SERAFITKI
m |
|||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{paper}} | {{paper}} | ||
| − | '''SERAFITKI''', inaczej Córki Matki Bożej Bolesnej, zgromadzenie, początkowo tzw. bezhabitowe, założone w 1881 roku w zaborze rosyjskim przez bł. Honorata Koźmińskiego oraz matkę Małgorzatę Szewczyk. Od roku 1891 – habitowe (w Galicji), zatwierdzone ostatecznie w 1953. Powołane z zadaniem odrodzenia religijnego i moralnego narodu, zajmowały się głównie opieką nad ludźmi niesamodzielnymi, chorymi, bezdomnymi, niepełnosprawnymi, jak również pracowały jako katechetki, kancelistki, zakrystianki i organistki w parafiach. W Gdańsku od 1947 roku, w miejsce [[BOROMEUSZKI | boromeuszek]], w parafii przy [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NMP | kościele Niepokalanego Poczęcia | + | '''SERAFITKI''', inaczej Córki Matki Bożej Bolesnej, zgromadzenie, początkowo tzw. bezhabitowe, założone w 1881 roku w zaborze rosyjskim przez bł. Honorata Koźmińskiego oraz matkę Małgorzatę Szewczyk. Od roku 1891 – habitowe (w Galicji), zatwierdzone ostatecznie w 1953. Powołane z zadaniem odrodzenia religijnego i moralnego narodu, zajmowały się głównie opieką nad ludźmi niesamodzielnymi, chorymi, bezdomnymi, niepełnosprawnymi, jak również pracowały jako katechetki, kancelistki, zakrystianki i organistki w parafiach. W Gdańsku od 1947 roku, w miejsce [[BOROMEUSZKI | boromeuszek]], w parafii przy [[KOŚCIÓŁ NIEPOKALANEGO POCZĘCIA NMP | kościele Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny]] przy ul. Łąkowej. Prowadziły tu przedszkole Caritasu (ul. Łąkowa 4) do czasu przejęcia przez państwo (budynek zlikwidowano podczas przebudowy ulicy). Do 1967 pozostawały na Dolnym Mieście, katechizując i wspomagając pracę kancelarii parafialnej. W 1967 przeniosły się na Żabiankę i zamieszkały w bloku przy ul. Wejhera, podejmując pracę na rzecz parafii przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. ANTONIEGO PADEWSKIEGO (Brzeźno) | kościele św. Antoniego w Brzeźnie]] oraz [[KOŚCIÓŁ ŚW. JAKUBA (Oliwa) | kościele św. Jakuba w Oliwie]], ponadto wspomagając pracę tamtejszej kurii biskupiej. W 1971 roku przydzielono je do pracy w [[KOŚCIÓŁ NAJŚWIĘTSZEJ MARYI PANNY KRÓLOWEJ RÓŻAŃCA ŚWIĘTEGO | kościele Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego]] na Przymorzu, gdzie zamieszkały w roku 1980, początkowo w części plebanii przy ul. Zwycięzców 19 (obecny pl. Najświętszej Maryi Panny 1), od 1997 w Domu Parafialnym im. św. Franciszka przy pl. Najświętszej Maryi Panny 2, gdzie stworzyły ośmioosobową wspólnotę skupioną głównie na pracy kancelaryjnej i katechetycznej. W latach 1985–1994 część sióstr zamieszkała przy ul. Kołobrzeskiej 54a, wspomagając parafię przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. BRATA ALBERTA | kościele św. Brata Alberta]] przy ul. Olsztyńskiej 2; wspólnota ta uległa likwidacji. Od roku 1990 prowadzą kancelarię w parafii przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JÓZEFA (Przymorze) | kościele św. Józefa na Przymorzu]] (dom zakonny z trzyosobową wspólnotą początkowo w mieszkaniu przy ul. Chłopskiej, od 1995 w kompleksie parafialnym przy ul. Jagiellońskiej 9). Od 1992 czteroosobowa wspólnota pracuje ponadto w parafii przy [[KOŚCIÓŁ ŚW. JADWIGI KRÓLOWEJ | kościele św. Jadwigi Królowej]] na [[ORUNIA GÓRNA | Oruni Górnej]] (dom zakonny znajdował się początkowo przy ul. Uranowej 12, od 2006 roku przy ul. Krzemowej 3). Poza pracą kancelaryjną i w zakrystii, zajmują się także katechizacją. {{author: SK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Życie miasta]] |
Wersja z 13:08, 2 cze 2015
SERAFITKI, inaczej Córki Matki Bożej Bolesnej, zgromadzenie, początkowo tzw. bezhabitowe, założone w 1881 roku w zaborze rosyjskim przez bł. Honorata Koźmińskiego oraz matkę Małgorzatę Szewczyk. Od roku 1891 – habitowe (w Galicji), zatwierdzone ostatecznie w 1953. Powołane z zadaniem odrodzenia religijnego i moralnego narodu, zajmowały się głównie opieką nad ludźmi niesamodzielnymi, chorymi, bezdomnymi, niepełnosprawnymi, jak również pracowały jako katechetki, kancelistki, zakrystianki i organistki w parafiach. W Gdańsku od 1947 roku, w miejsce boromeuszek, w parafii przy kościele Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny przy ul. Łąkowej. Prowadziły tu przedszkole Caritasu (ul. Łąkowa 4) do czasu przejęcia przez państwo (budynek zlikwidowano podczas przebudowy ulicy). Do 1967 pozostawały na Dolnym Mieście, katechizując i wspomagając pracę kancelarii parafialnej. W 1967 przeniosły się na Żabiankę i zamieszkały w bloku przy ul. Wejhera, podejmując pracę na rzecz parafii przy kościele św. Antoniego w Brzeźnie oraz kościele św. Jakuba w Oliwie, ponadto wspomagając pracę tamtejszej kurii biskupiej. W 1971 roku przydzielono je do pracy w kościele Najświętszej Maryi Panny Królowej Różańca Świętego na Przymorzu, gdzie zamieszkały w roku 1980, początkowo w części plebanii przy ul. Zwycięzców 19 (obecny pl. Najświętszej Maryi Panny 1), od 1997 w Domu Parafialnym im. św. Franciszka przy pl. Najświętszej Maryi Panny 2, gdzie stworzyły ośmioosobową wspólnotę skupioną głównie na pracy kancelaryjnej i katechetycznej. W latach 1985–1994 część sióstr zamieszkała przy ul. Kołobrzeskiej 54a, wspomagając parafię przy kościele św. Brata Alberta przy ul. Olsztyńskiej 2; wspólnota ta uległa likwidacji. Od roku 1990 prowadzą kancelarię w parafii przy kościele św. Józefa na Przymorzu (dom zakonny z trzyosobową wspólnotą początkowo w mieszkaniu przy ul. Chłopskiej, od 1995 w kompleksie parafialnym przy ul. Jagiellońskiej 9). Od 1992 czteroosobowa wspólnota pracuje ponadto w parafii przy kościele św. Jadwigi Królowej na Oruni Górnej (dom zakonny znajdował się początkowo przy ul. Uranowej 12, od 2006 roku przy ul. Krzemowej 3). Poza pracą kancelaryjną i w zakrystii, zajmują się także katechizacją.
