DOERFFER JERZY WOJCIECH, rektor Politechniki Gdańskiej
| Linia 2: | Linia 2: | ||
[[File:Doerffer Jerzy Wojciech.JPG|thumb|Jerzy Doerffer]] | [[File:Doerffer Jerzy Wojciech.JPG|thumb|Jerzy Doerffer]] | ||
[[File: Medal_J._W._Doerffer.jpg |thumb| Awers medalu wybitego z okazji 80. rocznicy urodzin Jerzego Doerffera]] | [[File: Medal_J._W._Doerffer.jpg |thumb| Awers medalu wybitego z okazji 80. rocznicy urodzin Jerzego Doerffera]] | ||
| − | '''JERZY WOJCIECH DOERFFER''' (21 IV 1918 Wielka Łęka, powiat Gostyń – 9 VIII 2006 Sopot), konstruktor statków. Syn Stefana (25 VIII 1877 – 20 X 1939) i Haliny z domu Panieńska (2 XII 1888 – 29 IX 1950). Od 1927 uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie, od 1932 do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył maturą w roku 1935. W latach 1936–1939 studiował w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]] i na uniwersytecie w Glasgow ( | + | '''JERZY WOJCIECH DOERFFER''' (21 IV 1918 Wielka Łęka, powiat Gostyń – 9 VIII 2006 Sopot), konstruktor statków, rektor [[POLITECHNIKA GDAŃSKA | Politechniki Gdańskiej]] (PG). Syn Stefana (25 VIII 1877 – 20 X 1939 Książ koło Śremu) i Haliny z domu Panieńska (2 XII 1888 – 29 IX 1950 Poznań). Od 1927 uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie, od 1932 do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył maturą w roku 1935. W latach 1936–1939 studiował w [[TECHNISCHE HOCHSCHULE DANZIG | Technische Hochschule Danzig]], gdzie był członkiem [[POLSKA KORPORACJA AKADEMICKA „ROSEVIA” PRZY POLITECHNICE GDAŃSKIEJ| Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”]], i na uniwersytecie w Glasgow (dyplom 1942). Od 1939 był praktykantem w angielskiej stoczni J.S. White & C. Ltd w Cowes, od stycznia do kwietnia 1940 służył jako marynarz na ORP „Błyskawica”. W latach 1942–1945 pracował w Stoczni Vickers-Amstrongs Ltd. w Barrow in Furmess.<br/><br/> |
| − | + | Od grudnia 1945 w Polsce, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Budowy Okrętów Stoczni nr 1 ([[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznia Gdańska]]). W ówczesnym klimacie politycznym podważano jego brytyjski dyplom, w 1950 zdał na PG egzamin dyplomowy. Budowniczy [[SOŁDEK | „Sołdka”]], pierwszego polskiego pełnomorskiego statku zwodowanego po II wojnie światowej, twórca tzw. połówkowej metody budowy statków. Skonstruował kapsułę ratowniczą i urządzenia poprawiające sterowność statków. Od kwietnia 1951 główny inżynier (inżynier techniczny) Stoczni Gdańskiej. W latach 1947–1949 nauczał w [[CONRADINUM | Conradinum]], od 1948 prowadził zajęcia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W 1952 utworzył tam Katedrę i Zakład Technologii Okrętowej, które prowadził do czasu przejścia na emeryturę w 1988. Pełniąc jednocześnie w 1952 funkcję starszego inspektora produkcji w [[STOCZNIE PO 1945. ZJEDNOCZENIE STOCZNI POLSKICH | Zjednoczeniu Stoczni Polskich]], nadzorował budowę pierwszego statku dalekomorskiego s/s „Czułym” w Stoczni Szczecińskiej.<br/><br/> | |
| − | Od grudnia 1945 w Polsce, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Budowy Okrętów Stoczni nr 1 ([[STOCZNIA GDAŃSKA | Stocznia Gdańska]]). W ówczesnym klimacie politycznym podważano jego brytyjski dyplom, w 1950 zdał na | + | W okresie 1957–1958 odbył staże naukowe w stoczniach brytyjskiej i francuskiej. Od 1960 doktor na podstawie rozprawy ''Wpływ wielkości budowanych statków na podstawowe urządzenia techniczne stoczni'' (promotor prof. [[POTYRAŁA ALEKSANDER | Aleksander Potyrała]]), od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny); w latach 1953–1964 dziekan Wydziału Budowy Okrętów PG, 1964–1967 prorektor, 1981–1984 rektor PG. W [[STAN WOJENNY | stanie wojennym]] (1981–1983) zaprotestował przeciwko naruszaniu eksterytorialności uczelni przez funkcjonariuszy ZOMO, ścigających biorących udział w protestach studentów i rozpoczął otaczanie ogrodzeniem jej terytorium. Członek popierającego władze PRL Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON) (1982) oraz Rady Krajowej PRON (1983).<br/><br/> |
| − | W okresie 1957–1958 odbył staże naukowe w stoczniach brytyjskiej i francuskiej. Od 1960 doktor, od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny); w latach 1953–1964 dziekan Wydziału Budowy Okrętów PG, 1964–1967 prorektor, 1981–1984 rektor PG. Doktor honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów, uniwersytetu w Glasgow, | + | Doktor honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów (1970), uniwersytetu w Glasgow (1983), Roztoku (Rostock, 1987), Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (2002), Politechniki w Szczecinie (2003) i 1 X 1988 PG. Autor nowatorskich prac: ''Trasowanie okrętowe'' (1959), ''Technologia budowy kadłubów okrętowych'' (1963), ''Technologia remontu kadłubów okrętowych'' (1966), ''Organizacja produkcji w stoczniach'' (współautor z Jackiem Jettmarem) (1971), ''Technologia wyposażenia okrętowego'' (1975) i ''Oil Spill Response in the Marine Environmen''t (1992). Autor czterech tomów wspomnień: ''Życie i pasje. Wspomnienia''. <br/><br/> |
| − | + | Odznaczony między innymi Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1988), Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, jako jedyny Polak Złotym Medalem Williama Froude’a nadanym przez Royal Institution of Naval Architects w Londynie za osiągnięcia w badaniach naukowych (1989), odznaczeniem US Coast Guard Comander’s Award for Civilian Service (1995). Laureat między innymi International Maritime Prize (Srebrnego Delfina) za prace nad podniesieniem bezpieczeństwa na morzu nadanego przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO) w Londynie (1989) oraz Meritorious Public Service Award nadanej przez Komendanta US Coast Guard w uznaniu pracy w IMO nad podniesieniem bezpieczeństwa na morzu i nad zmniejszeniem wylewów do morza (1998). <br/><br/> | |
W plebiscycie [[WIECZÓR WYBRZEŻA|„Wieczoru Wybrzeża”]] wybrany Gdańszczaninem 1971 roku. W 1998, z okazji 80. rocznicy urodzin, PG wybiła dedykowany mu medal (projekt Gertrudy Kuziemskiej-Wilczopolskiej). W latach 1997–2005 członek kapituły | W plebiscycie [[WIECZÓR WYBRZEŻA|„Wieczoru Wybrzeża”]] wybrany Gdańszczaninem 1971 roku. W 1998, z okazji 80. rocznicy urodzin, PG wybiła dedykowany mu medal (projekt Gertrudy Kuziemskiej-Wilczopolskiej). W latach 1997–2005 członek kapituły | ||
[[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalu księcia Mściwoja II]] i [[MEDAL ŚWIĘTEGO WOJCIECHA | Medalu św. Wojciecha]], tym drugim uhonorowany w 2005. 20 XI 2020 na wniosek przedstawicieli gdańskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku jego imię otrzymał tramwaj Pesa Jazz Duo 128 NG nr 1063.<br/><br/> | [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalu księcia Mściwoja II]] i [[MEDAL ŚWIĘTEGO WOJCIECHA | Medalu św. Wojciecha]], tym drugim uhonorowany w 2005. 20 XI 2020 na wniosek przedstawicieli gdańskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku jego imię otrzymał tramwaj Pesa Jazz Duo 128 NG nr 1063.<br/><br/> | ||
| − | + | Od 11 XI 1947 żonaty był z Marią Teresą z domu Meissner (31 I 1929 – 2 VII 2013 Sopot), ojciec Romana Jerzego (22 VIII 1948 – 1 X 2012), Marii Krystyny (ur. 1950), Piotra Pawła (ur. 1951) i Karola (ur. 1962). Zmarł po ciężkiej chorobie serca. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie. {{author: MA}} {{author: JANSZ}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | |
| − | Od 11 XI 1947 żonaty był z Marią Teresą z domu Meissner, ojciec Romana ( | + | |
Wersja z 09:16, 5 mar 2022
JERZY WOJCIECH DOERFFER (21 IV 1918 Wielka Łęka, powiat Gostyń – 9 VIII 2006 Sopot), konstruktor statków, rektor Politechniki Gdańskiej (PG). Syn Stefana (25 VIII 1877 – 20 X 1939 Książ koło Śremu) i Haliny z domu Panieńska (2 XII 1888 – 29 IX 1950 Poznań). Od 1927 uczęszczał do Gimnazjum im. Komeńskiego w Lesznie, od 1932 do Gimnazjum św. Marii Magdaleny w Poznaniu, które ukończył maturą w roku 1935. W latach 1936–1939 studiował w Technische Hochschule Danzig, gdzie był członkiem Polskiej Korporacji Akademickiej „Rosevia”, i na uniwersytecie w Glasgow (dyplom 1942). Od 1939 był praktykantem w angielskiej stoczni J.S. White & C. Ltd w Cowes, od stycznia do kwietnia 1940 służył jako marynarz na ORP „Błyskawica”. W latach 1942–1945 pracował w Stoczni Vickers-Amstrongs Ltd. w Barrow in Furmess.
Od grudnia 1945 w Polsce, od stycznia 1946 kierował Wydziałem Budowy Okrętów Stoczni nr 1 ( Stocznia Gdańska). W ówczesnym klimacie politycznym podważano jego brytyjski dyplom, w 1950 zdał na PG egzamin dyplomowy. Budowniczy „Sołdka”, pierwszego polskiego pełnomorskiego statku zwodowanego po II wojnie światowej, twórca tzw. połówkowej metody budowy statków. Skonstruował kapsułę ratowniczą i urządzenia poprawiające sterowność statków. Od kwietnia 1951 główny inżynier (inżynier techniczny) Stoczni Gdańskiej. W latach 1947–1949 nauczał w Conradinum, od 1948 prowadził zajęcia na Wydziale Budowy Okrętów PG. W 1952 utworzył tam Katedrę i Zakład Technologii Okrętowej, które prowadził do czasu przejścia na emeryturę w 1988. Pełniąc jednocześnie w 1952 funkcję starszego inspektora produkcji w Zjednoczeniu Stoczni Polskich, nadzorował budowę pierwszego statku dalekomorskiego s/s „Czułym” w Stoczni Szczecińskiej.
W okresie 1957–1958 odbył staże naukowe w stoczniach brytyjskiej i francuskiej. Od 1960 doktor na podstawie rozprawy Wpływ wielkości budowanych statków na podstawowe urządzenia techniczne stoczni (promotor prof. Aleksander Potyrała), od 1964 profesor nadzwyczajny (tytularny); w latach 1953–1964 dziekan Wydziału Budowy Okrętów PG, 1964–1967 prorektor, 1981–1984 rektor PG. W stanie wojennym (1981–1983) zaprotestował przeciwko naruszaniu eksterytorialności uczelni przez funkcjonariuszy ZOMO, ścigających biorących udział w protestach studentów i rozpoczął otaczanie ogrodzeniem jej terytorium. Członek popierającego władze PRL Prezydium Tymczasowej Rady Krajowej Patriotycznego Ruchu Odrodzenia Narodowego (PRON) (1982) oraz Rady Krajowej PRON (1983).
Doktor honoris causa Leningradzkiego Instytutu Budowy Okrętów (1970), uniwersytetu w Glasgow (1983), Roztoku (Rostock, 1987), Akademii Marynarki Wojennej w Gdyni (2002), Politechniki w Szczecinie (2003) i 1 X 1988 PG. Autor nowatorskich prac: Trasowanie okrętowe (1959), Technologia budowy kadłubów okrętowych (1963), Technologia remontu kadłubów okrętowych (1966), Organizacja produkcji w stoczniach (współautor z Jackiem Jettmarem) (1971), Technologia wyposażenia okrętowego (1975) i Oil Spill Response in the Marine Environment (1992). Autor czterech tomów wspomnień: Życie i pasje. Wspomnienia.
Odznaczony między innymi Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (1998), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1988), Medalem „Za zasługi dla obronności kraju”, jako jedyny Polak Złotym Medalem Williama Froude’a nadanym przez Royal Institution of Naval Architects w Londynie za osiągnięcia w badaniach naukowych (1989), odznaczeniem US Coast Guard Comander’s Award for Civilian Service (1995). Laureat między innymi International Maritime Prize (Srebrnego Delfina) za prace nad podniesieniem bezpieczeństwa na morzu nadanego przez Międzynarodową Organizację Morską (IMO) w Londynie (1989) oraz Meritorious Public Service Award nadanej przez Komendanta US Coast Guard w uznaniu pracy w IMO nad podniesieniem bezpieczeństwa na morzu i nad zmniejszeniem wylewów do morza (1998).
W plebiscycie „Wieczoru Wybrzeża” wybrany Gdańszczaninem 1971 roku. W 1998, z okazji 80. rocznicy urodzin, PG wybiła dedykowany mu medal (projekt Gertrudy Kuziemskiej-Wilczopolskiej). W latach 1997–2005 członek kapituły
Medalu księcia Mściwoja II i Medalu św. Wojciecha, tym drugim uhonorowany w 2005. 20 XI 2020 na wniosek przedstawicieli gdańskiej Naczelnej Organizacji Technicznej w Gdańsku jego imię otrzymał tramwaj Pesa Jazz Duo 128 NG nr 1063.
Od 11 XI 1947 żonaty był z Marią Teresą z domu Meissner (31 I 1929 – 2 VII 2013 Sopot), ojciec Romana Jerzego (22 VIII 1948 – 1 X 2012), Marii Krystyny (ur. 1950), Piotra Pawła (ur. 1951) i Karola (ur. 1962). Zmarł po ciężkiej chorobie serca. Pochowany w grobowcu rodzinnym na Cmentarzu Katolickim w Sopocie.
