CHLEBNICKA, ulica
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File: Chlebnicka_koniec_XIX.jpg |thumb| Ulica Chlebnicka, koniec XIX wieku]] |
[[File:1_Chlebnicka.png|thumb|Ulica Chlebnicka około 1910]] | [[File:1_Chlebnicka.png|thumb|Ulica Chlebnicka około 1910]] | ||
[[File:Ulica Chlebnicka, lata 30. XX wieku.JPG|thumb|Ulica Chlebnicka, lata 30.<br/>XX wieku]] | [[File:Ulica Chlebnicka, lata 30. XX wieku.JPG|thumb|Ulica Chlebnicka, lata 30.<br/>XX wieku]] | ||
| + | [[File:Dom Schlieffów.jpg|thumb|Fasada tzw. domu Schlieffów (Chlebnicka 14), przeniesiona na Wyspę Pawią w Berlinie]] | ||
[[File:Chlebnicka_ulica.jpg|thumb|Brama Chlebnicka i ul. Chlebnicka (widoczny biały szczyt [[DOM ANGIELSKI | Domu Angielskiego]]), lata 80. XX wieku]] | [[File:Chlebnicka_ulica.jpg|thumb|Brama Chlebnicka i ul. Chlebnicka (widoczny biały szczyt [[DOM ANGIELSKI | Domu Angielskiego]]), lata 80. XX wieku]] | ||
[[File:Kamienice przy ul. Chlebnickiej - siedziba Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych i Dom Studenta.JPG|thumb|Kamienice przy ul. Chlebnickiej: siedziba Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych<br/>i Dom Studenta]] | [[File:Kamienice przy ul. Chlebnickiej - siedziba Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych i Dom Studenta.JPG|thumb|Kamienice przy ul. Chlebnickiej: siedziba Wydziału Grafiki Akademii Sztuk Pięknych<br/>i Dom Studenta]] | ||
Wersja z 18:47, 7 kwi 2021
XX wieku
i Dom Studenta
CHLEBNICKA, ulica Głównego Miasta, od strony Motławy zamknięta Bramą Chlebnicką. W roku 1337 nazywana platea pistorum, czyli Piekarzy (Piekarska), w 1382 platea panum, czyli Chlebowa, do roku 1945 Brotbänkengasse, czyli Ław Chlebowych. Do połowy XV wieku nazwą obejmowano nie tylko obecną ul. Chlebnicką, ale i ul. Piwną (obecnie granicę stanowi skrzyżowanie z ul. Kramarską). W okolicy obecnej ul. Kleszej (na zapleczu Dworu Artusa) funkcjonował tzw. Mittelmarkt (Targ Środkowy), w XIV–XVI wieku miejsce sprzedaży pieczywa i wyrobów cukierniczych ( ławy chlebowe), od roku 1574 zwany Schnüffelmarkt ( Targ Wąchany).
Początkowo pierzeję południową tworzyły zabudowania oficyn przechodnich parceli Długiego Targu, stopniowo zabudowywane kamieniczkami. W XVI–XVIII wieku piwnice kamieniczek położonych bliżej Bramy Chlebnickiej pełniły także funkcję magazynów dla towarów wyładowywanych na brzegu Motławy. Kamienica pod nr. 1 od 1453 roku była własnością miasta i domem ławników. Z kamienic wyróżniał się tzw. Dom Angielski (nr 16) i zwłaszcza pod nr. 14 tzw. dom Schlieffów (od wywodzącej się z Kołobrzegu rodziny właścicieli z lat 1616–1752), ze wzniesioną około roku 1520 późnogotycką fasadą, jedyny znany z terenu Gdańska przykład domu gotyckiego o kamiennej dekoracji fasady. Ze względu na zły stan techniczny i odrzucenie w 1822 roku przez władze miasta Gdańska propozycji sfinansowania remontu kamienicy z chwilą przystąpienia do rozbiórki nadprezydent prowincji Heinrich von Schön zaproponował nabycie jej fasady królowi pruskiemu Fryderykowi Wilhelmowi III. Fasadę (287 elementów kamieniarki, 3700 kg) rozebrano i drogą wodną przetransportowano do rezydencji królów pruskich w Poczdamie. Tam w roku 1825 zestawiona została w zespole pałacu na Wyspie Pawiej (Schloß Pfaueninsel) na Haweli w Berlinie i jako tzw. Dom Gdański stanowi do dziś jedno ze skrzydeł tzw. Domu Rycerskiego (Kavalierhaus). Dawna (pod nr. 2) szkoła powszechna dla dziewcząt 1 IV 1879 stała się siedzibą państwową Urzędu Stanu Cywilnego (Standesamt) dla miasta Gdańska, po powstaniu jego filii dzielnicowych w latach 1911–1945 przeznaczonego dla mieszkańców centrum miasta.
Podczas odbudowy w latach 70. XX wieku zespołu domów (nr. 13 –16), z przeznaczeniem na dom studencki Akademii Sztuk Pięknych, stworzono kopię pierwotnej fasady. 18 XII 1979 otwarto pod nr 9/10 bar bistro „U Szkota”, (barek, salka na piętrze) na 31 miejsc, prowadzony przez WSS „Społem”. Jako jedna z niewielu ulic zachowała przedproża (za wylotem ul. Kuśnierskiej). Zachowały się też autentyczne fasady kamienic nr 1 (z 1572, ostatni dom wyremontowany w Głównym Mieście w 1941, przed zniszczeniami II wojny światowej), nr 15 (z 1644), nr 24 (około 1570).
