CHWIN STEFAN, profesor Uniwersytetu Gdańskiego
| Linia 4: | Linia 4: | ||
'''STEFAN CHWIN''' (ur. 11 IV 1949 Gdańsk), prozaik, eseista, krytyk literacki, historyk literatury, grafik, naukowiec. Pochodzi z rodziny przybyłej do Gdańska z Wilna. Dzieciństwo i młodość spędził w [[OLIWA | Oliwie]]; w 1968 roku ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1972 filologię polską na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG).<br/><br/> | '''STEFAN CHWIN''' (ur. 11 IV 1949 Gdańsk), prozaik, eseista, krytyk literacki, historyk literatury, grafik, naukowiec. Pochodzi z rodziny przybyłej do Gdańska z Wilna. Dzieciństwo i młodość spędził w [[OLIWA | Oliwie]]; w 1968 roku ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1972 filologię polską na [[UNIWERSYTET GDAŃSKI | Uniwersytecie Gdańskim]] (UG).<br/><br/> | ||
Od 1973 roku pracownik naukowy w Instytucie Filologii Polskiej UG: od 1982 doktor (''„System romantyczny” w polskiej prozie współczesnej. Na przykładzie wybranych powieści W. Berenta, S.I. Witkiewicza, W. Gombrowicza i T. Konwickiego''); od 1994 doktor habilitowany (''Literatura i zdrada, od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”''), od 1998 profesor nadzwyczajny (uczelniany) UG, od 2013 profesor tytularny.<br/><br/> | Od 1973 roku pracownik naukowy w Instytucie Filologii Polskiej UG: od 1982 doktor (''„System romantyczny” w polskiej prozie współczesnej. Na przykładzie wybranych powieści W. Berenta, S.I. Witkiewicza, W. Gombrowicza i T. Konwickiego''); od 1994 doktor habilitowany (''Literatura i zdrada, od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”''), od 1998 profesor nadzwyczajny (uczelniany) UG, od 2013 profesor tytularny.<br/><br/> | ||
| − | Od 2. połowy lat 70. i w latach 80. XX wieku uczestnik seminariów [[JANION MARIA | Marii Janion]] na UG, członek zespołu redakcyjnego serii „Transgresje” (tom ''Dzieci'', redakcja wspólnie z M. Janion, 1988). W latach 1997–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike; od 2007 członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. | + | Od 2. połowy lat 70. i w latach 80. XX wieku uczestnik seminariów [[JANION MARIA | Marii Janion]] na UG, członek zespołu redakcyjnego serii „Transgresje” (tom ''Dzieci'', redakcja wspólnie z M. Janion, 1988). W latach 1997–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike; od 2007 członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Od 2009 członek [[RADA KULTURY GDAŃSKIEJ | Rada Kultury Gdańskiej]]. <br/><br/> |
| − | członek | + | |
W 2008 roku z okazji 33-lecia pracy twórczej i zbliżającej się 60. rocznicy urodzin nakładem Urzędu Miasta Gdańska ukazała się książka ''Gdańsk według Stefana Chwina''. Twórczość powieściowa: ''Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej'' (1991), ''Hanemann'' (1995), ''Esther'' (1999), ''Wspólna kąpiel'' (razem z Krystyną Lars, 2001), ''Złoty pelikan'' (2003), ''Żona prezydenta'' (2005), ''Dolina Radości'' (2006), ''Panna Ferbelin'' (2011). W roku 2002 w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] odbyła się premiera sztuki ''Hanemann'' (reżyseria Izabella Cywińska). Opowiadania zamieszczone w antologiach: ''Opowiadanie o miłości'' (w zbiorze ''Wszystkie dni lata'', 2005), ''Puste krzesło przy wigilijnym stole'' (w zbiorze ''9 Wigilii'', 2007), ''Wiedeńska miłość Stacha W.'' (w zbiorze ''Wakacyjna miłość'', 2008), ''Róża zbawienia'' (w zbiorze ''Pod dobrą gwiazdą'', 2009). Eseistyka i proza wspomnieniowa: ''Kartki z dziennika'' (2004), ''Dziennik dla dorosłych'' (2008). Powieści fantastyczno-awanturnicze: ''Ludzie-skorpiony. Przygoda Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz'' (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1985), ''Człowiek-litera. Przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz'' (razem z żoną [[CHWIN KRYSTYNA | Krystyną Chwin]], jako Max Lars, 1989). Książki literaturoznawcze: ''Bez autorytetu (szkice)'' (razem ze [[ROSIEK STANISŁAW | Stanisławem Rośkiem]], 1981), ''Romantyczna przestrzeń wyobraźni'' (1989), ''Literatura i zdrada: od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”'' (1993), ''Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni'' (2010, Nagroda Gdyni 2011), ''Samobójstwo i „grzech istnienia”'' (2012).<br/><br/> | W 2008 roku z okazji 33-lecia pracy twórczej i zbliżającej się 60. rocznicy urodzin nakładem Urzędu Miasta Gdańska ukazała się książka ''Gdańsk według Stefana Chwina''. Twórczość powieściowa: ''Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej'' (1991), ''Hanemann'' (1995), ''Esther'' (1999), ''Wspólna kąpiel'' (razem z Krystyną Lars, 2001), ''Złoty pelikan'' (2003), ''Żona prezydenta'' (2005), ''Dolina Radości'' (2006), ''Panna Ferbelin'' (2011). W roku 2002 w [[TEATR WYBRZEŻE | Teatrze Wybrzeże]] odbyła się premiera sztuki ''Hanemann'' (reżyseria Izabella Cywińska). Opowiadania zamieszczone w antologiach: ''Opowiadanie o miłości'' (w zbiorze ''Wszystkie dni lata'', 2005), ''Puste krzesło przy wigilijnym stole'' (w zbiorze ''9 Wigilii'', 2007), ''Wiedeńska miłość Stacha W.'' (w zbiorze ''Wakacyjna miłość'', 2008), ''Róża zbawienia'' (w zbiorze ''Pod dobrą gwiazdą'', 2009). Eseistyka i proza wspomnieniowa: ''Kartki z dziennika'' (2004), ''Dziennik dla dorosłych'' (2008). Powieści fantastyczno-awanturnicze: ''Ludzie-skorpiony. Przygoda Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz'' (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1985), ''Człowiek-litera. Przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz'' (razem z żoną [[CHWIN KRYSTYNA | Krystyną Chwin]], jako Max Lars, 1989). Książki literaturoznawcze: ''Bez autorytetu (szkice)'' (razem ze [[ROSIEK STANISŁAW | Stanisławem Rośkiem]], 1981), ''Romantyczna przestrzeń wyobraźni'' (1989), ''Literatura i zdrada: od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”'' (1993), ''Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni'' (2010, Nagroda Gdyni 2011), ''Samobójstwo i „grzech istnienia”'' (2012).<br/><br/> | ||
Członek między innymi Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Artykuły, powieści, opowiadania i eseje były publikowane w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, Rosji i USA.<br/><br/> | Członek między innymi Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Artykuły, powieści, opowiadania i eseje były publikowane w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, Rosji i USA.<br/><br/> | ||
W 1997 wyróżniony Nagroda im. Ericha Brosta (zob. [[BROST ERICH | Erich Brost]]), w 2010 [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]; w 2014 laureat [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”]]. Uhonorowany odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA WOJEWÓDZTWA POMORSKIEGO | „Za Zasługi dla Województwa Pomorskiego”]]. W 2015 laureatami Nagrody im. Samuela Bogumiła Lindego. W 2012 wraz z żoną otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis”]], w 2008 (za niezwykłe kreacje literackie) i w 2019 (za całokształt pracy twórczej oraz z okazji 70. urodzin) otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]]. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | W 1997 wyróżniony Nagroda im. Ericha Brosta (zob. [[BROST ERICH | Erich Brost]]), w 2010 [[MEDAL KSIĘCIA MŚCIWOJA II | Medalem Księcia Mściwoja II]]; w 2014 laureat [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”]]. Uhonorowany odznaką [[ZA ZASŁUGI DLA WOJEWÓDZTWA POMORSKIEGO | „Za Zasługi dla Województwa Pomorskiego”]]. W 2015 laureatami Nagrody im. Samuela Bogumiła Lindego. W 2012 wraz z żoną otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE | Nagrodę Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis”]], w 2008 (za niezwykłe kreacje literackie) i w 2019 (za całokształt pracy twórczej oraz z okazji 70. urodzin) otrzymał [[NAGRODY MIASTA GDAŃSKA: KULTURALNE I NAUKOWE| Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury]]. {{author: MD}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 15:36, 11 paź 2021
STEFAN CHWIN (ur. 11 IV 1949 Gdańsk), prozaik, eseista, krytyk literacki, historyk literatury, grafik, naukowiec. Pochodzi z rodziny przybyłej do Gdańska z Wilna. Dzieciństwo i młodość spędził w Oliwie; w 1968 roku ukończył Państwowe Liceum Sztuk Plastycznych w Gdyni-Orłowie, w 1972 filologię polską na Uniwersytecie Gdańskim (UG).
Od 1973 roku pracownik naukowy w Instytucie Filologii Polskiej UG: od 1982 doktor („System romantyczny” w polskiej prozie współczesnej. Na przykładzie wybranych powieści W. Berenta, S.I. Witkiewicza, W. Gombrowicza i T. Konwickiego); od 1994 doktor habilitowany (Literatura i zdrada, od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy”), od 1998 profesor nadzwyczajny (uczelniany) UG, od 2013 profesor tytularny.
Od 2. połowy lat 70. i w latach 80. XX wieku uczestnik seminariów Marii Janion na UG, członek zespołu redakcyjnego serii „Transgresje” (tom Dzieci, redakcja wspólnie z M. Janion, 1988). W latach 1997–2003 członek jury Nagrody Literackiej Nike; od 2007 członek Rady Języka Polskiego przy Prezydium Polskiej Akademii Nauk. Od 2009 członek Rada Kultury Gdańskiej.
W 2008 roku z okazji 33-lecia pracy twórczej i zbliżającej się 60. rocznicy urodzin nakładem Urzędu Miasta Gdańska ukazała się książka Gdańsk według Stefana Chwina. Twórczość powieściowa: Krótka historia pewnego żartu. Sceny z Europy Środkowowschodniej (1991), Hanemann (1995), Esther (1999), Wspólna kąpiel (razem z Krystyną Lars, 2001), Złoty pelikan (2003), Żona prezydenta (2005), Dolina Radości (2006), Panna Ferbelin (2011). W roku 2002 w Teatrze Wybrzeże odbyła się premiera sztuki Hanemann (reżyseria Izabella Cywińska). Opowiadania zamieszczone w antologiach: Opowiadanie o miłości (w zbiorze Wszystkie dni lata, 2005), Puste krzesło przy wigilijnym stole (w zbiorze 9 Wigilii, 2007), Wiedeńska miłość Stacha W. (w zbiorze Wakacyjna miłość, 2008), Róża zbawienia (w zbiorze Pod dobrą gwiazdą, 2009). Eseistyka i proza wspomnieniowa: Kartki z dziennika (2004), Dziennik dla dorosłych (2008). Powieści fantastyczno-awanturnicze: Ludzie-skorpiony. Przygoda Joachima El Toro na wyspach archipelagu San Juan de la Cruz (razem z Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1985), Człowiek-litera. Przygody Aleksandra Umwelta podczas akcji specjalnej w Górach Santa Cruz (razem z żoną Krystyną Chwin, jako Max Lars, 1989). Książki literaturoznawcze: Bez autorytetu (szkice) (razem ze Stanisławem Rośkiem, 1981), Romantyczna przestrzeń wyobraźni (1989), Literatura i zdrada: od „Konrada Wallenroda” do „Małej Apokalipsy” (1993), Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni (2010, Nagroda Gdyni 2011), Samobójstwo i „grzech istnienia” (2012).
Członek między innymi Stowarzyszenia Pisarzy Polskich i PEN Clubu. Artykuły, powieści, opowiadania i eseje były publikowane w Niemczech, Austrii, Anglii, Włoszech, Danii, Francji, Szwecji, Słowenii, Serbii, na Ukrainie, Litwie, Węgrzech, w Rumunii, Słowacji, Hiszpanii, Japonii, Szwajcarii, Rosji i USA.
W 1997 wyróżniony Nagroda im. Ericha Brosta (zob. Erich Brost), w 2010 Medalem Księcia Mściwoja II; w 2014 laureat Nagrody Prezydenta Miasta Gdańska „Neptuny”. Uhonorowany odznaką „Za Zasługi dla Województwa Pomorskiego”. W 2015 laureatami Nagrody im. Samuela Bogumiła Lindego. W 2012 wraz z żoną otrzymał Nagrodę Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury „Splendor Gedanensis”, w 2008 (za niezwykłe kreacje literackie) i w 2019 (za całokształt pracy twórczej oraz z okazji 70. urodzin) otrzymał Nagrodę Prezydenta Miasta Gdańska w Dziedzinie Kultury.
