MICHALSKI IGOR, aktor
| < Poprzednie | Następne > |
IGOR MICHALSKI (ur. 10 I 1957 Sopot), aktor teatralny i filmowy, reżyser teatralny, dyrektor teatru. Syn Stanisława Michalskiego i Sabiny Mielczarek–Taborskiej (30 VI 1927 – 11 X 2022), absolwentki Państwowej Wyższej Szkoły Teatralnej w Warszawie (z siedzibą w Łodzi), aktorki między innymi Teatru Wybrzeże w Gdańsku w latach 1956–1957 i 1958–1960). Po rozstaniu rodziców podróżował z matką do kolejnych teatrów, w których znajdowała pracę: Dolnośląskich w Jeleniej Górze (1960–1961), im. Żeromskiego w Kielcach (1965–1966), im. Mickiewicza w Częstochowie (1966–1967), Ziemi Pomorskiej w Grudziądzu (1967–1969), Ziemi Łódzkiej (1969–1978), im. Tuwima w Łodzi (1980–1981). Cały czas, także podczas studiów i początków kariery (do około końca 1985), występował pod nazwiskiem panieńskim matki – Igor Mielczarek.
Od 1976 do 1980 student Wydziału Aktorskiego Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej im. Leona Schillera w Łodzi. W czasie studiów prowadził warsztaty aktorskie na Harcerskim Festiwalu Kultury Młodzieży Szkolnej w Kielcach, grał też w etiudach i filmach krótkometrażowych, np. w Obcych głosach Hanny Hartowicz-Kosińskiej według scenariusza Krzysztofa Zanussiego i Edwarda Żebrowskiego (1979). 8 XI 1980 debiutował rolą Janka w Nowych szatach króla Aleksandra Maliszewskiego według Hansa Christiana Andersena w reżyserii Bogdana Toszy na scenie Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, którego aktorem pozostał do 1982.
W latach 1982–2006 aktor Teatru Wybrzeże w Gdańsku, na którego afiszu, zapowiadającym jego udział w premierze Irydiona Zygmunta Krasińskiego 1 III 1986, po raz pierwszy pojawił się jako Igor Michalski. Zagrał poza tym między innymi role w sztukach Williama Shakespeare’a – Króla we Wszystko dobre, co się dobrze kończy w reżyserii Krzysztofa Babickiego (3 V 1998) i Stanleya w Ryszardzie III w reżyserii Krzysztofa Nazara (10 III 2000), w sztukach Antoniego Czechowa– Wasilija Solonego w Trzech siostrach w reżyserii Krzysztofa Babickiego (18 VI 1995) i Ilję Szamrajewa w Mewie w reżyserii Grzegorza Wiśniewskiego (13 X 2002), Pana Schultza w Hannemanie Stefana Chwina w reżyserii Izabelli Cywińskiej (27 I 2002), Gilberta w Nożach w kurach Davida Harrowera w reżyserii Rudolfa Zioło (1 II 2003).
Współpracował (jako asystent reżysera) z Anną Augustynowicz i Rudolfem Zioło. 27 IX 2003 w Teatrze Muzycznym w Gdyni reżyserował Sceny miłosne dla dorosłych Zbigniewa Książka, który to spektakl powtórzył już jako dyrektor tego Teatru 31 III 2017. W latach 2007–2014 dyrektor Teatru im. Wojciecha Bogusławskiego w Kaliszu, gdzie wyreżyserował między innymi Mayday Raya Cooneya (24 IV 2010). Od 2008 dyrektor Kaliskich Spotkań Teatralnych, od 2014 dyrektor naczelny i artystyczny Teatru Muzycznego im. Danuty Baduszkowej w Gdyni.
Wystąpił w kilkunastu spektaklach Teatru Telewizji, między innymi w Człowieku śmiechu Wiktora Hugo w reżyserii Ryszarda Ronczewskiego (5 VI 1987), jako Seni w Wallensteinie Fryderyka Schillera w reżyserii Krzysztofa Babickiego (13 XI 1989) czy Członek Chóru w Jaskini filozofów w reżyserii Stefana Chazbijewicza (10 I 1996). Wystąpił także jako asystent Anny Aleksandrowicz, reżyserującej Naczelnego Stiga Larssona (2 IV 2000).
W filmie debiutował w 1984 w Czasie dojrzewania w reżyserii Mieczysława Waśkowskiego. Od tego czasu grał u takich reżyserów jak Kazimierz Kutz (Wkrótce nadejdą bracia, 1985), Barbara Sass (Pajęczarki, 1993), Magdalena Łazarkiewicz (Drugi brzeg, 1997), Robert Gliński (Wróżby Kumaka, 2005) czy Andrzej Kotkowski (Miasto z morza, 2009). Występował również w serialach telewizyjnych, między innymi Radio Romans (1994–1995), Złotopolscy (1998–1999), Pensjonat pod Różą (2004–2006), M jak Miłość (2006–2011), Ekipa (2007), Barwy szczęścia (2012–2013), Lekarze (2014), Ojciec Mateusz (2010, 2016), Na Wspólnej (2018–2019), Pierwsza miłość (2019). Od 2005 współpracuje z Piotrem Rubikiem, występując jako narrator w oratoriach Tu Es Petrus i Psałterz wrześniowy.
Odznaczony Srebrnym Medalem „Zasłużony Kulturze Gloria Artis” (2011). Laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury (2005), nagrody za rolę Dziennikarza w Weselu Stanisława Wyspiańskiego na 31. Opolskich Konfrontacjach Teatralnych (2006), Nagrody Kulturalnej Miasta Kalisza (2009), nagrody Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki (2016), otrzymał tytułu Honorowego Przyjaciela Miasta Kalisza (2014).
Od 1980 mąż aktorki Doroty Kolak. Ojciec Katarzyny Zofii Michalskiej (ur. 24 V 1985 Gdynia), zamężnej Nenko, także aktorki.
