DROST WILLY, dyrektor gdańskiego Muzeum Miejskiego

Wersja z 17:08, 5 wrz 2021

Willy Ludwig Drost

WILLY (Willi) LUDWIG OTTO DROST (10 IX 1892 Gdańsk-Oruńskie Przedmieście – 10 XI 1964 Bonn), historyk sztuki. Syn Ottona Drosta, dyplomowanego palacza lokomotywy parowej, i Marthy Theresy z domu Riesmann. W latach 1901–1908 uczył się w Gimnazjum Miejskim i brał prywatne lekcje rysunku u Wilhelma Augusta Stryowskiego. Przerwał naukę, aby studiować muzykę w lipskim konserwatorium (Königliches Konservatorium der Musik zu Leipzig), kompozycji uczył się u Maxa Regera, gry na fortepianie u Josefa Pembaura. Nie dokończywszy studiów, podjął naukę w gimnazjum w Schleiz (Turyngia), gdzie w 1913 uzyskał maturę. W latach 1914–1916 w Lipsku (Leipzig) studiował psychologię, języki i historię sztuki. W latach 1916-1918 walczył na froncie francuskim, w 1919 dokończył studia w Lipsku ze stopniem doktora i otrzymał stypendium Springera przy Saksońskiej Akademii Nauk, następnie ukończył romanistykę i germanistykę na uniwersytecie w Marburgu. W 1921 złożył egzamin państwowy.

Od 1922 do 1923 asystent w Instytucie Historii Sztuki na uniwersytecie w Lipsku, od 1924 do 1925 w Kolonii (Köln), gdzie objął asystenturę u profesora historii sztuki Alberta Ericha Brinckmanna. W 1926 habilitował się na podstawie monografii Die Barockmalerei in den germanischen Ländern na uniwersytecie w Królewcu, gdzie był prywatnym docentem. Przez rok wykładał historię sztuki w Instytucie Badawczym Bibliotheca Hertziana w Rzymie.

W Gdańsku od roku 1930: w latach 1930–1932 prywatny docent w Technische Hochschule Danzig, od 1932 profesor nadzwyczajny (tytularny), od 1939 profesor zwyczajny. Jednocześnie od 1930 kustosz, od 1 VI 1938 do 1945 roku dyrektor Muzeum Miejskiego. Od 1934 roku konserwator zabytków w II Wolnym Mieście Gdańsku i Państwowy Kurator Zbiorów Muzealnych Prus Zachodnich. Mieszkał przy Hundegasse (ul. Ogarna), od 1937 roku w lokalu służbowym przy Muzeum Miejskim. 17 VI 1939 otrzymał gdańską nagrodę kulturalną w zakresie sztuki i ochrony zabytków przyznaną przez gdańskiego gauleitera NSDAP Alberta Forstera.

Po wizycie w Gdańsku 11–18 X 1942 rządowego nadradcy budowlanego Fritza Keibela, stojącego na czele Sztabu Budowlanego do Zabezpieczania Zabytków Architektury przed Szkodami Wojennymi (Baustab zur Abwendung von Kriegsschäden an Baudenkmälern), został kierownikiem gdańskiej tzw. Baugruppe Keibel (powoływano je i w innych miastach). Wraz z między innymi z Erichem Volmarem, Peterem Jakobem Deurerem oraz grupą architektów i konserwatorów zabytków brał udział w zabezpieczaniu zbiorów muzealnych przed nadchodzącym frontem. Pozostał w Gdańsku, współpracował z polskimi naukowcami (w tym z Janem Kilarskim) i wskazywał miejsca zdeponowanych zbiorów muzealnych. Opuścił Gdańsk jesienią 1946 roku, wywożąc część dokumentacji zbiorów Muzeum (kolekcja zdjęć dawnych zabytków gdańskich znajduje się obecnie w Instytucie Herdera w Marburgu). Pracował na uniwersytecie w Hamburgu, od 1947 roku w Tybindze (Tübingen), gdzie w 1951 otrzymał honorową profesurę. Prowadził także wykłady na uniwersytetach w Sztokholmie i Uppsali.

Zajmował się dziejami malarstwa niemieckiego i zachodnioeuropejskiego, głównie gotyku i baroku. Autor między innymi syntezy dziejów gdańskiego malarstwa Danziger Malerei vom Mittelalter bis zum Ende des Barocks (1938), Das Jüngste Gericht von Hans Memling (1941). W RFN opublikował (1957–1972), częściowo (1957-1959) przy współpracy Hansa Bernharda Meyera, pięć cennych monografii inwentaryzacyjnych Kunstdenkmäler der Stadt Danzig, będących sfinalizowaniem jego wcześniejszych badań prowadzonych w Gdańsku (dotyczyły głównie opisów architektury i wnętrz kościoła św. Jana, św. Katarzyny, św. Mikołaja, Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny, św. Trójcy, św. Józefa, Bożego Ciała, św. Barbary, św. Bartłomieja, św. Brygidy, św. Elżbiety, św. Piotra i Pawła, Zbawiciela, św. Ducha, Kaplicy Królewskiej, Kaplicy Angielskiej).

W 1962, za popularyzację i opracowania zabytków Gdańska, otrzymał Nagrodę Kulturalną przyznaną przez Radę Miejską Düsseldorfu, w 1964 za całokształt pracy naukowej Nagrodę im. Georga Dehio. Zmarł na serce w Bonn, gdzie przyjechał z serią wykładów, pochowany na cmentarzu Bergfriedhof w Tybindze.

W setną rocznicę jego urodzin, 10 IX 1992 roku, przed wejściem do Muzeum Narodowego odsłonięto tablicę w języku polskim i niemieckim, upamiętniającą jego zasługi dla miasta ( pomnik Willyʼego Ludwiga Drosta). 30 I 2015 roku jego imię otrzymał gdański tramwaj Pesa Jazz Duo 128NG nr 1055. MA MrGl

Bibliografia:
Archiwum Państwowe Gdańsk, sygn. 1609/425 nr 2809, księga urodzeń 1892
Lorck C., w: Altpreußische Biographie Bd. 3, Marburg/Lahn 1975, s. 893–894
Meyer H. B., In memoriam Prof. Dr. Willi Drost, w: „Westpreußen-Jahrbuch“ 1966, Bd. 16, s. 58–61
https://de.wikipedia.org/wiki/Willi_Drost
https://kulturportal-west-ost.eu/biographien/drost-willi-2
https://deu.archinform.net/arch/58640.htm