RADYS BOGDAN, łącznościowiec, harcmistrz
| Linia 1: | Linia 1: | ||
{{web}} | {{web}} | ||
| − | [[File: Radys_Bogdan.jpg |thumb| Bogdan Radys]] | + | [[File: Radys_Bogdan.jpg |thumb| Bogdan Radys, 2022]] |
| − | + | [[File: 2_Bogdan_Radys.jpg |thumb| Jadwiga i Bogdan Radysowie, 2022]] | |
'''BOGDAN RADYS''' (ur. 1 VIII 1942 Babiak, powiat Koło), łącznościowiec, harcmistrz. Najmłodszy syn Adama (1892–1971) i Heleny (1901–1997). Ojciec brał udział w walkach I wojny światowej, był ochotnikiem w wojnie polsko–rosyjskiej, pracował jako mechanik rowerowy, prowadził wypożyczalnię jednośladów, organizował wyprawy i wyścigi rowerowe. Podczas II wojny światowej zatrudniony był w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu, po jej zakończeniu odbudował swój warsztat rowerowy, przez 40 lat był gospodarzem Ochotniczej Straży Pożarnej w Babiaku. Brat Ireny, po mężu Skropińskiej (1921–2010), Stanisława (1925–1997), księgowego w Gminnej Spółdzielni Babiak oraz Edwarda (1927–1996), leśniczego na Mazurach (między innymi w Nadleśnictwie Spychowo). <br/><br/> | '''BOGDAN RADYS''' (ur. 1 VIII 1942 Babiak, powiat Koło), łącznościowiec, harcmistrz. Najmłodszy syn Adama (1892–1971) i Heleny (1901–1997). Ojciec brał udział w walkach I wojny światowej, był ochotnikiem w wojnie polsko–rosyjskiej, pracował jako mechanik rowerowy, prowadził wypożyczalnię jednośladów, organizował wyprawy i wyścigi rowerowe. Podczas II wojny światowej zatrudniony był w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu, po jej zakończeniu odbudował swój warsztat rowerowy, przez 40 lat był gospodarzem Ochotniczej Straży Pożarnej w Babiaku. Brat Ireny, po mężu Skropińskiej (1921–2010), Stanisława (1925–1997), księgowego w Gminnej Spółdzielni Babiak oraz Edwarda (1927–1996), leśniczego na Mazurach (między innymi w Nadleśnictwie Spychowo). <br/><br/> | ||
W Gdańsku od 1956, mieszkał w internacie [[ZESPÓŁ SZKÓŁ ŁĄCZNOŚCI | Technikum Łączności]], które ukończył w 1961. Od 1962 studiował na Wydziale Łączności [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), w 1968 uzyskał stopień inżyniera ds. komutacji, od 1983 magister inżynier elektronik. W latach 1961–1962 pracownik Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych, w 1964–1968 Gdańskich Zakładów Teletechnicznych T-10, w 1968–1978 [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU | Instytutu Budownictwa Wodnego PAN]]. W latach 1969–1991 był jednocześnie nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Łączności, w 1978 został kierownikiem Działu Aparatury w Instytucie Technologii Elektronicznej PG. W latach 1988–2002 dyrektor Ośrodka Doskonalenia Kadr Poczty i Telekomunikacji w Gdańsku (przekształconego w Główny Ośrodek Szkoleniowy TP SA w Gdańsku). W okresie przeobrażeń własnościowych w 2001 pełnił funkcję prezesa tej firmy, powstałej z połączenia ośrodków szkoleniowych i wypoczynkowych położonych na obszarze Polski Północnej. Od 2003 na emeryturze. <br/><br/> | W Gdańsku od 1956, mieszkał w internacie [[ZESPÓŁ SZKÓŁ ŁĄCZNOŚCI | Technikum Łączności]], które ukończył w 1961. Od 1962 studiował na Wydziale Łączności [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG), w 1968 uzyskał stopień inżyniera ds. komutacji, od 1983 magister inżynier elektronik. W latach 1961–1962 pracownik Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych, w 1964–1968 Gdańskich Zakładów Teletechnicznych T-10, w 1968–1978 [[INSTYTUT BUDOWNICTWA WODNEGO PAN W GDAŃSKU | Instytutu Budownictwa Wodnego PAN]]. W latach 1969–1991 był jednocześnie nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Łączności, w 1978 został kierownikiem Działu Aparatury w Instytucie Technologii Elektronicznej PG. W latach 1988–2002 dyrektor Ośrodka Doskonalenia Kadr Poczty i Telekomunikacji w Gdańsku (przekształconego w Główny Ośrodek Szkoleniowy TP SA w Gdańsku). W okresie przeobrażeń własnościowych w 2001 pełnił funkcję prezesa tej firmy, powstałej z połączenia ośrodków szkoleniowych i wypoczynkowych położonych na obszarze Polski Północnej. Od 2003 na emeryturze. <br/><br/> | ||
Wersja z 17:49, 25 paź 2022
BOGDAN RADYS (ur. 1 VIII 1942 Babiak, powiat Koło), łącznościowiec, harcmistrz. Najmłodszy syn Adama (1892–1971) i Heleny (1901–1997). Ojciec brał udział w walkach I wojny światowej, był ochotnikiem w wojnie polsko–rosyjskiej, pracował jako mechanik rowerowy, prowadził wypożyczalnię jednośladów, organizował wyprawy i wyścigi rowerowe. Podczas II wojny światowej zatrudniony był w Zakładach Cegielskiego w Poznaniu, po jej zakończeniu odbudował swój warsztat rowerowy, przez 40 lat był gospodarzem Ochotniczej Straży Pożarnej w Babiaku. Brat Ireny, po mężu Skropińskiej (1921–2010), Stanisława (1925–1997), księgowego w Gminnej Spółdzielni Babiak oraz Edwarda (1927–1996), leśniczego na Mazurach (między innymi w Nadleśnictwie Spychowo).
W Gdańsku od 1956, mieszkał w internacie Technikum Łączności, które ukończył w 1961. Od 1962 studiował na Wydziale Łączności Politechniki Gdańskiej (PG), w 1968 uzyskał stopień inżyniera ds. komutacji, od 1983 magister inżynier elektronik. W latach 1961–1962 pracownik Gdańskiego Przedsiębiorstwa Robót Telekomunikacyjnych, w 1964–1968 Gdańskich Zakładów Teletechnicznych T-10, w 1968–1978 Instytutu Budownictwa Wodnego PAN. W latach 1969–1991 był jednocześnie nauczycielem przedmiotów zawodowych w Technikum Łączności, w 1978 został kierownikiem Działu Aparatury w Instytucie Technologii Elektronicznej PG. W latach 1988–2002 dyrektor Ośrodka Doskonalenia Kadr Poczty i Telekomunikacji w Gdańsku (przekształconego w Główny Ośrodek Szkoleniowy TP SA w Gdańsku). W okresie przeobrażeń własnościowych w 2001 pełnił funkcję prezesa tej firmy, powstałej z połączenia ośrodków szkoleniowych i wypoczynkowych położonych na obszarze Polski Północnej. Od 2003 na emeryturze.
Od jesieni 1957 w harcerstwie, od 1967 instruktor Chorągwi Gdańskiej Związku Harcerstwa Polskiego. Od 1960 pełnił między innymi funkcje: komendanta Szczepu Harcerskiego im. Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku (1965–1968, 1974–1983), kierownika referatu Młodzieży Starszej w Hufcu Gdańsk-Śródmieście (1968–1973), członka Komisji Instruktorskiej i Komisji Stopni Instruktorskich w Gdańskiej Chorągwi ZHP (1981–1989), przewodniczącego sądu harcerskiego (1994–2014) oraz przewodniczącego Komisji Historycznej Chorągwi Gdańskiej ZHP (od 1993). Od 2010 komendant Harcerskiego Kręgu Seniorów „Korzenie” Chorągwi Gdańskiej ZHP. W 2014 kierownik Wydziału Seniorów i Starszyzny Harcerskiej Głównej Kwatery ZHP, zawiadywał ruchem seniorów w kraju i aktywizował członków do uczestnictwa w wydarzeniach i inicjatywach na terenie Gdańska, regionu i Polski.
<br/
W 1989 powołał Komitet Organizacyjny Uroczystości Poświęcenia Pomnika Obrońców Poczty Polskiej w Gdańsku. Dzięki jego działaniom obrońcy poczty indywidualnie odznaczeni zostali Krzyżem Walecznych, pokłosiem było też powołanie Koła Rodzin byłych Pracowników Poczty Polskiej w Wolnym Mieście Gdańsku (1 IX 1990). Po odnalezieniu szczątków obrońców Poczty Polskiej w 1992 współorganizował uroczystości pogrzebowe na Cmentarzu Ofiar Hitleryzmu na Zaspie. Czynił starania o sprowadzenie do kraju orderów Virtuti Militari nadanych pocztowcom w 1971 przez rząd w Londynie. Był autorem projektu tablicy pamiątkowej na cześć Alfonsa Liczmańskiego, odsłoniętej w setną rocznicę urodzin tego działacza na domu, w którym mieszkał w Gdańsku–Oliwie. W 2010 z inicjatywy i na podstawie jego projektu na ul. Pocztowej na Głównym Mieście zawieszono tablicę pamiątkową upamiętniającą lekarza i działacza harcerskiego Stefana Miraua.
W latach 2005–2022 był prezesem Fundacji Rozwoju Zespołu Szkół Łączności w Gdańsku, następnie przewodniczącym Rady Fundacji. Członek Rady Społecznej Centrum Pamięci o Polakach z Wolnego Miasta Gdańska im. Brunona Zwarry, powołanej w 2019 przez Prezydenta Miasta Gdańska.
Odznaczony Medalem Stulecia Odzyskania Niepodległości (2020). Od 1965 mąż Jadwigi z domu Górskiej, ojciec Wojciecha (ur. 1966), Beaty (ur. 1969) i Macieja (ur. 1972).
