KOWALCZYS ANDRZEJ PAWEŁ, samorządowiec, radny
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
[[File:Andrzej_Kowalczys.jpg|thumb|Andrzej Kowalczys, 2017]] | [[File:Andrzej_Kowalczys.jpg|thumb|Andrzej Kowalczys, 2017]] | ||
| − | '''ANDRZEJ PAWEŁ KOWALCZYS''' (ur. 16 V 1959 Gdańsk), samorządowiec. Syn Józefa i Ewy z domu Radziun. W 2001 roku ukończył studia licencjackie ze specjalizacją pedagogika resocjalizacyjna w [[GDAŃSKA WYŻSZA SZKOŁA HUMANISTYCZNA| Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej]], w 2004 uzyskał stopień magistra na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytecie Gdańskim]]. W 2006 otrzymał tytuł specjalisty psychoterapii uzależnień i współuzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie. W 2008 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania personelem w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Sopocie, a w 2012 studia menedżerskie w [[WYŻSZA SZKOŁA BANKOWA| Wyższej Szkole Bankowej w Gdańsku]]. Odbył kurs zarządzania projektami PRINCE 2 oraz kursy z zakresu psychologii, pedagogiki i zarządzania. <br/><br/> | + | '''ANDRZEJ PAWEŁ KOWALCZYS''' (ur. 16 V 1959 Gdańsk), samorządowiec, [[RADA MIEJSKA | radny Gdańska]]. Syn Józefa i Ewy z domu Radziun. W 2001 roku ukończył studia licencjackie ze specjalizacją pedagogika resocjalizacyjna w [[GDAŃSKA WYŻSZA SZKOŁA HUMANISTYCZNA| Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej]], w 2004 uzyskał stopień magistra na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytecie Gdańskim]]. W 2006 otrzymał tytuł specjalisty psychoterapii uzależnień i współuzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie. W 2008 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania personelem w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Sopocie, a w 2012 studia menedżerskie w [[WYŻSZA SZKOŁA BANKOWA| Wyższej Szkole Bankowej w Gdańsku]]. Odbył kurs zarządzania projektami PRINCE 2 oraz kursy z zakresu psychologii, pedagogiki i zarządzania. <br/><br/> |
Do 13 XII 1981 roku pracował w Biurze Informacji Prasowej [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI| Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”]]. W latach 1983–1984 był zatrudniony jako doręczyciel telegramów w Poczcie Polskiej w Gdańsku. Od 1985 do 1994 pracował w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych Świetlik, której szefem był [[PŁAŻYŃSKI MACIEJ| Maciej Płażyński]], a w okresie 1997–2001 w Telekomunikacji Polskiej. Do 2010 zatrudniony jako terapeuta w Poradni Leczenia Uzależnień w Sopocie, gdzie współtworzył programy terapeutyczne i profilaktyczne. W latach 2002–2010 pełnił funkcję inspektora, a później pełnomocnika do spraw organizacji pozarządowych Urzędu Miasta w Sopocie. Od 2010 pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego; zastępca dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej do spraw współpracy z organizacjami pozarządowymi. <br/><br/> | Do 13 XII 1981 roku pracował w Biurze Informacji Prasowej [[NIEZALEŻNY SAMORZĄDNY ZWIĄZEK ZAWODOWY „SOLIDARNOŚĆ” REGION GDAŃSKI| Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”]]. W latach 1983–1984 był zatrudniony jako doręczyciel telegramów w Poczcie Polskiej w Gdańsku. Od 1985 do 1994 pracował w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych Świetlik, której szefem był [[PŁAŻYŃSKI MACIEJ| Maciej Płażyński]], a w okresie 1997–2001 w Telekomunikacji Polskiej. Do 2010 zatrudniony jako terapeuta w Poradni Leczenia Uzależnień w Sopocie, gdzie współtworzył programy terapeutyczne i profilaktyczne. W latach 2002–2010 pełnił funkcję inspektora, a później pełnomocnika do spraw organizacji pozarządowych Urzędu Miasta w Sopocie. Od 2010 pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego; zastępca dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej do spraw współpracy z organizacjami pozarządowymi. <br/><br/> | ||
W latach 70. był sympatykiem [[RUCH MŁODEJ POLSKI| Ruchu Młodej Polski]], zatrzymany przez służby PRL za kolportaż ulotek oraz organizację manifestacji opozycji demokratycznej i udział w nich. W pierwszych dniach [[STAN WOJENNY| stanu wojennego]] uczestniczył między innymi w akcji oklejania znakiem NSZZ „Solidarność” czołgów stacjonujących w sąsiedztwie [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]]. 28 IX 1983 roku był w grupie pomagającej [[WAŁĘSA LECH| Lechowi Wałęsie]] przedostać się na stadion [[LECHIA| Lechii Gdańsk]] przy ul. Traugutta, na którym w ramach europejskich rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów odbywał się mecz z Juventusem Turyn, co miało wówczas ogromną wymowę polityczną. <br/><br/> | W latach 70. był sympatykiem [[RUCH MŁODEJ POLSKI| Ruchu Młodej Polski]], zatrzymany przez służby PRL za kolportaż ulotek oraz organizację manifestacji opozycji demokratycznej i udział w nich. W pierwszych dniach [[STAN WOJENNY| stanu wojennego]] uczestniczył między innymi w akcji oklejania znakiem NSZZ „Solidarność” czołgów stacjonujących w sąsiedztwie [[STOCZNIA GDAŃSKA| Stoczni Gdańskiej]]. 28 IX 1983 roku był w grupie pomagającej [[WAŁĘSA LECH| Lechowi Wałęsie]] przedostać się na stadion [[LECHIA| Lechii Gdańsk]] przy ul. Traugutta, na którym w ramach europejskich rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów odbywał się mecz z Juventusem Turyn, co miało wówczas ogromną wymowę polityczną. <br/><br/> | ||
Wersja z 17:33, 4 maj 2021
ANDRZEJ PAWEŁ KOWALCZYS (ur. 16 V 1959 Gdańsk), samorządowiec, radny Gdańska. Syn Józefa i Ewy z domu Radziun. W 2001 roku ukończył studia licencjackie ze specjalizacją pedagogika resocjalizacyjna w Gdańskiej Wyższej Szkole Humanistycznej, w 2004 uzyskał stopień magistra na Uniwersytecie Gdańskim. W 2006 otrzymał tytuł specjalisty psychoterapii uzależnień i współuzależnień w Instytucie Psychologii Zdrowia w Warszawie. W 2008 ukończył studia podyplomowe w zakresie zarządzania personelem w Wyższej Szkole Psychologii Społecznej w Sopocie, a w 2012 studia menedżerskie w Wyższej Szkole Bankowej w Gdańsku. Odbył kurs zarządzania projektami PRINCE 2 oraz kursy z zakresu psychologii, pedagogiki i zarządzania.
Do 13 XII 1981 roku pracował w Biurze Informacji Prasowej Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego (NSZZ) „Solidarność”. W latach 1983–1984 był zatrudniony jako doręczyciel telegramów w Poczcie Polskiej w Gdańsku. Od 1985 do 1994 pracował w Spółdzielni Pracy Usług Wysokościowych Świetlik, której szefem był Maciej Płażyński, a w okresie 1997–2001 w Telekomunikacji Polskiej. Do 2010 zatrudniony jako terapeuta w Poradni Leczenia Uzależnień w Sopocie, gdzie współtworzył programy terapeutyczne i profilaktyczne. W latach 2002–2010 pełnił funkcję inspektora, a później pełnomocnika do spraw organizacji pozarządowych Urzędu Miasta w Sopocie. Od 2010 pracownik Urzędu Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego; zastępca dyrektora Regionalnego Ośrodka Polityki Społecznej do spraw współpracy z organizacjami pozarządowymi.
W latach 70. był sympatykiem Ruchu Młodej Polski, zatrzymany przez służby PRL za kolportaż ulotek oraz organizację manifestacji opozycji demokratycznej i udział w nich. W pierwszych dniach stanu wojennego uczestniczył między innymi w akcji oklejania znakiem NSZZ „Solidarność” czołgów stacjonujących w sąsiedztwie Stoczni Gdańskiej. 28 IX 1983 roku był w grupie pomagającej Lechowi Wałęsie przedostać się na stadion Lechii Gdańsk przy ul. Traugutta, na którym w ramach europejskich rozgrywek o Puchar Zdobywców Pucharów odbywał się mecz z Juventusem Turyn, co miało wówczas ogromną wymowę polityczną.
Od grudnia 2010 do maja 2011 roku był członkiem Rady Nadzorczej Lechii Gdańsk. Wraz z Gdańską Fundacją Dobroczynności był pomysłodawcą i organizatorem pomorskich turniejów dzikich drużyn „Do Przerwy 0:1”, wydarzenia uznanego w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego” za najlepszą imprezę sportowo-rekreacyjną w 2011 oraz uhonorowanego Nagrodą Prezydenta Miasta Gdańska w 2017 roku.
W latach 2014–2018 był radnym Gdańska z listy Platformy Obywatelskiej (PO). Zasiadał w Komisji Edukacji oraz Komisji Spraw Społecznych i Ochrony Zdrowia. Z listy Koalicji Obywatelskiej (PO i Nowoczesna) wybrany ponownie na radnego w 2018 roku, członek Komisji Edukacji oraz Komisji Rodziny i Polityki Społecznej.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2011), medalem „Pro Patria” (2012), uhonorowany medalami okolicznościowymi przez Stowarzyszenie Rodzina Katyńska, Związek Byłych Więźniów Obozów Koncentracyjnych i Więźniów Politycznych, Ruch Młodej Polski oraz Światowy Związek Żołnierzy Armii Krajowej. Przez Zarząd Główny Związku Byłych Więźniów Politycznych został odznaczony Złotą Odznaką Honorową. Był nominowany do nagrody Osobowość Roku 2016 w plebiscycie „Dziennika Bałtyckiego”, w 2016 i 2017 roku został uznany za najlepszego samorządowca województwa pomorskiego przez czytelników „Portalu Samorządowego”.
Od 1990 roku kapitan drużyny piłkarskiej Politycy i Przyjaciele.
Od 2007 żonaty z Magdaleną z domu Urban, ojciec Marty (ur. 1988) oraz Antoniny (ur. 2013).
