DOMINIKANKI

Z Encyklopedia Gdańska
Skocz do: nawigacji, wyszukiwania

< Poprzednie Następne >
Dominikanki gdańskie w towarzystwie ks. Bronisława Komorowskiego i przedstawicielek Koła Polskiego w Gdańsku, lata 30. XX wieku
Dominikanki w pierwszej polskiej pielgrzymce zorganizowanej przez ks. Franciszka Rogaczewskiego do sanktuarium w Świętym Wojciechu, widok z wału Kanału Raduni, 10 VI 1934
Dominikanki w Ochronce nr 12 Macierzy Szkolnej w Gdańsku-Wrzeszczu, obecna al. Grunwaldzka 128
Widok z Biskupiej Górki: na pierwszym planie zabudowania szpitala św. Gertrudy, po prawej resztki Bramy Oruńskiej, po lewej budynek koszar przy Am Weißen Turm 1 (obecnie ul. Augustyńskiego 1), od 1922 siedziba Gimnazjum Polskiego, przed nimi baraki wykorzystywane później przez dominikanki, około 1898
Ośrodek dominikanek (klasztorek, kaplica i przedszkole) w baraku przy Gimnazjum Polskim, przy Am Weißen Turm 1 (ul. Augustyńskiego)

DOMINIKANKI, Zgromadzenie Sióstr św. Dominika, jedno ze zgromadzeń szeroko pojętej rodziny zakonów dominikańskich, założone w roku 1861 w zaborze rosyjskim przez matkę Marię Kolumbę (Różę Filipinę Białecką) w Wielowsi koło Sandomierza; w 1875 zatwierdzenie diecezjalne, 1885 papieskie. Do zakonnej charyzmy dominikanek należy szeroko pojęta praca katechetyczno-parafialna, pomoc ludziom samotnym, chorym, cierpiącym i opuszczonym.

W Gdańsku od 29 IV 1923; przybyły z sandomierskiej Wielowsi (Helena Karaśkiewicz – siostra Sybilina; Maria Gallus – siostra Tomazja; Prakseda Gallus – siostra Hiacynta i Julia Konieczna – siostra Waleria, liczba dominikanek powiększała się z każdym rokiem). Na zlecenie Gdańskiej Macierzy Szkolnej zorganizowały sieć ochronek przedszkolnych (w 1939 – łącznie 15), w których objęły opieką polskie dzieci w wieku 3–6 lat, ucząc je polskiego patriotyzmu przy okazji pogadanek o tematyce religijnej, historyczno-narodowej i przyrodniczej oraz przy nauce śpiewu. Ochronki działały w budynkach należących do rządu polskiego, wynajmowanych bądź specjalnie na ten cel budowanych.

Początkowo zamieszkały u Franciszka Kubacza przy Poggenpfuhl (u. Żabi Kruk), od września 1923 zajmowały wyremontowany barak mieszczący klasztorek, kaplicę i przedszkole na dziedzińcu Gimnazjum Polskim przy Am Weißen Turm 1 (ul. Augustyńskiego), od 1933 – po przeniesieniu Dyrekcji Kolei do Torunia – zajęły jedno z bocznych skrzydeł budynku przy Am Olivaer Tor 2–4 (ul. Dyrekcyjna). Po wybuchu II wojny światowej w 1939 dominikanki usunięto z budynku, a prowadzone przez nie ochronki zamknięto. Za sprawą biskupa gdańskiego Carla Marii Spletta znalazły schronienie w Oliwie – w tamtejszym domu zakonnym sióstr elżbietanek. Część dominikanek wyjechała do Generalnego Gubernatorstwa.

Po 1945 roku w zamian za utraconą przedwojenną siedzibę siostry otrzymały kamienicę przy ul. Świętojańskiej 49 (tzw. Dom Zachariasa Zappio), którą odbudowały i uczyniły swoją siedzibą aż do 2009. W dalszym ciągu zajmowały się pracą katechetyczną, wspomagały pracę parafii św. Mikołaja prowadzoną przez dominikanów, organizowały rekolekcje dla dziewcząt. W 2009 roku budynek sprzedany i przekształcony w hostel, a siostry przeniosły się do domu zakonnego na Wzgórzu Mickiewicza, przy ul. Maryli 43. SK

⇦ WRÓĆ
Osobiste
Przestrzenie nazw

Warianty
Widok
Działania