STROJNY STANISŁAW, wioślarz, działacz turystyczny

Aktualna wersja na dzień 21:24, 4 mar 2024

Wioślarskie Mistrzostwa Polski, w osadzie AZS Gdańsk Janusz Sadowski, Stanisław Strojny, Janusz Ciechanowski, Ryszard Gabriel, Poznań 1969

Stanisław Strojny podczas sędziowania regat wioślarskich, 10 IX 2017

Stanisław Strojny w miejscu przyszłego przekopu na Mierzei Wiślanej, 2020

Stanisław Strojny podczas wyprawy turystycznej w Sękowej, 2021

STANISŁAW STROJNY ps. „Struś” (ur. 23 III 1947 Zaręba, pow. lubański), wioślarz, działacz turystyczny i społeczny. Syn Stanisława (15 IX 1923 – 28 XII 2016 Gdańsk), operatora maszyn drogowych oraz Marii z domu Grabowskiej (23 I 1921 – 6 II 2004 Gdańsk), urzędniczki pocztowej, brat Krzysztofa, technika mechanika samochodowego. Od 1951 mieszkał z rodziną w Warszawie, gdzie w 1962 ukończył Szkołę Podstawową nr 141. W latach 1962–1965 uczeń Zasadniczej Szkoły Budowy Okrętów w Gdańsku, od 1965 kontynuował naukę w trybie wieczorowym w Technikum Budowy Okrętów Conradinum (matura 1966). W latach 1966–1969 studiował na Wydziale Budowy Maszyn Politechniki Gdańskiej.

Od 1962 członek sekcji wioślarskiej Akademickiego Związku Sportowego (AZS) w Gdańsku, trenowanej przez Stanisława Przybyłowskiego i Halinę Szwoynicką, kierowanej przez Ryszarda Bielańskiego. Wchodził w skład osad wioślarskich: czwórek i ósemek. Na Mistrzostwach Polski w Poznaniu w 1967 wicemistrz kraju w osadzie czwórki bez sternika (z Januszem Sadowskim, Januszem Ciechanowskim oraz Ryszardem Gabrielem) oraz w ósemce bez sternika (z Bogdanem Dmochowskim, Januszem Sadowskim, Januszem Ciechanowskim, Ryszardem Gabrielem, Ryszardem Pauli, Markiem Godorowskim, Januszem Wesołowskim). Wicemistrz Polski także w 1969 w czwórce bez sternika (z Januszem Sadowskim, Januszem Ciechanowskim i Ryszardem Gabrielem). Od 1966 do 1970 członek kadry narodowej, czynną karierę zakończył w 1972.

W latach 1964–1965 pracował w Stoczni Gdańskiej na wydziale W-2 jako hydraulik, montażysta instalacji grzewczych. W 1966 podjął pracę w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego, z siedzibą w Gdańsku-Wrzeszczu, początkowo jako pracownik pomocy technicznej, a następnie konstruktor. W latach 1970–1972 odbył służbę wojskową w 7. Łużyckiej Dywizji Desantowej („niebieskie berety”). Od 1976 do 1986 kierownik robót w Zakładzie Montażu Dźwigów w Gdańsku. Pracował m.in. przy budowie hotelu „Heweliusz” oraz siedziby „Projmors” w Gdańsku, hotelu „Gdynia”, a także poza granicami kraju m.in. w Brnie (hotel „Woroneż”) czy w Milinie koło Pragi. W latach 1986–1994 był brygadzistą w przedsiębiorstwie „Port-Service”, od 1994 do 2008 kierownikiem magazynu w Przedsiębiorstwie Usługowo-Handlowym „Amex”. Od 1 I 2008 na emeryturze.

Od 1 VII 1972 członek Polskiego Towarzystwa Turystyczno-Krajoznawczego (PTTK). W 1975 uzyskał uprawnienia Przodownika Turystyki Pieszej, w 1984 Przodownika Turystyki Kajakowej, w 1989 Przodownika Turystyki Kolarskiej. W 2004 otrzymał tytuł honorowego Przodownika Turystyki Pieszej PTTK oraz honorowego Przodownika Turystyki Kolarskiej. Od 1995 był znakarzem Szlaków Nizinnych Pieszych; m.in. odnowił kilkaset km polskich szlaków turystycznych nizinnych na Pomorzu. Od 2004 instruktor Krajoznawstwa Regionu, od 2019 na obszar całej Polski. W latach 1996–1997 w „Rejsach”, w weekendowym dodatku do „Dziennika Bałtyckiego”, publikował propozycje na 2-dniowe wycieczki piesze i rowerowe. Autor znaczków zlotowych i imprezowych PTTK.

Od 18 V 1974 członek Klubu Turystów Pieszych „Bąbelki”; w latach 1978–1980 pełnił funkcję wiceprezesa, w latach 1981–1992 oraz 1994–2002 prezesa. W 2006 otrzymał godność prezesa honorowego tego klubu. Zorganizował ponad 1000 imprez i wycieczek turystycznych pieszych, rowerowych i górskich, rajdów, zlotów, obozów wędrownych, spływów kajakowych. W lipcu 1998 był komendantem imprezy PTTK o randze centralnej: XXXIX Ogólnopolskiego Wysokokwalifikowanego Rajdu Pieszego po Ziemi Gdańskiej. Od 1977 do 1997 był członkiem Komisji Turystyki Pieszej Oddziału PTTK. Od 1981 w składzie Pomorskiej Komisji Turystyki Pieszej PTTK w Gdańsku. W latach 1998–2009 był wiceprezesem ds. programowych Zarządu Oddziału Gdańskiego PTTK, od września 2022 pełni funkcję wiceprezesa Sądu Koleżeńskiego Oddziału. W 2014 zdobył najwyższy stopień Odznaki Krajoznawczej Polski - złoty z szafirem, potwierdzając zwiedzenie wszystkich obiektów znajdujących się w Kanonie Krajoznawczym Polski. Do 2024 przeszedł około 15 000 km, przejechał ponad 66 000 km rowerem, przepłynął 4500 km kajakiem (wedle danych udokumentowanych w książeczkach turystycznych).

Od 1990 sędzia wioślarski klasy związkowej na ponad 180 zawodach wioślarskich, Mistrzostwach Polski. W 1995 sędziował podczas Mistrzostw Świata Juniorów w Poznaniu, a w 2000 podczas Akademickich Mistrzostw Świata.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2017), Medalem Prezydenta Miasta Gdańska (2019), Medalem Stulecia Odzyskania Niepodległości (2022). Wyróżniony Srebrną (1983) i Złotą (1988) odznaką PTTK, Srebrną (1986) i Złotą (2017) odznaką „Zasłużony w Pracy PTTK wśród Młodzieży” (1986), odznaką „Za Zasługi Dla Turystyki” (2017), odznakę „50 lat w PTTK” (2022). 3 XII 2022 na Walnym Zjeździe PTTK nadano mu godność członka honorowego PTTK. Strażnik Ochrony Przyrody oraz Społeczny Opiekun Zabytków.

Od 1977 mąż Zofii z domu Cieślak (18 IV 1951 – 15 XII 2010), sekretarki. Ojciec Jakuba (ur. 1977), inż. mechanika, Michała (ur. 1979) kierowcy, Mateusza (ur. 1981) cukiernika oraz Joanny (ur. 1986), byłej tancerki Opery Nova w Bydgoszczy. MTO

Bibliografia:
Materiały Stanisława Strojnego.
Dokumentacja PTTK Oddziału im. dr. J. Szukalskiego w Gdańsku.
Elżbieta Świerk, Stanisław Strojny, w: Żyją i działają wśród nas. Biografie działaczy PTTK województwa pomorskiego, t. II, Gdańsk 2019.