdów i sierot z Gdańska.
Syn Emanuela (21 II 1692 Gdańsk – 24 V 1743 Łostowice), od 23 IX 1723 posiadającego kupieckie obywatelstwo Gdańska, i poślubionej mu 22 VIII 1720 Philipiny Charlotty Henrichson (1702 – 31 III 1767 Łostowice), wnuczki Jana Heweliusza. Ojciec od 1707 był uczniem gdańskiego Gimnazjum Akademickiego i absolwentem studiów w Królewcu. 5 i 12 II 1725, wraz z doktorem Georgiem Remusem, wygłosił na zebraniu Societas Litteraria wykład o chorobie kołtuna, wskazując na jego powstanie poprzez zaniedbanie higieny i odrzucając obowiązującą tezę o jego pochodzeniu genetycznym czy poprzez złe odżywianie. W kościele św. Piotra i Pawła zachowała się jego płyta nagrobna.
Bratanek m.in. Johanny Florentiny, pierwszej żony burmistrza Gdańska Gottlieba Gabriela von Weickhmanna. Brat Charlotty Elisabethy (21 VIII 1727 Gdańsk – 1788 Gdańsk), żony pochodzącego z Włoch (Lucca, Florencja) Karla Bartholomäusa Leonardiego (1730–1780 Gdańsk), oraz Luizy Florentyny (1 IV 1737 Gdańsk – 10 I 1764 Gdańsk), od 13 I 1763 pierwszej żony Carla Ernsta von Broen (1732–1792), od 1789 ławnika Głównego Miasta Gdańska. Pięcioro dalszego rodzeństwa zmarło w dzieciństwie.
W latach 1739–1744 uczeń Gimnazjum Akademickiego. Od 1744 studiował w Lipsku, odbył podróż edukacyjną po Europie. Po powrocie do Gdańska prowadził rodzinną firmę handlową, otrzymał honorowy tytuł tajnego radcy wojskowego króla polskiego. Interesował się matematyką, opracowywał tablice logarytmów, posiadał bogatą bibliotekę, głównie matematyczno-przyrodniczą. W 1780, w odpowiedzi na kierowany wprost do niego zarzut zawarty w publikacji Johanna Bernoulliego (Reisen durch Branderburg, Pommern, Preussen, Curland, Russland und Pohlen in den Jahren 1777 und 1778, Bd. 1, Leipzig 1779, s. 234), o braku w Gdańsku pomnika Jana Heweliusza, ufundował astronomowi epitafium w kościele św. Katarzyny, początkowo w kształcie konsoli z obeliskiem i portretem, następnie uzupełnione o baldachim. W 1787 brał udział w obchodach 100-lecia śmierci astronoma. Był właścicielem wsi Łostowice, którą w 1784 odstąpił szwagrowi Carlowi Ernstowi von Broen. Testamentem matki od 1767 należała do niego 1/3 nieruchomości rodziny pierwszej żony Jana Heweliusza przy ul. Korzennej. Po ojcu odziedziczył zbiór miedziorytów i obrazów, wśród których były Męczeństwo św. Andrzeja według Caravaggia i Modlący się pustelnik Gottfrieda Schalckena.
Od 22 II 1759 żonaty był z Caroliną Renatą (1732–1762), córką kurlandzkiego barona Carla Ernsta von Bagge i Flory Charlotty Ferber (wnuczki Janan Hweliusza). Pozostawił córkę Charlottę Constantię Beatę (24 III 1760 Gdańsk – 6 XII 1805, pochowana w kościele NMP), od 30 I 1783 żonę przyszłego burmistrza Karla Friedricha Gralatha.
