DAMUS RUDOLF, pedagog, radca szkolny
| Linia 3: | Linia 3: | ||
'''RUDOLF DAMUS''' (6 I 1849 Elbląg – 25 III 1918 Gdańsk), pedagog, naukowiec. Syn kasjera Hermanna Damusa. Ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował historię na uniwersytecie w Królewcu, Berlinie i Getyndze. W latach 1870–1871 brał udział w wojnie prusko-francuskiej. W 1872 w Getyndze, na podstawie rozprawy ''Die Slavenchronik Arnolds von Lübeck'' (''Kronika słowiańska Arnolda z Lubeki'') uzyskał doktorat, w 1873 zdał egzamin państwowy na nauczyciela i podjął pracę w szkole w Getyndze.<br/><br/> | '''RUDOLF DAMUS''' (6 I 1849 Elbląg – 25 III 1918 Gdańsk), pedagog, naukowiec. Syn kasjera Hermanna Damusa. Ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował historię na uniwersytecie w Królewcu, Berlinie i Getyndze. W latach 1870–1871 brał udział w wojnie prusko-francuskiej. W 1872 w Getyndze, na podstawie rozprawy ''Die Slavenchronik Arnolds von Lübeck'' (''Kronika słowiańska Arnolda z Lubeki'') uzyskał doktorat, w 1873 zdał egzamin państwowy na nauczyciela i podjął pracę w szkole w Getyndze.<br/><br/> | ||
Od 1879 w Gdańsku profesor historii w [[SZKOŁA ŚW. PIOTRA I PAWŁA | szkole św. Piotra i Pawła]]. W latach 1889–1890 prowadził badania w Tajnym Archiwum Watykańskim w Rzymie. Pracował społecznie w zarządzie [[ZACHODNIOPRUSKIE TOWARZYSTWO HISTORYCZNE | Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego]] i w komisji nadzorującej działalność [[MUZEUM PROWINCJI ZACHODNIOPRUSKIEJ | Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej]]. W badaniach naukowych i publikacjach koncentrował się na historii Gdańska XVII–XIX wieku. Osobne rozważania poświęcił włączeniu w 1793 Gdańska do państwa pruskiego i likwidacji w 1814 [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1807–1815 | I Wolnego Miasta Gdańska]]. Karierę naukową przerwało powołanie go 7 IX 1892 na stanowisko (które sprawował do śmierci) urzędującego radcy szkolnego w Zarządzie Miasta. Nadal działał w Zachodniopruskim Towarzystwie Historycznym jako redaktor naukowy jego wydawnictw i w latach 1893–1918 prezes. <br/><br/> | Od 1879 w Gdańsku profesor historii w [[SZKOŁA ŚW. PIOTRA I PAWŁA | szkole św. Piotra i Pawła]]. W latach 1889–1890 prowadził badania w Tajnym Archiwum Watykańskim w Rzymie. Pracował społecznie w zarządzie [[ZACHODNIOPRUSKIE TOWARZYSTWO HISTORYCZNE | Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego]] i w komisji nadzorującej działalność [[MUZEUM PROWINCJI ZACHODNIOPRUSKIEJ | Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej]]. W badaniach naukowych i publikacjach koncentrował się na historii Gdańska XVII–XIX wieku. Osobne rozważania poświęcił włączeniu w 1793 Gdańska do państwa pruskiego i likwidacji w 1814 [[WOLNE MIASTO GDAŃSK, 1807–1815 | I Wolnego Miasta Gdańska]]. Karierę naukową przerwało powołanie go 7 IX 1892 na stanowisko (które sprawował do śmierci) urzędującego radcy szkolnego w Zarządzie Miasta. Nadal działał w Zachodniopruskim Towarzystwie Historycznym jako redaktor naukowy jego wydawnictw i w latach 1893–1918 prezes. <br/><br/> | ||
| − | Był żonaty z Clarą Wagenmann (1858 – 8 III 1929). Córki Emilia Friederika Elisabeth (25 IV 1881 Gdańsk – po 1939) i Gertruda Selma Johanna (9 III 1884 Gdańsk – 8 X 1966 Heidelberg, Niemcy) były pedagogami gdańskich szkół średnich dla dziewcząt, pozostały stanu wolnego, mieszkały przy Taubenweg 5 (ul. Pniewskiego) w Gdańsku–[[WRZESZCZ | Wrzeszczu]]. Syn Carl Julius (12 X 1882 Gdańsk – podczas I wojny światowej) ukończył w 1900 | + | Był żonaty z Clarą Wagenmann (1858 – 8 III 1929). Córki Emilia Friederika Elisabeth (25 IV 1881 Gdańsk – po 1939) i Gertruda Selma Johanna (9 III 1884 Gdańsk – 8 X 1966 Heidelberg, Niemcy) były pedagogami gdańskich szkół średnich dla dziewcząt, pozostały stanu wolnego, mieszkały przy Taubenweg 5 (ul. Pniewskiego) w Gdańsku–[[WRZESZCZ | Wrzeszczu]]. Syn Carl Julius (12 X 1882 Gdańsk – podczas I wojny światowej) ukończył w 1900 [[GIMNAZJUM MIEJSKIE | Gimnazjum Miejskie]], następnie studia prawnicze, w 1908 był referendarzem sądowym w Sopocie, w 1914 sędzią w Gdańsku; zginął na froncie, pozostawiając wdowę Elisabeth. {{author: MrGl}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
'''Bibliografia''': <br/> | '''Bibliografia''': <br/> | ||
„Danziger Neueste Nachrichten”, 9 III 1929. <br/> | „Danziger Neueste Nachrichten”, 9 III 1929. <br/> | ||
Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 124. | Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 124. | ||
Wersja z 08:51, 22 lip 2024
.jpeg)
RUDOLF DAMUS (6 I 1849 Elbląg – 25 III 1918 Gdańsk), pedagog, naukowiec. Syn kasjera Hermanna Damusa. Ukończył gimnazjum w Elblągu, studiował historię na uniwersytecie w Królewcu, Berlinie i Getyndze. W latach 1870–1871 brał udział w wojnie prusko-francuskiej. W 1872 w Getyndze, na podstawie rozprawy Die Slavenchronik Arnolds von Lübeck (Kronika słowiańska Arnolda z Lubeki) uzyskał doktorat, w 1873 zdał egzamin państwowy na nauczyciela i podjął pracę w szkole w Getyndze.
Od 1879 w Gdańsku profesor historii w szkole św. Piotra i Pawła. W latach 1889–1890 prowadził badania w Tajnym Archiwum Watykańskim w Rzymie. Pracował społecznie w zarządzie Zachodniopruskiego Towarzystwa Historycznego i w komisji nadzorującej działalność Muzeum Prowincji Zachodniopruskiej. W badaniach naukowych i publikacjach koncentrował się na historii Gdańska XVII–XIX wieku. Osobne rozważania poświęcił włączeniu w 1793 Gdańska do państwa pruskiego i likwidacji w 1814 I Wolnego Miasta Gdańska. Karierę naukową przerwało powołanie go 7 IX 1892 na stanowisko (które sprawował do śmierci) urzędującego radcy szkolnego w Zarządzie Miasta. Nadal działał w Zachodniopruskim Towarzystwie Historycznym jako redaktor naukowy jego wydawnictw i w latach 1893–1918 prezes.
Był żonaty z Clarą Wagenmann (1858 – 8 III 1929). Córki Emilia Friederika Elisabeth (25 IV 1881 Gdańsk – po 1939) i Gertruda Selma Johanna (9 III 1884 Gdańsk – 8 X 1966 Heidelberg, Niemcy) były pedagogami gdańskich szkół średnich dla dziewcząt, pozostały stanu wolnego, mieszkały przy Taubenweg 5 (ul. Pniewskiego) w Gdańsku– Wrzeszczu. Syn Carl Julius (12 X 1882 Gdańsk – podczas I wojny światowej) ukończył w 1900 Gimnazjum Miejskie, następnie studia prawnicze, w 1908 był referendarzem sądowym w Sopocie, w 1914 sędzią w Gdańsku; zginął na froncie, pozostawiając wdowę Elisabeth.
Bibliografia:
„Danziger Neueste Nachrichten”, 9 III 1929.
Altpreuss. Biogr., Bd. 1, s. 124.
