SZAWŁOWSKI KAZIMIERZ, profesor Akademii Medycznej w Gdańsku
| Linia 6: | Linia 6: | ||
Po otrzymaniu nakazu pracy był lekarzem Brygady Służby Polsce w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. W latach 1954–1957 pracował też na stanowisku asystenta w Poradni Usprawniania Leczniczego przy [[SZPITAL WOJEWÓDZKI | Szpitalu Wojewódzkim]] im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku. W 1954 otrzymał stanowisko ordynatora w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci chorujących na chorobę Heinego-Medina (późniejsze Sanatorium Usprawniania Leczniczego dla Dzieci po chorobie Heinego-Medina), które piastował przez kolejne 24 lata, do grudnia 1978. <br/><br/> | Po otrzymaniu nakazu pracy był lekarzem Brygady Służby Polsce w [[STOCZNIA GDAŃSKA | Stoczni Gdańskiej]]. W latach 1954–1957 pracował też na stanowisku asystenta w Poradni Usprawniania Leczniczego przy [[SZPITAL WOJEWÓDZKI | Szpitalu Wojewódzkim]] im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku. W 1954 otrzymał stanowisko ordynatora w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci chorujących na chorobę Heinego-Medina (późniejsze Sanatorium Usprawniania Leczniczego dla Dzieci po chorobie Heinego-Medina), które piastował przez kolejne 24 lata, do grudnia 1978. <br/><br/> | ||
W latach 1957–1966 był kierownikiem Poradni Wad Postawy i Poradni Kardiologicznej w Wojewódzkiej Przychodni Higieny w Gdańsku, a w 1958–1960 pełnił funkcję konsultanta do spraw rehabilitacji dzieci po chorobie Heinego-Medina w szpitalach wojewódzkich w Gdańsku, Toruniu, Olsztynie, Słupsku i Szczecinie, prowadząc równolegle kursy doszkalające dla lekarzy oddziałów zakaźnych w zakresie rehabilitacji. W 1958 pracował na stanowisku wykładowcy w nowo powstałym Technikum Fizjoterapii w Gdańsku. W latach 1959–1960 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Koszalinie, Olsztynie i Szczecinie. Od 1965 do 1971 wykładał rehabilitację na Wydziale Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego nr 2 w Gdańsku. W latach 1968–1982 był koordynatorem placówek rehabilitacyjnych w Gdańsku. <br/><br/> | W latach 1957–1966 był kierownikiem Poradni Wad Postawy i Poradni Kardiologicznej w Wojewódzkiej Przychodni Higieny w Gdańsku, a w 1958–1960 pełnił funkcję konsultanta do spraw rehabilitacji dzieci po chorobie Heinego-Medina w szpitalach wojewódzkich w Gdańsku, Toruniu, Olsztynie, Słupsku i Szczecinie, prowadząc równolegle kursy doszkalające dla lekarzy oddziałów zakaźnych w zakresie rehabilitacji. W 1958 pracował na stanowisku wykładowcy w nowo powstałym Technikum Fizjoterapii w Gdańsku. W latach 1959–1960 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Koszalinie, Olsztynie i Szczecinie. Od 1965 do 1971 wykładał rehabilitację na Wydziale Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego nr 2 w Gdańsku. W latach 1968–1982 był koordynatorem placówek rehabilitacyjnych w Gdańsku. <br/><br/> | ||
| − | Od 1964 doktor nauk medycznych. Od 1969 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Przychodni Specjalistycznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku. Od grudnia 1971 doktor habilitowany nauk medycznych. W tym samym roku utworzył Zakład Rehabilitacji w Instytucie Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłu w AMG. W 1973 uzyskał stopień docenta i objął posadę kierownika Zakładu Rehabilitacji AMG. Od września 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1980–1982 był przewodniczącym Komisji do spraw Osób Niepełnosprawnych, | + | Od 1964 doktor nauk medycznych. Od 1969 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Przychodni Specjalistycznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku. Od grudnia 1971 doktor habilitowany nauk medycznych. W tym samym roku utworzył Zakład Rehabilitacji w Instytucie Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłu w AMG. W 1973 uzyskał stopień docenta i objął posadę kierownika Zakładu Rehabilitacji AMG. Od września 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1980–1982 był przewodniczącym Komisji do spraw Osób Niepełnosprawnych, od 1982 jako członek Krajowego Zespołu Specjalistów do spraw Rehabilitacji Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej pełnił nadzór nad sześcioma województwami: bydgoskim, elbląskim, gdańskim, słupskim, koszalińskim i szczecińskim. W latach 1984–1987 był przewodniczącym Rady Programowej Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Medycznych w Gdańsku. Był też koordynatorem licznych programów kształcenia podyplomowego dla rehabilitantów i lekarzy wielu specjalności. Od grudnia 1989 profesor zwyczajny AMG. Od 1994 na emeryturze. <br/><br/> |
Był członkiem komisji rektorskich do spraw nauki i dyscypliny AMG, w latach 1971–1981 pełnił funkcję sekretarza Senackiej Komisji do spraw Kształcenia Podyplomowego i był redaktorem „Informatora Kształcenia Podyplomowego Akademii Medycznej w Gdańsku”. Autor prac naukowych, między innymi: ''Rehabilitacja lecznicza, zawodowa i społeczna'' (Gdańsk 1976), ''Ekspertyza o stanie inwalidztwa i rehabilitacji w Polsce'' (1978), ''Podstawy rehabilitacji klinicznej'' (Gdańsk 1983), ''Rehabilitacja w Gdańsku'' (Gdańsk 1993), ''Rehabilitacja: podstawy diagnostyki funkcjonalnej, usprawniania leczniczego i reintegracji społecznej'' (Gdańsk 1998). Zajmował się przede wszystkim dermatologią, rehabilitacją dzieci po chorobie Heinego-Medina i z dziecięcym porażeniem mózgowym oraz po operacyjnym usunięciu wad serca, jak również rehabilitacją osób dorosłych z uszkodzeniem ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, narządu ruchu, układu oddechowego i układu krążenia. Badał zespoły bólowe kręgosłupa, ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego i skoliozy. Współpracował z rehabilitacyjnymi ośrodkami naukowymi, między innymi z Czechosłowacji, Jugosławii i USA. Uznawany za twórcę gdańskiej szkoły rehabilitacyjnej. <br/><br/> | Był członkiem komisji rektorskich do spraw nauki i dyscypliny AMG, w latach 1971–1981 pełnił funkcję sekretarza Senackiej Komisji do spraw Kształcenia Podyplomowego i był redaktorem „Informatora Kształcenia Podyplomowego Akademii Medycznej w Gdańsku”. Autor prac naukowych, między innymi: ''Rehabilitacja lecznicza, zawodowa i społeczna'' (Gdańsk 1976), ''Ekspertyza o stanie inwalidztwa i rehabilitacji w Polsce'' (1978), ''Podstawy rehabilitacji klinicznej'' (Gdańsk 1983), ''Rehabilitacja w Gdańsku'' (Gdańsk 1993), ''Rehabilitacja: podstawy diagnostyki funkcjonalnej, usprawniania leczniczego i reintegracji społecznej'' (Gdańsk 1998). Zajmował się przede wszystkim dermatologią, rehabilitacją dzieci po chorobie Heinego-Medina i z dziecięcym porażeniem mózgowym oraz po operacyjnym usunięciu wad serca, jak również rehabilitacją osób dorosłych z uszkodzeniem ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, narządu ruchu, układu oddechowego i układu krążenia. Badał zespoły bólowe kręgosłupa, ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego i skoliozy. Współpracował z rehabilitacyjnymi ośrodkami naukowymi, między innymi z Czechosłowacji, Jugosławii i USA. Uznawany za twórcę gdańskiej szkoły rehabilitacyjnej. <br/><br/> | ||
W czasie studiów w AL był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Członek Komisji Rehabilitacji i Readaptacji Człowieka Komitetu Terapii PAN, Komisji do spraw Rehabilitacji PAN (od 1978) i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Rehabilitacyjnej w Szwajcarii. Od 1954 był też członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, od 1964 – Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1960–1982 członek Zarządu Głównego Sekcji Lekarskiej w Oddziale Wojewódzkim w Gdańsku, od 1966 do 1969 – jego przewodniczący. Od 1976 należał do [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Od 1986 był członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma „Postęp Rehabilitacyjny”. <br/><br/> | W czasie studiów w AL był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Członek Komisji Rehabilitacji i Readaptacji Człowieka Komitetu Terapii PAN, Komisji do spraw Rehabilitacji PAN (od 1978) i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Rehabilitacyjnej w Szwajcarii. Od 1954 był też członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, od 1964 – Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1960–1982 członek Zarządu Głównego Sekcji Lekarskiej w Oddziale Wojewódzkim w Gdańsku, od 1966 do 1969 – jego przewodniczący. Od 1976 należał do [[GDAŃSKIE TOWARZYSTWO NAUKOWE | Gdańskiego Towarzystwa Naukowego]]. Od 1986 był członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma „Postęp Rehabilitacyjny”. <br/><br/> | ||
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Medalem 60-lecia Polski Ludowej (1986), Medalem „Zasłużonemu AMG” (1993), Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem (1972), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1976), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1977), odznaką „Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu” (1981), Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1981). W tym samym czasie został czterokrotnie wyróżniony przez Komisję do spraw Wynalazczości Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, w 1994 Polskie Towarzystwo Rehabilitacji nadało mu tytuł Członka Honorowego. <br/><br/> | Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Medalem 60-lecia Polski Ludowej (1986), Medalem „Zasłużonemu AMG” (1993), Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem (1972), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1976), odznaką [[ZASŁUŻONYM ZIEMI GDAŃSKIEJ | „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej”]] (1977), odznaką „Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu” (1981), Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1981). W tym samym czasie został czterokrotnie wyróżniony przez Komisję do spraw Wynalazczości Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, w 1994 Polskie Towarzystwo Rehabilitacji nadało mu tytuł Członka Honorowego. <br/><br/> | ||
| − | Żonaty był z Gabrielą z domu Chojnacką, profesorem psychologii [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytetu Gdańskiego]]. Ojciec dwóch córek. <br/><br/> | + | Żonaty był z Gabrielą z domu Chojnacką (ur. 25 IX 1946 Toruń), profesorem psychologii [[UNIWERSYTET GDAŃSKI| Uniwersytetu Gdańskiego]] oraz Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Warszawie. Ojciec dwóch córek. <br/><br/> |
Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | Pochowany na [[CMENTARZE WE WRZESZCZU. SREBRZYSKO | cmentarzu Srebrzysko]]. {{author: SeKo}} {{author: PP}} [[Category: Encyklopedia]] [[Category: Ludzie]] | ||
Wersja z 06:52, 9 maj 2022
KAZIMIERZ SZAWŁOWSKI (8 I 1924 Podgórze, powiat Brodnica – 31 V 1999 Gdańsk), lekarz ze specjalizacją z dermatologii i wenerologii, I i II stopnia z pediatrii, I i II stopnia z rehabilitacji, profesor gdańskiej Akademii Medycznej (AMG). Syn Bolesława Szawłowskiego i Feliksy. Pochodził z rodziny chłopskiej, był jednym z siedmiorga rodzeństwa.
Od 1930 uczęszczał do szkoły powszechnej w Brodnicy. W 1936 rozpoczął naukę w tamtejszym gimnazjum ogólnokształcącym. W chwili wybuchu II wojny światowej uczeń III klasy, wraz z rodziną został osadzony w obozie przesiedleńczym w Potulicach. W 1941 wysłany na roboty przymusowe w gospodarstwie rolnym. W 1945, po wkroczeniu Armii Czerwonej, ukrył się w Borach Tucholskich, schwytany przez NKWD, zbiegł z transportu w głąb ZSRR.
W 1946 zdał egzamin dojrzałości w Liceum Ogólnokształcącym w Brodnicy i podjął studia na Wydziale Lekarskim Akademii Lekarskiej (AL) w Gdańsku. Na szóstym roku studiów został zatrudniony w Oddziale Promieniolecznictwa Kliniki Dermatologii AMG na stanowisku technika fizjoterapii. W 1952 ukończył studia lekarskie i otrzymał dyplom lekarza. W tym samym roku został asystentem w Klinice Dermatologii AMG.
Po otrzymaniu nakazu pracy był lekarzem Brygady Służby Polsce w Stoczni Gdańskiej. W latach 1954–1957 pracował też na stanowisku asystenta w Poradni Usprawniania Leczniczego przy Szpitalu Wojewódzkim im. Mikołaja Kopernika w Gdańsku. W 1954 otrzymał stanowisko ordynatora w Zakładzie Leczniczo-Wychowawczym dla Dzieci chorujących na chorobę Heinego-Medina (późniejsze Sanatorium Usprawniania Leczniczego dla Dzieci po chorobie Heinego-Medina), które piastował przez kolejne 24 lata, do grudnia 1978.
W latach 1957–1966 był kierownikiem Poradni Wad Postawy i Poradni Kardiologicznej w Wojewódzkiej Przychodni Higieny w Gdańsku, a w 1958–1960 pełnił funkcję konsultanta do spraw rehabilitacji dzieci po chorobie Heinego-Medina w szpitalach wojewódzkich w Gdańsku, Toruniu, Olsztynie, Słupsku i Szczecinie, prowadząc równolegle kursy doszkalające dla lekarzy oddziałów zakaźnych w zakresie rehabilitacji. W 1958 pracował na stanowisku wykładowcy w nowo powstałym Technikum Fizjoterapii w Gdańsku. W latach 1959–1960 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Koszalinie, Olsztynie i Szczecinie. Od 1965 do 1971 wykładał rehabilitację na Wydziale Fizjoterapii Medycznego Studium Zawodowego nr 2 w Gdańsku. W latach 1968–1982 był koordynatorem placówek rehabilitacyjnych w Gdańsku.
Od 1964 doktor nauk medycznych. Od 1969 był konsultantem do spraw rehabilitacji w Przychodni Specjalistycznej Państwowego Szpitala Klinicznego nr 1 w Gdańsku. Od grudnia 1971 doktor habilitowany nauk medycznych. W tym samym roku utworzył Zakład Rehabilitacji w Instytucie Chorób Układu Nerwowego i Narządów Zmysłu w AMG. W 1973 uzyskał stopień docenta i objął posadę kierownika Zakładu Rehabilitacji AMG. Od września 1979 profesor nadzwyczajny (tytularny). W latach 1980–1982 był przewodniczącym Komisji do spraw Osób Niepełnosprawnych, od 1982 jako członek Krajowego Zespołu Specjalistów do spraw Rehabilitacji Ministerstwa Zdrowia i Opieki Społecznej pełnił nadzór nad sześcioma województwami: bydgoskim, elbląskim, gdańskim, słupskim, koszalińskim i szczecińskim. W latach 1984–1987 był przewodniczącym Rady Programowej Wojewódzkiego Ośrodka Doskonalenia Kadr Medycznych w Gdańsku. Był też koordynatorem licznych programów kształcenia podyplomowego dla rehabilitantów i lekarzy wielu specjalności. Od grudnia 1989 profesor zwyczajny AMG. Od 1994 na emeryturze.
Był członkiem komisji rektorskich do spraw nauki i dyscypliny AMG, w latach 1971–1981 pełnił funkcję sekretarza Senackiej Komisji do spraw Kształcenia Podyplomowego i był redaktorem „Informatora Kształcenia Podyplomowego Akademii Medycznej w Gdańsku”. Autor prac naukowych, między innymi: Rehabilitacja lecznicza, zawodowa i społeczna (Gdańsk 1976), Ekspertyza o stanie inwalidztwa i rehabilitacji w Polsce (1978), Podstawy rehabilitacji klinicznej (Gdańsk 1983), Rehabilitacja w Gdańsku (Gdańsk 1993), Rehabilitacja: podstawy diagnostyki funkcjonalnej, usprawniania leczniczego i reintegracji społecznej (Gdańsk 1998). Zajmował się przede wszystkim dermatologią, rehabilitacją dzieci po chorobie Heinego-Medina i z dziecięcym porażeniem mózgowym oraz po operacyjnym usunięciu wad serca, jak również rehabilitacją osób dorosłych z uszkodzeniem ośrodkowego i obwodowego układu nerwowego, narządu ruchu, układu oddechowego i układu krążenia. Badał zespoły bólowe kręgosłupa, ze szczególnym uwzględnieniem odcinka szyjnego i skoliozy. Współpracował z rehabilitacyjnymi ośrodkami naukowymi, między innymi z Czechosłowacji, Jugosławii i USA. Uznawany za twórcę gdańskiej szkoły rehabilitacyjnej.
W czasie studiów w AL był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. Członek Komisji Rehabilitacji i Readaptacji Człowieka Komitetu Terapii PAN, Komisji do spraw Rehabilitacji PAN (od 1978) i Międzynarodowego Towarzystwa Medycyny Rehabilitacyjnej w Szwajcarii. Od 1954 był też członkiem Polskiego Towarzystwa Lekarskiego, od 1964 – Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem. W latach 1960–1982 członek Zarządu Głównego Sekcji Lekarskiej w Oddziale Wojewódzkim w Gdańsku, od 1966 do 1969 – jego przewodniczący. Od 1976 należał do Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1986 był członkiem Rady Redakcyjnej czasopisma „Postęp Rehabilitacyjny”.
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1972), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1983), Medalem 60-lecia Polski Ludowej (1986), Medalem „Zasłużonemu AMG” (1993), Złotą Odznaką Polskiego Towarzystwa Walki z Kalectwem (1972), odznaką „Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia” (1976), odznaką „Zasłużonym Ziemi Gdańskiej” (1977), odznaką „Zasłużonego Działacza Frontu Jedności Narodu” (1981), Złotą Odznaką Towarzystwa Przyjaciół Dzieci (1981). W tym samym czasie został czterokrotnie wyróżniony przez Komisję do spraw Wynalazczości Urzędu Wojewódzkiego w Gdańsku, w 1994 Polskie Towarzystwo Rehabilitacji nadało mu tytuł Członka Honorowego.
Żonaty był z Gabrielą z domu Chojnacką (ur. 25 IX 1946 Toruń), profesorem psychologii Uniwersytetu Gdańskiego oraz Wyższej Szkoły Finansów i Zarządzania w Warszawie. Ojciec dwóch córek.
Pochowany na cmentarzu Srebrzysko.
