LULA HENRYK, profesor Akademii Sztuk Pięknych
m (Blazejsliwinski przeniósł stronę LULA HENRYK na LULA HENRYK, profesor Akademii Sztuk Pięknych) |
|||
| Linia 6: | Linia 6: | ||
'''HENRYK LULA''' (ur. 5 III 1930 Książki), rzeźbiarz, ceramik, profesor [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU| Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku]] (ASP). Syn Jana i Władysławy z domu Wojciechowskiej. W 1944 ukończył szkołę podstawową, na przełomie lat 1944–1945 pracował i uczył się na mechanika precyzyjnego w ''Armaturen und Messgerate Fabrik'' w Wąbrzeźnie. 1 IX 1945 podjął naukę w gimnazjum i liceum w Wąbrzeźnie, zakończoną maturą w 1950.<br/><br/> | '''HENRYK LULA''' (ur. 5 III 1930 Książki), rzeźbiarz, ceramik, profesor [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU| Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku]] (ASP). Syn Jana i Władysławy z domu Wojciechowskiej. W 1944 ukończył szkołę podstawową, na przełomie lat 1944–1945 pracował i uczył się na mechanika precyzyjnego w ''Armaturen und Messgerate Fabrik'' w Wąbrzeźnie. 1 IX 1945 podjął naukę w gimnazjum i liceum w Wąbrzeźnie, zakończoną maturą w 1950.<br/><br/> | ||
| − | Latem 1950 uczestniczył w Gdańsku na [[BISKUPIA GÓRKA| Biskupiej Górce]] w kursie przygotowującym do egzaminów wstępnych na [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA| Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Gdańsku]]. Pod wypływem fascynacji odbudowującym się Głównym Miastem oraz rozczarowaniem propagandową treścią kursu zrezygnował z podjęcia studiów polonistycznych. W tym samym roku rozpoczął studia w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU| Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie]] (PWSSP), najpierw w grupie ogólnej, a od 1951 na Wydziale Rzeźby, w pracowni [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW| Stanisława Horno-Popławskiego]]. W 1957 zdał egzamin dyplomowy, uzyskując stopień magistra oraz zawód artysty rzeźbiarza. | + | Latem 1950 uczestniczył w Gdańsku na [[BISKUPIA GÓRKA| Biskupiej Górce]] w kursie przygotowującym do egzaminów wstępnych na [[WYŻSZA SZKOŁA PEDAGOGICZNA| Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Gdańsku]]. Pod wypływem fascynacji odbudowującym się Głównym Miastem oraz rozczarowaniem propagandową treścią kursu zrezygnował z podjęcia studiów polonistycznych. W tym samym roku rozpoczął studia w gdańskiej [[AKADEMIA SZTUK PIĘKNYCH W GDAŃSKU| Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie]] (PWSSP), najpierw w grupie ogólnej, a od 1951 na Wydziale Rzeźby, w pracowni [[HORNO-POPŁAWSKI STANISŁAW| Stanisława Horno-Popławskiego]]. W 1957 zdał egzamin dyplomowy, uzyskując stopień magistra oraz zawód artysty rzeźbiarza. W latach 1955–1957 był członkiem Grupy Ceramików (tzw. Grupa Kadyńska/Grupa Kadyny), prowadzonej przez [[ŻUŁAWSKA HANNA| Hannę Żuławską]] w Pracowni Ceramiki Artystycznej PWSSP. Od 1956 do 1958 sporadycznie pracował przy przekuwaniu w piaskowcu rzeźb, płaskorzeźb oraz rożnych elementów rzeźbiarskich montowanych na zabytkowych kamienicach Gdańska, między innymi z Pawłem Fietkiewiczem wykonał wszystkie rzeźby i elementy rzeźbiarskie kamienicy przy ul. Św. Ducha 115. W 1980 był komisarzem konkursu na pomniki ofiar grudnia 1970 w Gdyni. W latach 1992–1994 wykonał kopie oryginalnych kafli i elementów ceramicznych pieca z [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]], które posłużyły do wykonania jego rekonstrukcji.<br/><br/> |
| − | + | ||
| − | W latach 1955–1957 był członkiem Grupy Ceramików (tzw. Grupa Kadyńska/Grupa Kadyny), prowadzonej przez [[ŻUŁAWSKA HANNA| Hannę Żuławską]] w Pracowni Ceramiki Artystycznej PWSSP. Od 1956 do 1958 sporadycznie pracował przy przekuwaniu w piaskowcu rzeźb, płaskorzeźb oraz rożnych elementów rzeźbiarskich montowanych na zabytkowych kamienicach Gdańska, między innymi z Pawłem Fietkiewiczem wykonał wszystkie rzeźby i elementy rzeźbiarskie kamienicy przy ul. Św. Ducha 115. W 1980 był komisarzem konkursu na pomniki ofiar grudnia 1970 w Gdyni. W latach 1992–1994 wykonał kopie oryginalnych kafli i elementów ceramicznych pieca z [[DWÓR ARTUSA| Dworu Artusa]], które posłużyły do wykonania jego rekonstrukcji.<br/><br/> | + | |
| − | + | ||
Od 1958 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, przez kilka kadencji był członkiem Zarządu Sekcji Rzeźby, a także Okręgowej Rady Artystycznej. W latach 60. XX wieku zainicjował i współtworzył Międzynarodowe Triennale Ceramiki, organizowane w Sopocie pod wymyśloną przez niego nazwą Tworzywo ceramiczne w sztuce współczesnej (1970, 1973, 1976, 1979, 1991). Był komisarzem trzeciej edycji w 1976 roku.<br/><br/> | Od 1958 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, przez kilka kadencji był członkiem Zarządu Sekcji Rzeźby, a także Okręgowej Rady Artystycznej. W latach 60. XX wieku zainicjował i współtworzył Międzynarodowe Triennale Ceramiki, organizowane w Sopocie pod wymyśloną przez niego nazwą Tworzywo ceramiczne w sztuce współczesnej (1970, 1973, 1976, 1979, 1991). Był komisarzem trzeciej edycji w 1976 roku.<br/><br/> | ||
| − | + | W latach 1977–2001 pracownik gdańskiej PWSSP (następnie ASP), początkowo był kierownikiem Pracowni Ceramiki, od 1978 – kierownikiem Katedry Specjalizacji Dodatkowych Wydziału Rzeźby. Od 1980 – docent, awans uzasadniono dotychczasowym dorobkiem artystycznym, okolicznościową wystawą ceramiki i rzeźby oraz pracą teoretyczną ''Ceramika jako tworzywo a ceramika jako dyscyplina sztuki''. Od 1990 – profesor. Był członkiem Spółdzielni „Plastyka” oraz Spółdzielni Artystów Plastyków „Arno”, w ramach działalności tychże tworzył biżuterię ze srebra i bursztynu. Jego prace były pokazane na 18 wystawach indywidualnych oraz około 60 wystawach zbiorowych, znajdują się w muzeach na całym świecie i kolekcjach prywatnych. <br/><br/> | |
| − | W latach 1977–2001 pracownik gdańskiej PWSSP (następnie ASP), początkowo był kierownikiem Pracowni Ceramiki, od 1978 – kierownikiem Katedry Specjalizacji Dodatkowych Wydziału Rzeźby. Od 1980 – docent, awans uzasadniono dotychczasowym dorobkiem artystycznym, okolicznościową wystawą ceramiki i rzeźby oraz pracą teoretyczną ''Ceramika jako tworzywo a ceramika jako dyscyplina sztuki''. Od 1990 – profesor. | + | Odznaczony Srebrnym (1978) i Złotym Krzyżem Zasługi (1996). Był czterokrotnie nagrodzony przez Ministra Kultury i Sztuki (1969, 1983, 1989, 1995), w 2010 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] za wkład w rozwój polskiej ceramiki artystycznej, a w szczególności za odnawianie zabytków rzeźbiarskich i ceramicznych Gdańska. W 2014 otrzymał nagrodę [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO PRZYJACIÓŁ SZTUKI | Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki]] za wystawę ''Sztuka ceramiki'' w |
| − | + | [[PAŁAC OPATÓW | Pałacu Opatów]] w Gdańsku–[[OLIWA |Oliwie]].<br/><br/> | |
| − | Był członkiem Spółdzielni „Plastyka” oraz Spółdzielni Artystów Plastyków „Arno”, w ramach działalności tychże tworzył biżuterię ze srebra i bursztynu. Jego prace były pokazane na 18 wystawach | + | |
| − | + | ||
| − | Odznaczony Srebrnym (1978) i Złotym Krzyżem Zasługi (1996). Był czterokrotnie nagrodzony przez Ministra Kultury i Sztuki (1969, 1983, 1989, 1995), w 2010 otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]] za wkład w rozwój polskiej ceramiki artystycznej, a w szczególności za odnawianie zabytków rzeźbiarskich i ceramicznych Gdańska.<br/><br/> | + | |
| − | + | ||
Od 1955 mąż Teresy Balickiej, absolwentki Wydziału Architektury Wnętrz PWSSP, ojciec Ireneusza (ur. 1958). Od 1961 mieszka w Gdańsku przy Michałowskiego 45. {{author: DOK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | Od 1955 mąż Teresy Balickiej, absolwentki Wydziału Architektury Wnętrz PWSSP, ojciec Ireneusza (ur. 1958). Od 1961 mieszka w Gdańsku przy Michałowskiego 45. {{author: DOK}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]]<br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/><br/> | ||
Wersja z 19:17, 17 wrz 2022
HENRYK LULA (ur. 5 III 1930 Książki), rzeźbiarz, ceramik, profesor Akademii Sztuk Pięknych w Gdańsku (ASP). Syn Jana i Władysławy z domu Wojciechowskiej. W 1944 ukończył szkołę podstawową, na przełomie lat 1944–1945 pracował i uczył się na mechanika precyzyjnego w Armaturen und Messgerate Fabrik w Wąbrzeźnie. 1 IX 1945 podjął naukę w gimnazjum i liceum w Wąbrzeźnie, zakończoną maturą w 1950.
Latem 1950 uczestniczył w Gdańsku na Biskupiej Górce w kursie przygotowującym do egzaminów wstępnych na Wyższą Szkołę Pedagogiczną w Gdańsku. Pod wypływem fascynacji odbudowującym się Głównym Miastem oraz rozczarowaniem propagandową treścią kursu zrezygnował z podjęcia studiów polonistycznych. W tym samym roku rozpoczął studia w gdańskiej Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Sopocie (PWSSP), najpierw w grupie ogólnej, a od 1951 na Wydziale Rzeźby, w pracowni Stanisława Horno-Popławskiego. W 1957 zdał egzamin dyplomowy, uzyskując stopień magistra oraz zawód artysty rzeźbiarza. W latach 1955–1957 był członkiem Grupy Ceramików (tzw. Grupa Kadyńska/Grupa Kadyny), prowadzonej przez Hannę Żuławską w Pracowni Ceramiki Artystycznej PWSSP. Od 1956 do 1958 sporadycznie pracował przy przekuwaniu w piaskowcu rzeźb, płaskorzeźb oraz rożnych elementów rzeźbiarskich montowanych na zabytkowych kamienicach Gdańska, między innymi z Pawłem Fietkiewiczem wykonał wszystkie rzeźby i elementy rzeźbiarskie kamienicy przy ul. Św. Ducha 115. W 1980 był komisarzem konkursu na pomniki ofiar grudnia 1970 w Gdyni. W latach 1992–1994 wykonał kopie oryginalnych kafli i elementów ceramicznych pieca z Dworu Artusa, które posłużyły do wykonania jego rekonstrukcji.
Od 1958 członek Związku Polskich Artystów Plastyków, przez kilka kadencji był członkiem Zarządu Sekcji Rzeźby, a także Okręgowej Rady Artystycznej. W latach 60. XX wieku zainicjował i współtworzył Międzynarodowe Triennale Ceramiki, organizowane w Sopocie pod wymyśloną przez niego nazwą Tworzywo ceramiczne w sztuce współczesnej (1970, 1973, 1976, 1979, 1991). Był komisarzem trzeciej edycji w 1976 roku.
W latach 1977–2001 pracownik gdańskiej PWSSP (następnie ASP), początkowo był kierownikiem Pracowni Ceramiki, od 1978 – kierownikiem Katedry Specjalizacji Dodatkowych Wydziału Rzeźby. Od 1980 – docent, awans uzasadniono dotychczasowym dorobkiem artystycznym, okolicznościową wystawą ceramiki i rzeźby oraz pracą teoretyczną Ceramika jako tworzywo a ceramika jako dyscyplina sztuki. Od 1990 – profesor. Był członkiem Spółdzielni „Plastyka” oraz Spółdzielni Artystów Plastyków „Arno”, w ramach działalności tychże tworzył biżuterię ze srebra i bursztynu. Jego prace były pokazane na 18 wystawach indywidualnych oraz około 60 wystawach zbiorowych, znajdują się w muzeach na całym świecie i kolekcjach prywatnych.
Odznaczony Srebrnym (1978) i Złotym Krzyżem Zasługi (1996). Był czterokrotnie nagrodzony przez Ministra Kultury i Sztuki (1969, 1983, 1989, 1995), w 2010 otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury za wkład w rozwój polskiej ceramiki artystycznej, a w szczególności za odnawianie zabytków rzeźbiarskich i ceramicznych Gdańska. W 2014 otrzymał nagrodę Gdańskiego Towarzystwa Przyjaciół Sztuki za wystawę Sztuka ceramiki w
Pałacu Opatów w Gdańsku–Oliwie.
Od 1955 mąż Teresy Balickiej, absolwentki Wydziału Architektury Wnętrz PWSSP, ojciec Ireneusza (ur. 1958). Od 1961 mieszka w Gdańsku przy Michałowskiego 45.
Bibliografia:
Henryk Lula. Sztuka ceramiki, red. Katarzyna Jóźwiak-Moskal, Gdańsk 2019.
Sztuka ceramiki. Forma i osobowość. Henryk Lula, Krystyna Andrzejewska-Marek, Katarzyna Jóźwiak-Moskal, red. Joanna Szymula-Grygiel, Gdańsk 2014.
Szymula-Grygiel Joanna, Henryk Lula, Radiolaria 1, w: Skarby sztuki. Muzeum Narodowe w Gdańsku, Warszawa 2016, s. 296.
