HÜCKEL STANISŁAW MARIA, rektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 3: | Linia 3: | ||
[[File: Stanisław_Huckel.jpeg |thumb|Stanisław Hückel]] | [[File: Stanisław_Huckel.jpeg |thumb|Stanisław Hückel]] | ||
[[File: Gotfryd_Kupryszewski_1973.jpeg |thumb| Stanisław Hückel (z środku) i [[KUPRYSZEWSKI GOTFRYD, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego | Gotfryd Kupryszewski]] (z prawej), 1973]] | [[File: Gotfryd_Kupryszewski_1973.jpeg |thumb| Stanisław Hückel (z środku) i [[KUPRYSZEWSKI GOTFRYD, prorektor Uniwersytetu Gdańskiego | Gotfryd Kupryszewski]] (z prawej), 1973]] | ||
| − | '''STANISŁAW MARIA HÜCKEL''' (8 V 1911 Lwów – 20 VII 1980 Gdańsk), inżynier, naukowiec, rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn lekarza Juliana i Heleny z domu Kazanowicz. Po ukończeniu Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, od 1935 pracownik Wydziału Techniczno-Budowlanego Urzędu Morskiego w Gdyni (gdzie rok wcześniej odbywał studenckie praktyki zawodowe), współprojektant portów rybackich we Władysławowie, Jastarni i Pucku. W latach 1938-1939 był wiceprezesem Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni. Mieszkał tamże przy ul. Chrzanowskiego. Podczas kampanii wrzesniowej 1939 służył w cywilnej obronie przeciwlotniczej portu gdyńskiego. W listopadzie 1939 zmuszony do opuszczenia Gdyni, osiadł w Krakowie. Do lipca 1994 pracował jako konstruktor i statystyk w Urzędzie Budowlanym. Ze względu na nazwisko namawiany do wpisania na niemiecka listę narodowościową, we wrześniu 1944 przeniósł się do Wieliczki. Po zajęciu Krakowa przez Rosjan pracował w tamtejszym Urzędzie Wojewódzkim na stanowisku referenta techniki sanitarnej. <br/><br/> | + | '''STANISŁAW MARIA HÜCKEL''' (8 V 1911 Lwów – 20 VII 1980 Gdańsk), inżynier, naukowiec, rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn lekarza wojskowego Juliana (zm. 1921) i Heleny z domu Kazanowicz (zm. 1927). Po ukończeniu Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, od 1935 pracownik Wydziału Techniczno-Budowlanego Urzędu Morskiego w Gdyni (gdzie rok wcześniej odbywał studenckie praktyki zawodowe), współprojektant portów rybackich we Władysławowie, Jastarni i Pucku. W latach 1938-1939 był wiceprezesem Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni. Mieszkał tamże przy ul. Chrzanowskiego. Podczas kampanii wrzesniowej 1939 służył w cywilnej obronie przeciwlotniczej portu gdyńskiego. W listopadzie 1939 zmuszony do opuszczenia Gdyni, osiadł w Krakowie. Do lipca 1994 pracował jako konstruktor i statystyk w Urzędzie Budowlanym. Ze względu na nazwisko namawiany do wpisania na niemiecka listę narodowościową, we wrześniu 1944 przeniósł się do Wieliczki. Po zajęciu Krakowa przez Rosjan pracował w tamtejszym Urzędzie Wojewódzkim na stanowisku referenta techniki sanitarnej. <br/><br/> |
Do Gdańska przyjechał 20 VI 1945, zachęcony przez naczelnego inżyniera [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]] (BOP) [[TUBIELEWICZ WITOLD, dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN| Witolda Tubielewicza]] (u ktorego początkowo zamieszkał w Sopocie, od grudnia w przydzielonym locum przy al. Wojska Polskiego). Do 15 IX 1946 pracował jako naczelnik Wydziału Projektów i Konstrukcji BOP i członek Rady technicznej, od 1 IX 1946 do 31 XII 1947 był w tej firmie rzeczoznawcą Biura Studiów. Od 1 X 1945 jednocześnie adiunkt w Katedrze Budownictwa Morskiego i Portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, od 1946 do 1947 kierownik Katedry Budownictwa Wodnego, w 1947–1966 kierownik Katedry Fundamentowania, od 1 X 1952 do 1 IX 1954 prorektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, od 1 IX 1954 do 28 II 1955 p.o, rektora, od 1 III 1955 do listopada 1956 rektor PG. W latach 1949-1950 był także kierownikiem Działu Badań Naukowych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku. Jednocześnie od 1954 do 1980 pracownik [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU | Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku]] (od 1 V 1965 pracował tylko w tym Instytucie), w 1957-1960 zastępca dyrektora, w 1961-1973 jego dyrektor. W latach 1975-1976 prowadził wykłady monograficzne dla studentów oceanografii [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]. Od 1949 zastępca profesora, od 1950 z mianowania profesor nadzwyczajny tytularny, od 1960 doktor, od 1962 profesor zwyczajny. Zmuszony szantażem, od 22 II 1951 do 1965 współpracownik Służby Bezpieczeństwa (pseudonim „Lisowski”). <br/><br/> | Do Gdańska przyjechał 20 VI 1945, zachęcony przez naczelnego inżyniera [[BIURO ODBUDOWY PORTÓW | Biurze Odbudowy Portów]] (BOP) [[TUBIELEWICZ WITOLD, dyrektor Instytutu Budownictwa Wodnego PAN| Witolda Tubielewicza]] (u ktorego początkowo zamieszkał w Sopocie, od grudnia w przydzielonym locum przy al. Wojska Polskiego). Do 15 IX 1946 pracował jako naczelnik Wydziału Projektów i Konstrukcji BOP i członek Rady technicznej, od 1 IX 1946 do 31 XII 1947 był w tej firmie rzeczoznawcą Biura Studiów. Od 1 X 1945 jednocześnie adiunkt w Katedrze Budownictwa Morskiego i Portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, od 1946 do 1947 kierownik Katedry Budownictwa Wodnego, w 1947–1966 kierownik Katedry Fundamentowania, od 1 X 1952 do 1 IX 1954 prorektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, od 1 IX 1954 do 28 II 1955 p.o, rektora, od 1 III 1955 do listopada 1956 rektor PG. W latach 1949-1950 był także kierownikiem Działu Badań Naukowych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku. Jednocześnie od 1954 do 1980 pracownik [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU | Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku]] (od 1 V 1965 pracował tylko w tym Instytucie), w 1957-1960 zastępca dyrektora, w 1961-1973 jego dyrektor. W latach 1975-1976 prowadził wykłady monograficzne dla studentów oceanografii [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytetu Gdańskiego]]. Od 1949 zastępca profesora, od 1950 z mianowania profesor nadzwyczajny tytularny, od 1960 doktor, od 1962 profesor zwyczajny. Zmuszony szantażem, od 22 II 1951 do 1965 współpracownik Służby Bezpieczeństwa (pseudonim „Lisowski”). <br/><br/> | ||
Uczestniczył w odbudowie po 1945 portów w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie, w budowie [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]]. Z ramienia Ministerstwa Żeglugi konsultant rozbudowy portów w Chinach, Albanii, na Kubie. Wykładał na uczelniach m.in. w Chinach, USA, Francji i Austrii. We współautorstwie z Witoldem Staniszkisem autor ''Wytycznych w sprawie odbudowy polskich portów morskich'' (1946). Autor monografii: ''Budowle morskie'' (1952, 1972–1975), za którą w 1955 otrzymał Nagrodę Państwową II Stopnia, i ''Zarys hydrotechniki morskiej'' (1976). <br/><br/> | Uczestniczył w odbudowie po 1945 portów w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie, w budowie [[PORT PÓŁNOCNY | Portu Północnego]]. Z ramienia Ministerstwa Żeglugi konsultant rozbudowy portów w Chinach, Albanii, na Kubie. Wykładał na uczelniach m.in. w Chinach, USA, Francji i Austrii. We współautorstwie z Witoldem Staniszkisem autor ''Wytycznych w sprawie odbudowy polskich portów morskich'' (1946). Autor monografii: ''Budowle morskie'' (1952, 1972–1975), za którą w 1955 otrzymał Nagrodę Państwową II Stopnia, i ''Zarys hydrotechniki morskiej'' (1976). <br/><br/> | ||
Od 1962 członek korespondent, a od 1971 członek rzeczywisty PAN. Członek korespondent Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie. W latach 1962–1967 i 1969–1980 był członkiem Prezydium PAN, w 1971–1979 przewodniczącym Rady Koordynacyjnej Jednostek PAN Makroregionu Nadmorskiego. W 1972-1980 Przewodniczący Rady Koordynacyjnej oddziału PAN w Gdańsku. Członek Komitetu Badania Morza, w 1961-1966 jego przewodniczący, członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. W 1956–1959 przewodniczący Wydziału IV, Nauki Techniczne, w 1959–1963 drugi wiceprezes [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], od 1972 członek honorowy, w 1962–1980 wchodził w skład Rady Naukowej [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki Gdańskiej PAN]] (od 1972 jej przewodniczący). Od 1 I 1947 do 1951 redaktor pisma [[TECHNIKA MORZA I WYBRZEŻA, czasopismo | „Technika Morza i Wybrzeża”]], w 1951-1953 „Techniki i Gospodarki Morskiej”. Redaktor pisma „Archiwum Hydrotechniki”, współzałożyciel czasopism „Oceanologia” i „Studia i Materiały Oceanologiczne”.<br/><br/> | Od 1962 członek korespondent, a od 1971 członek rzeczywisty PAN. Członek korespondent Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie. W latach 1962–1967 i 1969–1980 był członkiem Prezydium PAN, w 1971–1979 przewodniczącym Rady Koordynacyjnej Jednostek PAN Makroregionu Nadmorskiego. W 1972-1980 Przewodniczący Rady Koordynacyjnej oddziału PAN w Gdańsku. Członek Komitetu Badania Morza, w 1961-1966 jego przewodniczący, członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. W 1956–1959 przewodniczący Wydziału IV, Nauki Techniczne, w 1959–1963 drugi wiceprezes [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]], od 1972 członek honorowy, w 1962–1980 wchodził w skład Rady Naukowej [[POLSKA AKADEMIA NAUK BIBLIOTEKA GDAŃSKA | Biblioteki Gdańskiej PAN]] (od 1972 jej przewodniczący). Od 1 I 1947 do 1951 redaktor pisma [[TECHNIKA MORZA I WYBRZEŻA, czasopismo | „Technika Morza i Wybrzeża”]], w 1951-1953 „Techniki i Gospodarki Morskiej”. Redaktor pisma „Archiwum Hydrotechniki”, współzałożyciel czasopism „Oceanologia” i „Studia i Materiały Oceanologiczne”.<br/><br/> | ||
Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1975). W 1958 otrzymał Nagrodę Naukową miasta Gdańska. W 1976 wybrany Gdańszczaninem Roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Krzyżem Komandorskim OOP, Orderami Sztandaru Pracy II i I klasy. Autor wspomnień z okresu przedwojennego pobytu w Gdyni („''Zapiski budowniczego portu''”, Rocznik Gdyński, 1977) i wydanych pośmiertnie „''Inżynierskich wspomnień''” (Gdańsk 1981).<br/><br/> | Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1975). W 1958 otrzymał Nagrodę Naukową miasta Gdańska. W 1976 wybrany Gdańszczaninem Roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Krzyżem Komandorskim OOP, Orderami Sztandaru Pracy II i I klasy. Autor wspomnień z okresu przedwojennego pobytu w Gdyni („''Zapiski budowniczego portu''”, Rocznik Gdyński, 1977) i wydanych pośmiertnie „''Inżynierskich wspomnień''” (Gdańsk 1981).<br/><br/> | ||
| − | Od 27 XII 1941 żonaty był z Janiną z domu Wolny, ojciec Krzysztofa (ur. 7 XII 1942) i Tomasza (ur. 29 XII 1945). Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | + | Od 27 XII 1941 żonaty był z Janiną z domu Wolny (13 V 1913 – 19 XII 1988 Gdańsk), ojciec Krzysztofa (ur. 7 XII 1942) i Tomasza (ur. 29 XII 1945). Pochowany z żoną na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: MA}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] <br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> |
| + | '''Bibliografia''': <br/> | ||
| + | Hajduk Bolesław, ''Hückel Stanisław Maria'', w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwislańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 240–241.<br/> | ||
| + | ''Pionierzy Politechniki Gdańskiej'', red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 225. <br/> | ||
| + | ''Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014'', red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014. | ||
Wersja z 17:22, 5 lip 2024
STANISŁAW MARIA HÜCKEL (8 V 1911 Lwów – 20 VII 1980 Gdańsk), inżynier, naukowiec, rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn lekarza wojskowego Juliana (zm. 1921) i Heleny z domu Kazanowicz (zm. 1927). Po ukończeniu Wydziału Inżynierii Lądowej i Wodnej Politechniki Lwowskiej, od 1935 pracownik Wydziału Techniczno-Budowlanego Urzędu Morskiego w Gdyni (gdzie rok wcześniej odbywał studenckie praktyki zawodowe), współprojektant portów rybackich we Władysławowie, Jastarni i Pucku. W latach 1938-1939 był wiceprezesem Związku Zawodowego Inżynierów Lądowych i Wodnych w Gdyni. Mieszkał tamże przy ul. Chrzanowskiego. Podczas kampanii wrzesniowej 1939 służył w cywilnej obronie przeciwlotniczej portu gdyńskiego. W listopadzie 1939 zmuszony do opuszczenia Gdyni, osiadł w Krakowie. Do lipca 1994 pracował jako konstruktor i statystyk w Urzędzie Budowlanym. Ze względu na nazwisko namawiany do wpisania na niemiecka listę narodowościową, we wrześniu 1944 przeniósł się do Wieliczki. Po zajęciu Krakowa przez Rosjan pracował w tamtejszym Urzędzie Wojewódzkim na stanowisku referenta techniki sanitarnej.
Do Gdańska przyjechał 20 VI 1945, zachęcony przez naczelnego inżyniera Biurze Odbudowy Portów (BOP) Witolda Tubielewicza (u ktorego początkowo zamieszkał w Sopocie, od grudnia w przydzielonym locum przy al. Wojska Polskiego). Do 15 IX 1946 pracował jako naczelnik Wydziału Projektów i Konstrukcji BOP i członek Rady technicznej, od 1 IX 1946 do 31 XII 1947 był w tej firmie rzeczoznawcą Biura Studiów. Od 1 X 1945 jednocześnie adiunkt w Katedrze Budownictwa Morskiego i Portów na Wydziale Inżynierii Lądowej i Wodnej PG, od 1946 do 1947 kierownik Katedry Budownictwa Wodnego, w 1947–1966 kierownik Katedry Fundamentowania, od 1 X 1952 do 1 IX 1954 prorektor Wieczorowej Szkoły Inżynierskiej, od 1 IX 1954 do 28 II 1955 p.o, rektora, od 1 III 1955 do listopada 1956 rektor PG. W latach 1949-1950 był także kierownikiem Działu Badań Naukowych w Biurze Projektów Budownictwa Morskiego w Gdańsku. Jednocześnie od 1954 do 1980 pracownik Instytutu Budownictwa Wodnego Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Gdańsku (od 1 V 1965 pracował tylko w tym Instytucie), w 1957-1960 zastępca dyrektora, w 1961-1973 jego dyrektor. W latach 1975-1976 prowadził wykłady monograficzne dla studentów oceanografii Uniwersytetu Gdańskiego. Od 1949 zastępca profesora, od 1950 z mianowania profesor nadzwyczajny tytularny, od 1960 doktor, od 1962 profesor zwyczajny. Zmuszony szantażem, od 22 II 1951 do 1965 współpracownik Służby Bezpieczeństwa (pseudonim „Lisowski”).
Uczestniczył w odbudowie po 1945 portów w Gdańsku, Gdyni i Szczecinie, w budowie Portu Północnego. Z ramienia Ministerstwa Żeglugi konsultant rozbudowy portów w Chinach, Albanii, na Kubie. Wykładał na uczelniach m.in. w Chinach, USA, Francji i Austrii. We współautorstwie z Witoldem Staniszkisem autor Wytycznych w sprawie odbudowy polskich portów morskich (1946). Autor monografii: Budowle morskie (1952, 1972–1975), za którą w 1955 otrzymał Nagrodę Państwową II Stopnia, i Zarys hydrotechniki morskiej (1976).
Od 1962 członek korespondent, a od 1971 członek rzeczywisty PAN. Członek korespondent Akademii Nauk i Literatury w Tuluzie. W latach 1962–1967 i 1969–1980 był członkiem Prezydium PAN, w 1971–1979 przewodniczącym Rady Koordynacyjnej Jednostek PAN Makroregionu Nadmorskiego. W 1972-1980 Przewodniczący Rady Koordynacyjnej oddziału PAN w Gdańsku. Członek Komitetu Badania Morza, w 1961-1966 jego przewodniczący, członek Komitetu Inżynierii Lądowej i Wodnej PAN. W 1956–1959 przewodniczący Wydziału IV, Nauki Techniczne, w 1959–1963 drugi wiceprezes Gdańskiego Towarzystwa Naukowego, od 1972 członek honorowy, w 1962–1980 wchodził w skład Rady Naukowej Biblioteki Gdańskiej PAN (od 1972 jej przewodniczący). Od 1 I 1947 do 1951 redaktor pisma „Technika Morza i Wybrzeża”, w 1951-1953 „Techniki i Gospodarki Morskiej”. Redaktor pisma „Archiwum Hydrotechniki”, współzałożyciel czasopism „Oceanologia” i „Studia i Materiały Oceanologiczne”.
Doktor honoris causa Politechniki Wrocławskiej (1975). W 1958 otrzymał Nagrodę Naukową miasta Gdańska. W 1976 wybrany Gdańszczaninem Roku. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955) i Krzyżem Komandorskim OOP, Orderami Sztandaru Pracy II i I klasy. Autor wspomnień z okresu przedwojennego pobytu w Gdyni („Zapiski budowniczego portu”, Rocznik Gdyński, 1977) i wydanych pośmiertnie „Inżynierskich wspomnień” (Gdańsk 1981).
Od 27 XII 1941 żonaty był z Janiną z domu Wolny (13 V 1913 – 19 XII 1988 Gdańsk), ojciec Krzysztofa (ur. 7 XII 1942) i Tomasza (ur. 29 XII 1945). Pochowany z żoną na cmentarzu Srebrzysko.
Bibliografia:
Hajduk Bolesław, Hückel Stanisław Maria, w: Słownik Biograficzny Pomorza Nadwislańskiego, t. 2, Gdańsk 1994, s. 240–241.
Pionierzy Politechniki Gdańskiej, red. Zygmunt Paszota, Janusz Rachoń, Edmund Wittbrodt, Gdańsk 2005, s. 225.
Rektorzy i prorektorzy Politechniki Gdańskiej 1904–2014, red. Bolesław Mazurkiewicz, Gdańsk 2014.
