TEJCHMAN-KONARZEWSKI ANDRZEJ, profesor Politechniki Gdańskiej
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
'''ANDRZEJ TEJCHMAN-KONARZEWSKI''' (15 I 1933 Warszawa – 5 XI 2004 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny hydrotechniki i geotechniki. Syn Jana (29 X 1893 – 15 VIII 1956) i Zofii (16 XII 1897 – 27 X 1953) z domu Zdanowicz. W 1951 roku uzyskał maturę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni. W 1956 ukończył studia wyższe na Wydziale Budownictwa Wodnego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), magister inżynier hydrotechnik ze specjalnością budownictwo morskie. W latach 1956–2004 pracownik PG, 1958–1963 zatrudniony także w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN). <br/><br/> | '''ANDRZEJ TEJCHMAN-KONARZEWSKI''' (15 I 1933 Warszawa – 5 XI 2004 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny hydrotechniki i geotechniki. Syn Jana (29 X 1893 – 15 VIII 1956) i Zofii (16 XII 1897 – 27 X 1953) z domu Zdanowicz. W 1951 roku uzyskał maturę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni. W 1956 ukończył studia wyższe na Wydziale Budownictwa Wodnego [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), magister inżynier hydrotechnik ze specjalnością budownictwo morskie. W latach 1956–2004 pracownik PG, 1958–1963 zatrudniony także w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN). <br/><br/> | ||
| − | Odbył staże w Duńskim Instytucie Geotechniki w Kopenhadze (1968–1969) oraz na uniwersytetach w Birmingham (1974), Karlsruhe i Aachen. W 1965 roku uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Wodnego PG, od 1970 na stanowisku docenta, od 1971 doktor habilitowany, od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–1975 był pełnomocnikiem rektora PG do spraw współpracy z zagranicą. W okresie 1975–1978 zastępca dyrektora do spraw naukowo-badawczych, 1978–1981 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 dziekan Wydziału Hydrotechniki. W latach 1975–1976 był również kierownikiem Studium Podyplomowego Inżynieria Morska. <br/><br/> | + | Odbył staże w Duńskim Instytucie Geotechniki w Kopenhadze (1968–1969) oraz na uniwersytetach w Birmingham (1974), Karlsruhe i Akwizgranie (Aachen). W 1965 roku uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Wodnego PG, od 1970 na stanowisku docenta, od 1971 doktor habilitowany, od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–1975 był pełnomocnikiem rektora PG do spraw współpracy z zagranicą. W okresie 1975–1978 zastępca dyrektora do spraw naukowo-badawczych, 1978–1981 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 dziekan Wydziału Hydrotechniki. W latach 1975–1976 był również kierownikiem Studium Podyplomowego Inżynieria Morska. <br/><br/> |
Współtwórca polskiej szkoły naukowej w zakresie geotechniki oraz budownictwa morskiego, twórca polskiej szkoły fundamentowania na palach, metod obliczeniowych dotyczących nośności i osiadań pali, opracowania metody prognozy stateczności i ochrony klifów. Autor i współautor publikacji w języku polskim i w językach obcych, między innymi pięciu skryptów i czterech monografii, w tym z [[DEMBICKI EUGENIUSZ WIESŁAW | Eugeniuszem Dembickim]] ''Wybrane zagadnienia fundamentowania budowli hydrotechnicznych'' (1974), a także ekspertyz. Współtwórca patentu i normy PN-83/B-02482: „Fundamenty budowlane. Nośność pali i fundamentów palowych”. Projektant i współprojektant fundamentowania konstrukcji, między innymi w Gdańsku: [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]], [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], [[MOST III TYSIĄCLECIA IM. JANA PAWŁA II | Mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II]], [[MOLO | mola w Brzeźnie]], Zakładu Produkcji Kruszyw Popiołopozytowych POLLYTAG, a także terminali: gazu płynnego, słodowego, zbożowego. <br/><br/> | Współtwórca polskiej szkoły naukowej w zakresie geotechniki oraz budownictwa morskiego, twórca polskiej szkoły fundamentowania na palach, metod obliczeniowych dotyczących nośności i osiadań pali, opracowania metody prognozy stateczności i ochrony klifów. Autor i współautor publikacji w języku polskim i w językach obcych, między innymi pięciu skryptów i czterech monografii, w tym z [[DEMBICKI EUGENIUSZ WIESŁAW | Eugeniuszem Dembickim]] ''Wybrane zagadnienia fundamentowania budowli hydrotechnicznych'' (1974), a także ekspertyz. Współtwórca patentu i normy PN-83/B-02482: „Fundamenty budowlane. Nośność pali i fundamentów palowych”. Projektant i współprojektant fundamentowania konstrukcji, między innymi w Gdańsku: [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]], [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]], [[MOST III TYSIĄCLECIA IM. JANA PAWŁA II | Mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II]], [[MOLO | mola w Brzeźnie]], Zakładu Produkcji Kruszyw Popiołopozytowych POLLYTAG, a także terminali: gazu płynnego, słodowego, zbożowego. <br/><br/> | ||
Przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Komitetu Geotechniki (1985–1999), Komitetu Badań Morza PAN (1987–1995), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaników Gruntów i Geotechniki. Redaktor naczelny „Archiwum Hydrotechniki” PAN (1965–1990). Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]: 1971–1973 sekretarz, 1975–1977 przewodniczący, 1977–1979 skarbnik Wydziału IV – Nauki Techniczne, 1979–1981 członek zarządu. <br/><br/> | Przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Komitetu Geotechniki (1985–1999), Komitetu Badań Morza PAN (1987–1995), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaników Gruntów i Geotechniki. Redaktor naczelny „Archiwum Hydrotechniki” PAN (1965–1990). Członek [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]: 1971–1973 sekretarz, 1975–1977 przewodniczący, 1977–1979 skarbnik Wydziału IV – Nauki Techniczne, 1979–1981 członek zarządu. <br/><br/> | ||
Wyróżniony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1988), medalem Uniwersytetu Technicznego Kaiserslautern w Niemczech (1999). <br/><br/> | Wyróżniony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1988), medalem Uniwersytetu Technicznego Kaiserslautern w Niemczech (1999). <br/><br/> | ||
Pochowany na cmentarzu w Gdyni-Witominie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na cmentarzu w Gdyni-Witominie. {{author: WP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 17:13, 29 wrz 2019
ANDRZEJ TEJCHMAN-KONARZEWSKI (15 I 1933 Warszawa – 5 XI 2004 Gdańsk), naukowiec, specjalista z dziedziny hydrotechniki i geotechniki. Syn Jana (29 X 1893 – 15 VIII 1956) i Zofii (16 XII 1897 – 27 X 1953) z domu Zdanowicz. W 1951 roku uzyskał maturę w I Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym w Gdyni. W 1956 ukończył studia wyższe na Wydziale Budownictwa Wodnego Politechniki Gdańskiej (PG), magister inżynier hydrotechnik ze specjalnością budownictwo morskie. W latach 1956–2004 pracownik PG, 1958–1963 zatrudniony także w Instytucie Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN).
Odbył staże w Duńskim Instytucie Geotechniki w Kopenhadze (1968–1969) oraz na uniwersytetach w Birmingham (1974), Karlsruhe i Akwizgranie (Aachen). W 1965 roku uzyskał doktorat na Wydziale Budownictwa Wodnego PG, od 1970 na stanowisku docenta, od 1971 doktor habilitowany, od 1978 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1989 profesor zwyczajny. W latach 1969–1975 był pełnomocnikiem rektora PG do spraw współpracy z zagranicą. W okresie 1975–1978 zastępca dyrektora do spraw naukowo-badawczych, 1978–1981 dyrektor Instytutu Hydrotechniki, 1984–1990 dziekan Wydziału Hydrotechniki. W latach 1975–1976 był również kierownikiem Studium Podyplomowego Inżynieria Morska.
Współtwórca polskiej szkoły naukowej w zakresie geotechniki oraz budownictwa morskiego, twórca polskiej szkoły fundamentowania na palach, metod obliczeniowych dotyczących nośności i osiadań pali, opracowania metody prognozy stateczności i ochrony klifów. Autor i współautor publikacji w języku polskim i w językach obcych, między innymi pięciu skryptów i czterech monografii, w tym z Eugeniuszem Dembickim Wybrane zagadnienia fundamentowania budowli hydrotechnicznych (1974), a także ekspertyz. Współtwórca patentu i normy PN-83/B-02482: „Fundamenty budowlane. Nośność pali i fundamentów palowych”. Projektant i współprojektant fundamentowania konstrukcji, między innymi w Gdańsku: Portu Północnego, Stoczni Gdańskiej, Mostu III Tysiąclecia im. Jana Pawła II, mola w Brzeźnie, Zakładu Produkcji Kruszyw Popiołopozytowych POLLYTAG, a także terminali: gazu płynnego, słodowego, zbożowego.
Przewodniczący gdańskiego oddziału Polskiego Komitetu Geotechniki (1985–1999), Komitetu Badań Morza PAN (1987–1995), Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN, Międzynarodowego Stowarzyszenia Mechaników Gruntów i Geotechniki. Redaktor naczelny „Archiwum Hydrotechniki” PAN (1965–1990). Członek Gdańskiego Towarzystwa Naukowego: 1971–1973 sekretarz, 1975–1977 przewodniczący, 1977–1979 skarbnik Wydziału IV – Nauki Techniczne, 1979–1981 członek zarządu.
Wyróżniony między innymi Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1980), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1998), Złotym Krzyżem Zasługi (1977), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1988), medalem Uniwersytetu Technicznego Kaiserslautern w Niemczech (1999).
Pochowany na cmentarzu w Gdyni-Witominie.
