CORVIN JOHANN, pastor kościoła NMP
| < Poprzednie | Następne > |
JOHANN CORVIN (Corvinus; Rabe; 4 VIII 1583 Güstrow (Meklemburgia) – 27 III 1646 Lubeka (Lübeck)), drugi pastor kościoła Najświętszej Marii Panny (NMP). Syn Davida Rabe, od 1580 obywatela Güstrow. W 1599 immatrykulował się w Rostocku, następnie studiował w Wittenberdze, Gryfii (Greifswald), Tybindze (Tübingen) i Lejdzie (Leyden). Był kaznodzieją w kościele św. Mikołaja w Strzałowie (Stralsund). W 1617 powołany został przez Radę Miejską Gdańska na urząd pastora kościoła NMP w miejsce zmarłego Michaela Coletusa, na jej polecenie i koszt doktoryzował się z teologii na uniwersytecie w Gryfii. Nie wyraził jednak zgody na współpracę z tymczasowo pełniącym obowiązki pastora kościoła NMP kalwinistą Thomasem Fabriciusem. Dopiero po zastąpieniu go Hermannem Rathmannem przybył do Gdańska 22 I 1618, 27-go tego miesiąca został wprowadzony na urząd przez ówczesnego sekretarza Rady Miejskiej Hermanna Fredera w obecności duchownych Conrada Brackermanna, Martina Remera (Remusa) i Hermanna Rathmanna oraz ojców kościoła (Kirchenväter), 28-go wygłosił swe pierwsze kazanie i do 1643 był pastorem kościoła NMP.
Był seniorem gdańskiego Ministerium Duchownego, wyróżniał się działalnością dobroczynną, między innymi wielokrotnymi wpłatami na rzecz samopomocowej kasy wdowiej (której statut Radę Miejska zatwierdziła 15 V 1634). Jako zadeklarowany zwolennik ortodoksyjnego luteranizmu brał udział w głośnych sporach teologicznych, toczonych zwłaszcza w gronie Ministerium Duchownego, z gdańskim rzecznikiem pietyzmu Hermannem Rathmannem, Enochem Hutzingiem II, Abrahamem Calowem oraz Danielem i jego synem Nathanaelem Dilgerami. Wobec zaciekłości tych sporów Rada Miejska, w obliczu zbliżającej się w 1643 wizyty króla polskiego Władysława IV, pozbawiła go urzędów, a jednego z jego przeciwników, Daniela Dilgera, wysłała na emeryturę. Jako osoba prywatna powrócił do Lubeki.
