BASZANOWSKI JAN, historyk, doktor Uniwersytetu Gdańskiego
| < Poprzednie | Następne > |
JAN BASZANOWSKI (29 IX 1943 Grudziądz – 8 II 1989 Gdańsk), historyk, doktor w Instytucie Historii Uniwersytetu Gdańskiego (UG). Syn Jana (3 XI 1909 Nowa Tuchola – 12 XI 1980 Kwidzyn), podoficera Wojska Polskiego, i Elżbiety Klary (27 X 1913 – 22 V 1994) z domu Pilzek (Pilcek), młodszy brat Waldemara Baszanowskiego (15 VIII 1935 Grudziądz – 29 IV 2011 Warszawa), między innymi dwukrotnego mistrza olimpijskiego w podnoszeniu ciężarów, pięciokrotnego mistrza świata. Także próbował sił w podnoszeniu ciężarów, treningi przerwał ze względu na wadę wzroku.
W 1958 roku ukończył szkołę podstawową w Kwidzynie, w 1962 uzyskał maturę w liceum w Sztumie. W 1967 absolwent Instytutu Historii gdańskiej Wyższej Szkole Pedagogicznej, został asystentem w Katedrze Historii Polski i Powszechnej XVI-XVIII Wieku. Od 1970 (już w ramach UG) starszy asystent. Od 1973 doktor na podstawie pracy Handel wołami w Polsce w XVI-XVIII w. (zmodyfikowanej, wydanej drukiem przez Gdańskie Towarzystwo Naukowe (GTN), Z dziejów handlu polskiego w XVI-XVIII wieku. Handel wołami, Gdańsk 1977, wznowionej pod tytułem Handel wołami w Polsce w XVI-XVIII wieku, Szczęsne 2017).
Po doktoracie prowadził badania nad historią społeczno-gospodarczą oraz demografią okresu nowożytnego (XVI–XIX wiek), w tym również nad historią i demografią Gdańska. Badań nad Gdańskiem (mających stanowić podstawę habilitacji) nie dokończył, zebrany materiał opublikowano po jego śmierci w monografii Przemiany demograficzne w Gdańsku w latach 1601-1846 (Gdańsk 1995). Wcześniej opublikował między innymi studium Statistics of Religious Denomination and Ethnics Problems in Gdansk in XVII-XVIII Centuries („Studia Maritima”, 7, 1988), Sezonowość zgonów podczas wielkich epidemii dżumy w Gdańsku w XVII i początku XVIII wieku („Przeszłość Demograficzna Polski”, 17, 1986).
Od 1969 był sekretarzem komisji rekrutacyjnej Instytutu Historii, w latach 1976–1980 członkiem odwoławczej komisji dyscyplinarnej ds. studentów, w 1978–1986 członkiem senackiej Komisji Finansowej UG, w 1987–1988 kierownikiem Studium Podyplomowego Historii. W grudniu 1983 skutecznie negocjował warunki współpracy naukowej Instytutu Historii UG z Wyższą Szkołą Pedagogiczną (Pädagogische Hochschule) w Magdeburgu (NRD). W latach 1971–1973 był redaktorem i sekretarzem „Zeszytów Naukowych Wydziału Historycznego" UG, serii "Historia”.
Członek między innymi Polskiego Towarzystwa Historycznego (sekretarz gdańskiego oddziału), GTN, Sekcji Demografii Historycznej Komitetu Nauk Demograficznych Polskiej Akademii Nauk, Związku Nauczycielstwa Polskiego (współpracownik Zespołu Wizytatorów Metodyków Historii i Wychowania Obywatelskiego przy Kuratorium Oświaty i Wychowania w Gdańsku). Od 1975 członek Komitetu Okręgowego Olimpiady Historycznej, współorganizator etapów wojewódzkich tych zawodów dla szkół średnich województwa gdańskiego.
Był członkiem Polskiego Związku Żeglarskiego, posiadał patent sternika jachtowego, organizował i prowadził obozy żeglarskie w ramach Akademickiego Związku Sportowego (AZS) UG. Od 1966 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1988).
W latach 1969–1979 mieszkał w Gdyni-Witominie, następnie na gdańskiej Zaspie. Od 1969 żonaty był z Anną z domu Mikonowicz, redaktorką wydań prac swego męża, biografką Anny Walentynowicz (Anna Walentynowicz, Anna Baszanowska, Cień przyszłości, Kraków 2009, Anna Walentynowicz, Anna Baszanowska, Wiara, nadzieja, solidarność. Historia we wspomnieniach, Kraków 2011). Zmarł w Wojewódzkim Szpitalu Zakaźnym. Pochowany na cmentarzu Łostowickim.
