JASIŃSKI TADEUSZ, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 4: | Linia 4: | ||
W latach 1945–1949 studiował na Wydziale Chemicznym [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), magister inżynier chemik. Od 1948 do 1951 pracował w Katedrze Chemii Nieorganicznej PG, od 1949 do 1959 w Katedrze Chemii Farmaceutycznej gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej (od 1950 Akademii Medycznej]]). Od 1952 doktor nauk technicznych (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1958 docent (doktor habilitowany). W latach 1956–1964 pracował w Katedrze Chemii Ogólnej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, od 1956 do 1959 był kierownikiem tej katedry. Jednocześnie od 1958 zatrudniony był na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii gdańskiej WSP, gdzie w latach 1959–1965 był prorektorem do spraw nauki i nauczania oraz w 1958–1970 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. Od 1965 profesor nadzwyczajny (tytularny), związany już tylko z WSP, od tego roku do 1970 był także przewodniczącym Zespołu Katedr Chemii i od 1969 do 1970 kierownikiem Studiów Doktoranckich Chemii.<br/><br/> | W latach 1945–1949 studiował na Wydziale Chemicznym [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), magister inżynier chemik. Od 1948 do 1951 pracował w Katedrze Chemii Nieorganicznej PG, od 1949 do 1959 w Katedrze Chemii Farmaceutycznej gdańskiej [[GDAŃSKI UNIWERSYTET MEDYCZNY | Akademii Lekarskiej (od 1950 Akademii Medycznej]]). Od 1952 doktor nauk technicznych (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1958 docent (doktor habilitowany). W latach 1956–1964 pracował w Katedrze Chemii Ogólnej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, od 1956 do 1959 był kierownikiem tej katedry. Jednocześnie od 1958 zatrudniony był na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii gdańskiej WSP, gdzie w latach 1959–1965 był prorektorem do spraw nauki i nauczania oraz w 1958–1970 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. Od 1965 profesor nadzwyczajny (tytularny), związany już tylko z WSP, od tego roku do 1970 był także przewodniczącym Zespołu Katedr Chemii i od 1969 do 1970 kierownikiem Studiów Doktoranckich Chemii.<br/><br/> | ||
Od 1970 do 1989 pracownik UG, od 1971 profesor zwyczajny. W latach 1970–1972 i 1980–1989 był kierownikiem Zakładu Chemii Nieorganicznej i kierownikiem Zespołu Naukowego/Grupy Problemowej Chemii Środowisk Niewodnych. Od 1970 do 1972 i w 1978–1981 był też kierownikiem Studiów Doktoranckich Chemii. W latach 1972–1975 pracował jako ekspert UNESCO w zakresie chemii fizycznej na Uniwersytecie Aleksandryjskim, w 1985–1987 jako wykładowca w Algierii, na Uniwersytecie w Tlemcen (alg. Tilimsan), w ramach umowy zawartej za pośrednictwem „Polservice”. <br/><br/> | Od 1970 do 1989 pracownik UG, od 1971 profesor zwyczajny. W latach 1970–1972 i 1980–1989 był kierownikiem Zakładu Chemii Nieorganicznej i kierownikiem Zespołu Naukowego/Grupy Problemowej Chemii Środowisk Niewodnych. Od 1970 do 1972 i w 1978–1981 był też kierownikiem Studiów Doktoranckich Chemii. W latach 1972–1975 pracował jako ekspert UNESCO w zakresie chemii fizycznej na Uniwersytecie Aleksandryjskim, w 1985–1987 jako wykładowca w Algierii, na Uniwersytecie w Tlemcen (alg. Tilimsan), w ramach umowy zawartej za pośrednictwem „Polservice”. <br/><br/> | ||
| − | Zajmował się problematyką chemii środowisk niewodnych. W latach 1981–1983 brał udział w pracach Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk, przewodniczył Zespołowi Rzeczoznawców dla Wyższych Szkół Pedagogicznych. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego i [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1979), tytułem Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL, 1981) i Medalem 40-lecia PRL (1984).<br/><br/> | + | Zajmował się problematyką chemii środowisk niewodnych. W latach 1981–1983 brał udział w pracach Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk, przewodniczył Zespołowi Rzeczoznawców dla Wyższych Szkół Pedagogicznych. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego i [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]] (w latach 1971–1973 był skarbnikiem). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1979), tytułem Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL, 1981) i Medalem 40-lecia PRL (1984).<br/><br/> |
Żonaty był z Jadwigą (14 I 1922 – 7 II 1998), pochowani w Gdyni Małym Kacku na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Spokojnej. {{author: JBŁ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Żonaty był z Jadwigą (14 I 1922 – 7 II 1998), pochowani w Gdyni Małym Kacku na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Spokojnej. {{author: JBŁ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:52, 10 kwi 2022
TADEUSZ FLORIAN JASIŃSKI (26 IX 1921 Golub (Golub-Dobrzyń) – 22 I 2007 Gdynia), chemik, prorektor gdańskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej, profesor Uniwersytetu Gdańskiego (UG). W 1931 ukończył w Toruniu szkołę powszechną, w 1939 zdał maturę w toruńskim I Państwowym Gimnazjum i Liceum im. Mikołaja Kopernika. Podczas okupacji, od 1940 był więźniem KL Oranienburg-Sachsenhausen, zwolniony, pracował w biurze w Toruniu, w latach 1944–1945 przebywał w obozie pracy przymusowej dla Polaków w Otłocznie koło Torunia. Od lutego do października 1945 pracował jako referent w Komendzie Powiatowej Milicji Obywatelskiej w Toruniu.
W latach 1945–1949 studiował na Wydziale Chemicznym Politechniki Gdańskiej (PG), magister inżynier chemik. Od 1948 do 1951 pracował w Katedrze Chemii Nieorganicznej PG, od 1949 do 1959 w Katedrze Chemii Farmaceutycznej gdańskiej Akademii Lekarskiej (od 1950 Akademii Medycznej). Od 1952 doktor nauk technicznych (przewód na Wydziale Chemicznym PG), od 1958 docent (doktor habilitowany). W latach 1956–1964 pracował w Katedrze Chemii Ogólnej Wyższej Szkoły Marynarki Wojennej w Gdyni, od 1956 do 1959 był kierownikiem tej katedry. Jednocześnie od 1958 zatrudniony był na Wydziale Matematyki, Fizyki i Chemii gdańskiej WSP, gdzie w latach 1959–1965 był prorektorem do spraw nauki i nauczania oraz w 1958–1970 kierownikiem Katedry Chemii Nieorganicznej. Od 1965 profesor nadzwyczajny (tytularny), związany już tylko z WSP, od tego roku do 1970 był także przewodniczącym Zespołu Katedr Chemii i od 1969 do 1970 kierownikiem Studiów Doktoranckich Chemii.
Od 1970 do 1989 pracownik UG, od 1971 profesor zwyczajny. W latach 1970–1972 i 1980–1989 był kierownikiem Zakładu Chemii Nieorganicznej i kierownikiem Zespołu Naukowego/Grupy Problemowej Chemii Środowisk Niewodnych. Od 1970 do 1972 i w 1978–1981 był też kierownikiem Studiów Doktoranckich Chemii. W latach 1972–1975 pracował jako ekspert UNESCO w zakresie chemii fizycznej na Uniwersytecie Aleksandryjskim, w 1985–1987 jako wykładowca w Algierii, na Uniwersytecie w Tlemcen (alg. Tilimsan), w ramach umowy zawartej za pośrednictwem „Polservice”.
Zajmował się problematyką chemii środowisk niewodnych. W latach 1981–1983 brał udział w pracach Komitetu Nauk Chemicznych Polskiej Akademii Nauk, przewodniczył Zespołowi Rzeczoznawców dla Wyższych Szkół Pedagogicznych. Był członkiem Polskiego Towarzystwa Chemicznego i Gdańskiego Towarzystwa Naukowego (w latach 1971–1973 był skarbnikiem). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1976), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1979), tytułem Zasłużony Nauczyciel Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (PRL, 1981) i Medalem 40-lecia PRL (1984).
Żonaty był z Jadwigą (14 I 1922 – 7 II 1998), pochowani w Gdyni Małym Kacku na Cmentarzu Komunalnym przy ul. Spokojnej.
