SŁOMIANKO PAWEŁ, profesor, Instytut Morski
(dodanie logotypów) |
(uzupelnienie LM (27.03.2020)) |
||
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''PAWEŁ SŁOMIANKO''' (23 I 1910 Piotrogród (Sankt Petersburg) – 14 IV 1989 Gdańsk), naukowiec, specjalista w dziedzinie hydrotechniki, dynamiki morza oraz badań procesów brzegowych. Syn Eliasza i Lidii z domu Reder. Od 1921 roku w Polsce, do 1939 mieszkał w Sulejówku. W 1929 został absolwentem gimnazjum humanistycznego w Warszawie. Studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej ukończył w 1937 roku jako magister inżynier budownictwa wodnego. W latach 1937–1938 budował port rzeczny w Warszawie, pracował w tamtejszym Zarządzie Wodnym, przygotował projekt dworca żeglugi rzecznej na Wiśle (niezrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej). W latach 1938–1939 był zatrudniony w warszawskiej firmie inżynieryjno-budowlanej Konstanty Rudzki i s-ka jako projektant mostów, współprojektował zaporę wodną na Dunajcu w Rożnowie. W czasie II wojny światowej pracował w prywatnych przedsiębiorstwach budowlanych w Warszawie, Dęblinie, Mińsku Mazowieckim, Woli Osieckiej i Tarnobrzegu.<br/><br/> | '''PAWEŁ SŁOMIANKO''' (23 I 1910 Piotrogród (Sankt Petersburg) – 14 IV 1989 Gdańsk), naukowiec, specjalista w dziedzinie hydrotechniki, dynamiki morza oraz badań procesów brzegowych. Syn Eliasza i Lidii z domu Reder. Od 1921 roku w Polsce, do 1939 mieszkał w Sulejówku. W 1929 został absolwentem gimnazjum humanistycznego w Warszawie. Studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej ukończył w 1937 roku jako magister inżynier budownictwa wodnego. W latach 1937–1938 budował port rzeczny w Warszawie, pracował w tamtejszym Zarządzie Wodnym, przygotował projekt dworca żeglugi rzecznej na Wiśle (niezrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej). W latach 1938–1939 był zatrudniony w warszawskiej firmie inżynieryjno-budowlanej Konstanty Rudzki i s-ka jako projektant mostów, współprojektował zaporę wodną na Dunajcu w Rożnowie. W czasie II wojny światowej pracował w prywatnych przedsiębiorstwach budowlanych w Warszawie, Dęblinie, Mińsku Mazowieckim, Woli Osieckiej i Tarnobrzegu.<br/><br/> | ||
Od 1945 roku przebywał w Gdańsku. W latach 1945–1947 pracował w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW| Biurze Odbudowy Portów]] jako kierownik Oddziału Hydrotechnicznego Wydziału Projektów i Konstrukcji, w 1947 był kierownikiem Pracowni Hydrotechniki w Głównym Urzędzie Morskim w Gdańsku, od 1948 do 1949 zatrudniony w Urzędzie Morskim. W latach 1948–1958 pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]], od 1954 na stanowisku docenta. W 1949 był współorganizatorem Działu Budownictwa Morskiego w zakładanym Morskim Instytucie Technicznym w Gdańsku (od 1954 [[INSTYTUT MORSKI| Instytut Morski]]), gdzie pracował w latach 1951–1989 i gdzie w 1961 uzyskał doktorat. Od 1964 profesor nadzwyczajny, od 1971 profesor zwyczajny. Współorganizował (z prof. Piotrem Szawernowskim) Zakład Hydrotechniki Morskiej w Instytucie Morskim, w latach 1964–1975 był kolejno kierownikiem Pracowni Ochrony Brzegów Morskich, Zakładu Technicznej Eksploatacji Portów i Ochrony Brzegów, Hydrotechniki Morskiej. Opracował liczne projekty odbudowy nabrzeży i falochronów portowych, między innymi portów w Gdańsku i Gdyni, brał udział w pracach przedinwestycyjnych (nierzadko nimi kierował) dotyczących wybrzeża morskiego i portów morskich, między innymi [[PORT PÓŁNOCNY| Portu Północnego]] (od 1968). Od 1975 roku na emeryturze. | Od 1945 roku przebywał w Gdańsku. W latach 1945–1947 pracował w [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW| Biurze Odbudowy Portów]] jako kierownik Oddziału Hydrotechnicznego Wydziału Projektów i Konstrukcji, w 1947 był kierownikiem Pracowni Hydrotechniki w Głównym Urzędzie Morskim w Gdańsku, od 1948 do 1949 zatrudniony w Urzędzie Morskim. W latach 1948–1958 pracownik [[POLITECHNIKA GDAŃSKA| Politechniki Gdańskiej]], od 1954 na stanowisku docenta. W 1949 był współorganizatorem Działu Budownictwa Morskiego w zakładanym Morskim Instytucie Technicznym w Gdańsku (od 1954 [[INSTYTUT MORSKI| Instytut Morski]]), gdzie pracował w latach 1951–1989 i gdzie w 1961 uzyskał doktorat. Od 1964 profesor nadzwyczajny, od 1971 profesor zwyczajny. Współorganizował (z prof. Piotrem Szawernowskim) Zakład Hydrotechniki Morskiej w Instytucie Morskim, w latach 1964–1975 był kolejno kierownikiem Pracowni Ochrony Brzegów Morskich, Zakładu Technicznej Eksploatacji Portów i Ochrony Brzegów, Hydrotechniki Morskiej. Opracował liczne projekty odbudowy nabrzeży i falochronów portowych, między innymi portów w Gdańsku i Gdyni, brał udział w pracach przedinwestycyjnych (nierzadko nimi kierował) dotyczących wybrzeża morskiego i portów morskich, między innymi [[PORT PÓŁNOCNY| Portu Północnego]] (od 1968). Od 1975 roku na emeryturze. | ||
| − | Autor i współautor publikacji na temat inżynierii brzegowej, oddziaływania falowania na brzeg morski, skuteczności ochrony brzegów morskich przy użyciu różnych rodzajów budowli morskich, w tym Studium zapiaszczania ujścia Wisły pod | + | Autor i współautor publikacji na temat inżynierii brzegowej, oddziaływania falowania na brzeg morski, skuteczności ochrony brzegów morskich przy użyciu różnych rodzajów budowli morskich, w tym Studium zapiaszczania ujścia Wisły pod Świbnem. Wytyczne do badań nad generalną koncepcją ochrony brzegów (1968). Tłumacz fachowej literatury technicznej z języka niemieckiego i rosyjskiego, a także poezji rosyjskiej.<br/><br/> |
W latach 1961–1989 był członkiem (również honorowym) Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN), Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE| Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Polskiego Towarzystwa Meteorologicznego i Hydrologicznego, od 1967 Polskiego Towarzystwa Geofizycznego. Zasiadał w Radzie Naukowej [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU| Instytutu Budownictwa Wodnego PAN]] oraz Instytutu Morskiego. W 1970 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.<br/><br/> | W latach 1961–1989 był członkiem (również honorowym) Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN), Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE| Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Polskiego Towarzystwa Meteorologicznego i Hydrologicznego, od 1967 Polskiego Towarzystwa Geofizycznego. Zasiadał w Radzie Naukowej [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU| Instytutu Budownictwa Wodnego PAN]] oraz Instytutu Morskiego. W 1970 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.<br/><br/> | ||
Był żonaty z Ireną z domu Fiłonik (21 V 1919 – 24 XII 2013), pozostawił córki Marię Winnicką (ur. 9 IX 1940 Sulejówek) i Małgorzatę Słomianko-Wasilewską (ur. 19 VIII 1950 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Był żonaty z Ireną z domu Fiłonik (21 V 1919 – 24 XII 2013), pozostawił córki Marię Winnicką (ur. 9 IX 1940 Sulejówek) i Małgorzatę Słomianko-Wasilewską (ur. 19 VIII 1950 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 16:15, 27 mar 2020
PAWEŁ SŁOMIANKO (23 I 1910 Piotrogród (Sankt Petersburg) – 14 IV 1989 Gdańsk), naukowiec, specjalista w dziedzinie hydrotechniki, dynamiki morza oraz badań procesów brzegowych. Syn Eliasza i Lidii z domu Reder. Od 1921 roku w Polsce, do 1939 mieszkał w Sulejówku. W 1929 został absolwentem gimnazjum humanistycznego w Warszawie. Studia wyższe na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Warszawskiej ukończył w 1937 roku jako magister inżynier budownictwa wodnego. W latach 1937–1938 budował port rzeczny w Warszawie, pracował w tamtejszym Zarządzie Wodnym, przygotował projekt dworca żeglugi rzecznej na Wiśle (niezrealizowany z powodu wybuchu II wojny światowej). W latach 1938–1939 był zatrudniony w warszawskiej firmie inżynieryjno-budowlanej Konstanty Rudzki i s-ka jako projektant mostów, współprojektował zaporę wodną na Dunajcu w Rożnowie. W czasie II wojny światowej pracował w prywatnych przedsiębiorstwach budowlanych w Warszawie, Dęblinie, Mińsku Mazowieckim, Woli Osieckiej i Tarnobrzegu.
Od 1945 roku przebywał w Gdańsku. W latach 1945–1947 pracował w Biurze Odbudowy Portów jako kierownik Oddziału Hydrotechnicznego Wydziału Projektów i Konstrukcji, w 1947 był kierownikiem Pracowni Hydrotechniki w Głównym Urzędzie Morskim w Gdańsku, od 1948 do 1949 zatrudniony w Urzędzie Morskim. W latach 1948–1958 pracownik Politechniki Gdańskiej, od 1954 na stanowisku docenta. W 1949 był współorganizatorem Działu Budownictwa Morskiego w zakładanym Morskim Instytucie Technicznym w Gdańsku (od 1954 Instytut Morski), gdzie pracował w latach 1951–1989 i gdzie w 1961 uzyskał doktorat. Od 1964 profesor nadzwyczajny, od 1971 profesor zwyczajny. Współorganizował (z prof. Piotrem Szawernowskim) Zakład Hydrotechniki Morskiej w Instytucie Morskim, w latach 1964–1975 był kolejno kierownikiem Pracowni Ochrony Brzegów Morskich, Zakładu Technicznej Eksploatacji Portów i Ochrony Brzegów, Hydrotechniki Morskiej. Opracował liczne projekty odbudowy nabrzeży i falochronów portowych, między innymi portów w Gdańsku i Gdyni, brał udział w pracach przedinwestycyjnych (nierzadko nimi kierował) dotyczących wybrzeża morskiego i portów morskich, między innymi Portu Północnego (od 1968). Od 1975 roku na emeryturze.
Autor i współautor publikacji na temat inżynierii brzegowej, oddziaływania falowania na brzeg morski, skuteczności ochrony brzegów morskich przy użyciu różnych rodzajów budowli morskich, w tym Studium zapiaszczania ujścia Wisły pod Świbnem. Wytyczne do badań nad generalną koncepcją ochrony brzegów (1968). Tłumacz fachowej literatury technicznej z języka niemieckiego i rosyjskiego, a także poezji rosyjskiej.
W latach 1961–1989 był członkiem (również honorowym) Komitetu Badań Morza Polskiej Akademii Nauk (PAN), Polskiego Towarzystwa Geofizycznego, Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Polskiego Towarzystwa Meteorologicznego i Hydrologicznego, od 1967 Polskiego Towarzystwa Geofizycznego. Zasiadał w Radzie Naukowej Instytutu Budownictwa Wodnego PAN oraz Instytutu Morskiego. W 1970 roku został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski.
Był żonaty z Ireną z domu Fiłonik (21 V 1919 – 24 XII 2013), pozostawił córki Marię Winnicką (ur. 9 IX 1940 Sulejówek) i Małgorzatę Słomianko-Wasilewską (ur. 19 VIII 1950 Gdańsk). Pochowany na cmentarzu komunalnym w Sopocie.
