BOROWSKI JAN, architekt, konserwator zabytków
(dodanie fotografii) |
D.Majewska (dyskusja | edycje) |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | [[File: | + | [[File:Borowski_Jan.jpg|thumb|Jan Borowski]] |
'''JAN BOROWSKI''' (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W roku 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kierownik biura architektonicznego) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i osiedla urzędniczo-robotnicze. Od roku 1924 pracował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, od 15 XII 1939 docent. Od roku 1929 równolegle wykładał na Wydziale Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945 roku. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kościele św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od roku 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 roku oceniał zniszczenia zabytków Wrocławia. Od 15 X 1945 w Gdańsku, podjął pracę jako kierownik Katedry Historii Architektury Powszechnej [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]]. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od roku 1950 wykładał równolegle historię architektury w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 roku pierwszy po II wojnie światowej wojewódzki konserwator Gdańska. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gdańska i województwa przewidzianych do ochrony; w latach 1947–1950 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gdański oddział [[PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW | Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków]]. Opracował autorskie projekty architektoniczne i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gdańsku, w tym m.in. [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (odbudowa sklepień i dachów), [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] (odbudowa bryły i projekt hełmu), [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]] (odbudowa po zniszczeniach), [[KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY | kościoła św. Elżbiety]] (projekt konserwacji i odbudowy), [[BRAMA ZIELONA | Bramy Zielonej]] (projekt odbudowy), [[WIELKA ZBROJOWNIA | Wielkiej Zbrojowni]] (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z [[TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD | Leopoldem Taraszkiewiczem]] był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cmentarzu w Oliwie ([[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarze w Oliwie]]). {{author: JAC}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | '''JAN BOROWSKI''' (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W roku 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kierownik biura architektonicznego) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i osiedla urzędniczo-robotnicze. Od roku 1924 pracował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, od 15 XII 1939 docent. Od roku 1929 równolegle wykładał na Wydziale Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945 roku. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kościele św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od roku 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 roku oceniał zniszczenia zabytków Wrocławia. Od 15 X 1945 w Gdańsku, podjął pracę jako kierownik Katedry Historii Architektury Powszechnej [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]]. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od roku 1950 wykładał równolegle historię architektury w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ([[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU | Akademia Sztuk Pięknych]]). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 roku pierwszy po II wojnie światowej wojewódzki konserwator Gdańska. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gdańska i województwa przewidzianych do ochrony; w latach 1947–1950 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gdański oddział [[PRZEDSIĘBIORSTWO PAŃSTWOWE PRACOWNIE KONSERWACJI ZABYTKÓW | Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków]]. Opracował autorskie projekty architektoniczne i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gdańsku, w tym m.in. [[KOŚCIÓŁ WNIEBOWZIĘCIA NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY | kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny]] (odbudowa sklepień i dachów), [[RATUSZ GŁÓWNEGO MIASTA | Ratusza Głównego Miasta]] (odbudowa bryły i projekt hełmu), [[KAPLICA KRÓLEWSKA I PLEBANIA KOŚCIOŁA NMP | Kaplicy Królewskiej]] (odbudowa po zniszczeniach), [[KOŚCIÓŁ ŚW. ELŻBIETY | kościoła św. Elżbiety]] (projekt konserwacji i odbudowy), [[BRAMA ZIELONA | Bramy Zielonej]] (projekt odbudowy), [[WIELKA ZBROJOWNIA | Wielkiej Zbrojowni]] (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z [[TARASZKIEWICZ LEOPOLD WITOLD | Leopoldem Taraszkiewiczem]] był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cmentarzu w Oliwie ([[CMENTARZE W OLIWIE | cmentarze w Oliwie]]). {{author: JAC}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 14:29, 6 sty 2016
JAN BOROWSKI (25 II 1890 Petersburg – 25 X 1966 Gdańsk), architekt, konserwator zabytków. W roku 1917 ukończył studia w Dziale Architektury Instytutu Inżynierów Cywilnych w Petersburgu, pracował w zakładach amunicyjnych (jako kierownik biura architektonicznego) w Nikołajewie (gubernia chersońska). Od 1920 w Starachowicach projektował warsztaty dla fabryki amunicji i osiedla urzędniczo-robotnicze. Od roku 1924 pracował na Wydziale Sztuk Pięknych uniwersytetu w Wilnie, od 15 XII 1939 docent. Od roku 1929 równolegle wykładał na Wydziale Budowlanym Państwowej Szkoły Technicznej w Wilnie, gdzie pracował nieprzerwanie do 1 VI 1945 roku. Zaprojektował wiele kościołów na Wileńszczyźnie (m.in. w Nowej Wilejce i Solecznikach), szkół, pomników, prowadził prace konserwatorskie m.in. w kościele św. Kazimierza i w Ostrej Bramie w Wilnie, w zamkach w Wilnie, Trokach i Krewie. Od roku 1934 powierzono mu adaptację i rekonstrukcję obiektów w Zułowie, majątku Józefa Piłsudskiego, z przeznaczeniem na Muzeum Pamięci Narodowej. 16 VIII 1945 podjął pracę w Warszawie jako konserwator w Państwowej Pracowni Konserwacji Zabytków Architektury. Od sierpnia do września 1945 roku oceniał zniszczenia zabytków Wrocławia. Od 15 X 1945 w Gdańsku, podjął pracę jako kierownik Katedry Historii Architektury Powszechnej Politechniki Gdańskiej. Prowadził wykłady z historii architektury, od 1953 z konserwacji zabytków. Od roku 1950 wykładał równolegle historię architektury w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych ( Akademia Sztuk Pięknych). Od marca 1946 do rezygnacji 30 IV 1951 roku pierwszy po II wojnie światowej wojewódzki konserwator Gdańska. Opracował pierwszy powojenny rejestr zabytków Gdańska i województwa przewidzianych do ochrony; w latach 1947–1950 utworzył pracownie konserwatorskie, późniejszy gdański oddział Przedsiębiorstwa Państwowego Pracownie Konserwacji Zabytków. Opracował autorskie projekty architektoniczne i prowadził nadzór nad odbudową i pracami konserwatorskimi w Gdańsku, w tym m.in. kościoła Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny (odbudowa sklepień i dachów), Ratusza Głównego Miasta (odbudowa bryły i projekt hełmu), Kaplicy Królewskiej (odbudowa po zniszczeniach), kościoła św. Elżbiety (projekt konserwacji i odbudowy), Bramy Zielonej (projekt odbudowy), Wielkiej Zbrojowni (projekt odbudowy na potrzeby muzeum miejskiego). Do jego zasług należy zabezpieczenie ruin zamku w Malborku. Z Leopoldem Taraszkiewiczem był autorem projektu budowy (ukończonej 1961) nowego kościoła Najświętszego Serca Pana Jezusa w Gdyni. Pochowany na cmentarzu w Oliwie ( cmentarze w Oliwie).
