EMAUS
| < Poprzednie | Następne > |
EMAUS, obecnie nazwa topograficzna, obszar na pograniczu dzielnic Gdańska ( administracyjny podział) Piecki-Migowo, Siedlce i Suchanino.
Jako odrębna osada wzmiankowana od 1711, z notowaną w 1734 karczmą oraz młynem (popielnikiem), z budami w których wytwarzano popiół do produkcji mydła. Podczas oblężenia Gdańska przez wojska rosyjsko-saskie w roku 1734 był tu obóz wojsk rosyjskich.
W końcu XVIII wieku funkcjonowały w Emaus dwa folwarki: Trzy Lipy i tzw. Stary Emaus u zbiegu dróg do Ujeściska (obecnie ul. Łostowicka) i do Migowa (obecnie ul. Nowolipie), z młynem wodnym nad Potokiem Siedleckim (który w tym miejscu przechodził z północnej strony traktu (ul. Kartuskiej) na południową) i gospodą „Emaus” (obecnie wysepka komunikacyjna, ul. Kartuska nr 215), rozebraną w roku 2011 i odtworzoną, ponadto gospodarstwa ogrodnicze. Stary młyn uległ zniszczeniu podczas wojen napoleońskich (pozostałością jest nazwa ul. Struga, od strugi), przy gospodzie (na obecnej wysepce), wybudowano nowy.
W 1819 roku było tam 13 domów, mieszkało 56 osób, w 1871 w 50 domach zamieszkiwało 816 mieszkańców, w 1910 – 2217. W 1906 roku dla przeważających tam katolików ufundowano kościół św. Franciszka, powstał też cmentarz św. Franciszka ( cmentarze na Siedlcach). W 1925 roku prowadzone były rozmowy między władzami gminy Emaus a Senatem II Wolnego Miasta Gdańska w sprawie przyłączenia gminy do miasta. Władze gminy stawiały warunek rozbudowy wodociągów, elektryfikacji, dokończenia budowy 30 mieszkań oraz zaopatrzenia mieszkańców w ziemniaki i węgiel na zimę 1925/1926 r. Porozumienia nie osiągnięto. W granicach administracyjnych Gdańska ostatecznie od 1933; liczyło wówczas 2500 mieszkańców. W dawnej gospodzie działała wówczas restauracja „Zur Mühle” („Pod Młynem”).
Przy skrzyżowaniu obecnej ul. Kartuskiej i ul. Łostowickiej znajduje się pomnik mieszkańców gminy Emaus, poległych podczas I wojny światowej. Po II wojnie światowej proponowano dla Emaus nazwy Wielkanoc lub Mogiła.
