MICHALCZEWSKI DARIUSZ, bokser
| < Poprzednie | Następne > |
DARIUSZ MICHALCZEWSKI, pseudonim Tiger (ur. 5 v 1968 Gdańsk), bokser. Syn Bogusława (9 I 1943 – 6 IV 1980 Gdańsk), radiotechnika w Polskich Kolejach Państwowych, oraz Teresy, księgowej, młodszy brat bliźniąt Dagmary (po mężu Sliz) i Tomasza. Wychował się i do 1986 mieszkał w Gdańsku-Przymorzu. Ukończył Szkołę Podstawową nr 78 i szkołę zawodową, stolarz-tapicer. Boks uprawiali jego ojciec i dziadek. W 1980, pod okiem trenera Ryszarda Bronisia, stawiał pierwsze kroki na ringu w Stoczniowcu Gdańsk, następnie w latach 1987–1988 w Czarnych Słupsk. W 1985 mistrz Polski juniorów w wadze półśredniej, w 1986 – złoty medal młodzieżowych mistrzostw Polski w wadze lekkośredniej, w 1987 tytuł mistrza Polski jako senior w wadze lekkośredniej.
24 IV 1988 nie powrócił z wyjazdu ekipy bokserskiej do RFN, za co został zdyskwalifikowany przez Polski Związek Bokserski. W Niemczech podejmował dorywcze prace. Trenował wieczorami, za pierwsze walki inkasował około 500 marek. W lipcu 1989 przyjął obywatelstwo niemieckie. W roku 1991 w Göteborgu został mistrzem Europy w wadze półciężkiej. W sierpniu 1991 zdecydował się przejść na zawodowstwo, podpisał kontrakt z Universum Box-Promotion w Hamburgu. Zadebiutował 16 IX 1991 tamże, wygrywając z rozpoczynającym karierę Frederico Porterem w drugiej rundzie przez TKO. 22 V 1993 zdobył tytuł interkontynentalnego mistrza IBF w kategorii półciężkiej, pokonując przez TKO w ósmej rundzie Noele’a Magee. 10 IX 1994 w Hamburgu zdobył mistrzostwo WBO, wygrywając na punkty w tej samej kategorii z Leonzerem Barberem. 17 XII 1994 został mistrzem WBO w kategorii junior ciężkiej, po zwycięstwie w Hamburgu nad Nestorem Giovanninim w dziesiątej rundzie. 13 VI 1997 zdobył mistrzowskie pasy WBA i IBF po zwycięstwie nad Virgilem Hillem w kategorii półciężkiej. 14 IX 2002 po raz pierwszy przed spotkaniem na zawodowym ringu odegrano polski hymn – Michalczewski obronił w Brunszwiku po raz 22. tytuł bokserskiego mistrza świata w kategorii półciężkiej WBO, pokonując w dziesiątej rundzie przez TKO Richarda Halla. Walkę uznano za najlepszy pojedynek roku, a WBO ogłosiła Michalczewskiego championem wszech czasów.
Pierwszej porażki na zawodowym ringu doznał 18 X 2003 z Meksykaninem Juliem Cesarem Gonzalezem. 26 II 2005 przegrał walkę o mistrzostwo świata WBA w wadze półciężkiej z Francuzem Fabricem Tiozzo, w szóstej rundzie przez TKO. 1 VI 2005 ogłosił zakończenie kariery bokserskiej.
Jako amator stoczył 150 walk, wygrał 139. Na ringu zawodowym walczył 48 razy, przegrał 2 pojedynki. W 2003 założył fundację Równe Szanse, która ma umożliwiać młodzieży rozwijanie swoich zdolności z wykorzystaniem sportu. Inwestował w gastronomię, nieruchomości, kluby fitness, reklamował napój energetyzujący. W 2004 zdał maturę w Centrum Kształcenia Ustawicznego w Koszalinie. W latach 2010–2014 członek Gdańskiej Rady Sportu.
W 2006 wyróżniony Medalem Księcia Mściwoja II, w W 2018 odznaczony medalem „Za zasługi dla gdańskiego sportu”. Od 17 X 1987 do lipca 1991 żonaty z Dorotą z domu Chwaszczyńską (ur. 1968), z którą ożenił się ponownie 19 III 1995 i rozwiódł 30 XI 2004, ojciec Michała (ur. 1987) i Nicolasa (ur. 1991). Od 2006 do 2008 żonaty z Patrycją z domu Ossowską (ur. 1972), po raz trzeci od 12 IV 2009 z Barbarą z domu Imos (ur. 1980), ojciec Dariusza (ur. 2009) i Nel (ur. 2015).
