ZEIDLER MIROSŁAW, zabytkoznawca, konserwator, marszand
| < Poprzednie | Następne > |
MIROSŁAW JAN ZEIDLER (ur. 5 XI 1946 Warszawa), zabytkoznawca, konserwator, marszand. Syn dentysty, studiującego na Akademii Medycznej w Warszawie (nie ukończył) Jerzego (1913 Warszawa – 1999 Gdańsk) i Janiny z domu Ostoja–Owsiana (1908 Nowogródek – 1993 Warszawa). W 1964 absolwent I Liceum Ogólnokształcące im. Stefana Czarnieckiego w Chełmie, w latach 1964–1970 studiował w Instytucie Zabytkoznawstwa i Konserwatorstwa Wydziału Sztuk Pięknych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu, magister zabytkoznawstwa i konserwatorstwa. W latach 1978–1979 był słuchaczem Podyplomowego Studium Urbanistyki Instytutu Architektury i Urbanistyki Wydziału Architektury Politechniki Gdańskiej. W 2001 złożył egzamin dla kandydatów na członków rad nadzorczych w spółkach Skarbu Państwa.
W 1970 zamieszkał w Sopocie. Po wydarzeniach grudnia 1970 jako członek PZPR zaangażował się w pracę polityczną z zespole kierowanym przez sekretarza Komitetu Wojewódzkiego PZPR Tadeusza Fiszbacha, zajmując się polityką kulturalną, w tym uczestnicząc w opracowaniu Programu rozwoju kultury w województwie gdańskim do roku 1980. Współopracował założenia merytoryczne i organizacyjne powstałej w 1980 Izby Tradycji Komendy Portu Wojennego Gdynia. W latach 1973–1975 oraz 1979–1980 był wojewódzkim konserwatorem zabytków, od 1975 do 1980 dyrektorem Gdańskiego Ośrodka Ochrony Dóbr Kultury.
Pod kierownictwem profesora Wiesława Andersa, wraz z Jerzym Stankiewiczem, Januszem Ciemnołońskim i Tadeuszem Piaskowskim był w zespole inicjującym odbudowę historycznego centrum Elbląga (1974). Z architektem Arturem Kostarczykiem zdefiniowali gdańską dzielnicę historyczną w granicach XVII-wiecznych fortyfikacji jako podstawę działań ochrony przestrzennego dziedzictwa kultury gdańskiego zespołu miejskiego (1977–1980). Zainicjował rewaloryzację zabytkowych zespołów miejskich Pomorza: Tczewa, Gniewu, Pucka, Helu, Gdańsk i Sopot. Był inicjatorem utworzenia Muzeum Hymnu Narodowego w Będominie (1978). Doprowadził do otwarcia gdańskiego Dworu Artusa z jego historycznym wyposażeniem (1980). Działał w sprawie zwrotu kościołowi Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny z Muzeum Narodowego w Warszawie i Muzeum Narodowego w Gdańsku elementów zabytkowego wyposażenia, między innymi gotyckich ołtarzy, rzeźb i obrazów (1979–1980). W 1982, w stanie wojennym, usunięty z PZPR.
W 1981 zorganizował Gdański Kantor Sztuki, galerię i aukcyjny dom z siedzibą przy ulicy Długiej 81, od 1987 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki współczesnej także w handlu zagranicznym, od 1988 z możliwością sprzedaży dzieł sztuki dawnej. Od 1989 prezes zarządu Gdańskiego Kantoru Sztuki Spółka z o.o. w Gdańsku, w 1992 Bernaerts & Zeidler Dom Aukcyjny Spółka z o.o. w Gdańsku oraz od 1993 India-Poland Commercial Corporation Indyjsko-Polska Korporacja Handlowa „IPCCo” Spółka z o.o. w Sopocie.
W 1994, na prośbę władz miejskich Kaliningradu w Federacji Rosyjskiej zorganizował tam międzynarodowe sympozjum, podczas którego wypracowano pierwszą po II wojnie światowej doktrynę ochrony w tym mieście dziedzictwa kultury europejskiej. W latach 1995–1997 w ramach Obywatelskiej Grupy Inicjatywnej i przy współudziale Fundacji Współpracy Polsko-Niemieckiej współinicjował rewitalizację Bramy Zielonej, w 1999–2000 zainicjował rewitalizacji zabytkowego zespołu pałacowo-parkowego hr. Sierakowskich w Waplewie Wielkim (powiat malborski) z przeznaczeniem na muzeum szlachty polskiej. W latach 2002–2004 prowadził wykłady i konwersatoria na specjalizacji ochrona dziedzictwa kulturowego w Zakładzie Historii Sztuki Uniwersytetu Gdańskiego (UG).
W latach 1999–2001 opracował dla Komisji Spraw Zagranicznych Sejmu RP ekspertyzę dotyczącą rewindykacji polskiego dziedzictwa kulturowego znajdującego się poza granicami Polski. W latach 2001–2004 był doradcą marszałka Senatu RP, uczestniczył w zespołach eksperckich w pracach inkorporacyjnych Polski do Unii Europejskiej. Inicjator uznania za pomnik historii pola bitwy na Westerplatte (2003); współinicjator i sygnatariusz „Gdańskiej Karty Ochrony Dziedzictwa” (2004).
W 2007–2008 pracował w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów, organizując pod patronatem Komitetu Urbanistyki i Architektury Polskiej Akademii Nauk polską grupę (pod kierownictwem profesora architekta Zbigniewa Bacia) pracującą nad koncepcją rewitalizacji historycznego centrum Kaliningradu. W 2015 brał udział w międzynarodowym zespole architektów, urbanistów i konserwatorów w otwartym konkursie architektonicznym na historyczno-kulturowy kompleks na terenie byłego zamku krzyżackiego w Kaliningradzie, zwieńczony specjalną nagrodą jury. Od 2016 pracuje nad zagadnieniami ochrony europejskiego dziedzictwa kultury w Królewcu, pełniąc funkcję doradcy gubernatora Obwodu Kaliningradzkiego Federacji Rosyjskiej.
Współautor między innymi artykułów Gdański Ośrodek Ochrony Dóbr Kultury – geneza koncepcji, założenia programowe (Ochrona Zabytków nr 3, 1978, wspólnie z Hanną Domańską, Zygmuntem Kruszelnickim, Ewą i Jerzym Wolskimi); Stan i program prac badawczych w dziedzinie ochrony dóbr kultury w województwie gdańskim (Ochrona zabytków nr 3, 1979, wspólnie z Zygmuntem Kruszelnickim); Rewindykacja gdańskich zabytków sakralnych (Studia Prawnicze KUL nr 1, 2008, wspólnie z Kamilem Zeidlerem). Współautor między innymi ekspertyzy Ekspertiza kaczestwa restavracjonych rabot pravodimych v byvszem kafedralnom sobore goroda Kaliningrada (1994, wspólnie z Krystyną Szczypińską-Anders, Wiesławem Andersem, Irina Bielincewą i Wolfgangiem Deurer (zob. Peter Jakob Deurer).
Członek Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki, w 1972–1982 przewodniczył sekcji ochrony zabytków, Instytutu Bałtyckiego (1997–2005), Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (od 2009), Rady Fundacji Ochrony Polsko-Niemieckiego Dziedzictwa Kulturowego im. Wita Stwosza, członek Prezydium Ogólnopolskiego Klubu Polsko-Niemieckiego Sąsiedztwa w Warszawie (1989–2009).
Odznaczony między innymi Srebrnym (1980) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (2005), Srebrnym Medalem „Gloria Artis” (2016), Medalem „Pro Patria” (2019) , uhonorowany odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1978).
Żonaty był z Ryszardą z domu Kostrzewską (1950 Tczew – 2018 Gdynia), doktorem nauk chemicznych w gdańskiej Akademii Medycznej, ojciec Kamila (ur. 1977 Gdańsk) profesora nauk prawnych na Wydziale Prawa i Administracji UG, Dariusza (ur. 1982 Gdynia) licencjata pedagogiki Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni, informatyka w Spółdzielczej Kasie Oszczędnościowo-Kredytowej SKOK im. Stefczyka, oraz Elizy (ur. 1984 Gdańsk), prawnika, adwokata.
